Maar, wanhoop en inactiviteit zijn in elk geval een luxe die de Palestijnen zich kunnen veroorloven onder het Isarelische beleid van apartheid, belegering en bezetting; daarom precies zou de solidariteitsbeweging ook zijn uiterste best moeten doen om zich niet te laten overrompelen door een gevoel van hulpeloosheid of hopeloosheid. Het is belangrijk om het voortdurende gebrek aan eerlijkheid van het Westen, dat deze keer weer eens duidelijk bleek, te registreren, deze dupliciteit te veroordelen en te bestrijden door de fabricages en vervormingen, waarop het gebaseerd is, bloot te leggen.

De Amerikaanse President, het ministerie van Buitenlandse Zaken en de Amerikaanse afgezant bij de Verenigde Naties “steunden het recht van Israël om zichzelf te verdedigen” als reactie op de Israëlische aanval, wat ook de Britse Minister van Buitenlandse Zaken deed, die waarschijnlijk in september de volgende Eerste Minister wordt. Het is werkelijk ongelooflijk dergelijke verklaringen te moeten horen: op een moment waar elke grote mensenrechten- en civiele rechtenorganisatie op de wereld Israël bestempelt als een apartheidsstaat, kozen de Westerse politieke elites ervoor het recht op zelfverdediging van Israël te verdedigen.

Wanneer elke grote mensenrechten- en civiele rechtenorganisatie op de wereld Israël bestempelt als een apartheidsstaat, kozen de Westerse politieke elites ervoor het recht op zelfverdediging van Israël te verdedigen.

We mogen er niet moe van worden en we moeten de wereld eraan herinneren dat de mensen, die het recht hebben om zichzelf te verdedigen, de Palestijnen zijn en dat zij over heel weinig middelen beschikken om dit te doen, hetzij door middel van gewapend verzet of door beroep te doen op de internationale wetgeving en instellingen. In vele gevallen waren zij niet in staat zichzelf te verdedigen, noch in Gaza deze maand, noch elders in het historische Palestina sinds 1948. En wanneer zij dit toch doen, worden ze beschuldigd van terrorisme.

De Westerse regeringen lijken zich zeer weinig zorgen te maken over de rechten van de Palestijnen op leven, waardigheid en eigendom. De Verenigde Naties verbonden zich er nochtans toe dit te doen met zijn Resolutie 181 van november 29, 1947, maar stond toe te kijken toen al deze rechten geschonden werden gedurende de etnische zuivering van Palestina. Sindsdien, en in het bijzonder sedert 1967, heeft geen enkele van de Westerse regeringen ooit een poging gedaan om de Palestijnen te beschermen, telkens als het Israëlische leger hen neerschoot, vermoordde of verwondde -met wapens geleverd door het Westen of ontwikkeld met zijn hulp. Het Westen deed ook niets toen hun huizen werden neergehaald, hun bestaansmiddelen vernietigd of toen zij etnisch gezuiverd werden.

Juli 2022

Laat ons enkel juli 2022 bekijken en enkele van de Palestijnse slachtoffers registreren, wiens recht op zelfverdediging niet erkend werd door de President van de Verenigde Staten of door de Britse Eerste Minister. Deze politiekers zwegen toen, gedurende deze maand, Saadia Faragallah-Mattar, een 64 jaar oude moeder van 8 kinderen en grootmoeder van 28 kinderen, stierf in de gevangenis van Damon, waar zij reeds zes maanden had doorgebracht zonder proces. Niemand verdedigde of erkende het recht op leven, gedurende diezelfde maand, van Amjad Abu Aliya, een 16 jaar oude jongen die doodgeschoten werd door Israëlische soldaten.

De lijst van vermoordde personen enkel gedurende deze maand is lang. Het gaat onder andere om Nabil Gahnem, 53 jaar oud, die veilig naar huis trachtte terug te keren na zijn werkdag in Israël en die doodgeschoten werd door Israëlische soldaten gedurende de voorbije maand juli, en Taher Khalil Mohammad Maslat, een 16 jaar oude jongen die beschoten werd op weg naar school door Israëlische scherpschutters die op hem mikten vanop een afstand van 100 meter en hem doodden. Odeh Mahmoud Odeh werd doodgeschoten in juli, in al-Midya, een dorp nabij Ramallah, in dezelfde week waarin ook Ayman Mahmoud Muhsein gedood werd, 29 jaar oud, vader van drie kinderen en voormalig politiek gevangene gedurende drie jaar; hij werd gedood in het Dheisheh kamp nabij Bethlehem, en Bilal Awad Qabha, 24 jaar oud, werd gedood in Yabad.

In het begin van dezelfde maand juli werd Muhammad Abdulla Salah Suleiman, een jongen van Silwan, neergeschoten op Route 60 -een weg voor apartheidskolonisten- door Israëlische soldaten vanuit een wachttoren. Hij werd bloedend achtergelaten gedurende twee uur, terwijl de Israëlische soldaten een Palestijnse ziekenwagen verhinderden hem te benaderen. Muhammad stierf later aan zijn verwondingen.

Israëlische wachttorens staan ook verspreid nabij de omheining van de Gazastrook, maar zij zijn niet bemand. Ze zijn geladen met machinegeweren die van op afstand bediend worden door jonge Israëlische vrouwelijke soldaten, die door de Israëlische Radio geloofd werden als heldinnen die hun vaderland verdedigen. Zij legden uit hoe zij, met behulp van een joystick op hun computer, iedereen doden die de omheining nadert.

Shoot-to-kill

Sinds 1 januari 2022, en tot de Israëlische moord op Shireen Abu Akleh, hebben de Israelische strijdkrachten 61 Palestijnen gedood; deze moorden maken deel uit van wat lokale en internationale mensenrechtenorganisaties beschrijven als een “shoot-to-kill policy” (schieten om te doden) tegen de Palestijnen, aanbevolen door de toenmalige Israëlische Eerste Minister, Naftali Bennett, om dodelijk geweld te gebruiken tegen Palestijnen die geen enkele rechtstreekse bedreiging betekenen. Gedurende de laatste Ramadan dit jaar werden honderden mensen gewond, in het bijzonder in Haram al-Sharif.

En de dodentol steeg gedurende de laatste aanval. Kinderen zoals Momen Salem, 5 jaar oud, en Ahmad al-Nairab, 11 jaar oud, werden in Jabaliya gedood samen met nog 14 andere kinderen tussen 4 en 16 jaar oud.

Palestijnse kinderen sterven omwille van het Israëlische beleid dat medische opnames in ziekenhuizen verbiedt aan de kinderen in Gaza.

Palestijnse kinderen sterven ook omwille van het Israëlische beleid dat medische opnames in ziekenhuizen verbiedt aan de kinderen van Gaza. Tussen 2008 en 2021stierven rond de 840 kinderen terwijl ze wachtten op een toelating.

Niemand in de Westerse media noch mainstream politiekers praatten over de rechten van de Palestijnen, die verminkt werden door Israëlische schoten deze maand om zichzelf te verdedigen. Nassim Shuman, een student die op een zijweg nabij Ramallah wandelde, verloor een been, en zijn vriend Ussayed Hamail leeft verlamd in een rolstoel, nadat beiden beschoten werden door Israelische soldaten. Een gelijkaardig lot trof, deze maand, Harun Abu Aram van Yatta, die verlamd is van kop tot teen nadat hij de soldaten probeerde te verhinderen de generator van zijn buur te stelen.

Een gelijkaardige stilte klonk overdonderend wanneer de Palestijnse gemeenschap van Ras al-Tin, 18 families, uit hun huizen gedreven werden in juli laatstleden en wanneer families in Masafer Yatta doelwitten werden voor de Israëlische militaire trainingen. Niemand in Londen noch in Washington sprak verleden juli over de rechten van de Palestijnen om zichzelf te verdedigen in de nasleep van de beslissing van het Israëlische Oppergerechtshof om het plan van het Israëlische leger om ongeveer duizend Palestijnen uit de Masafer Yatta regio te verdrijven, goed te keuren.

En niemand van het officiële Westen sprak over het recht van de Palestijnen, die door Israël gefolterd worden, om zichzelf te verdedigen. In juli laatstleden vernomen we van het “Public Committee against Torture in Israël” (PCATI) (Openbaar Comité tegen Foltering in Israël) dat de situatie zo slecht geworden was dat het besloot Israël aan te geven bij het Internationale Strafgerechtshof. PCATI kwam tot de conclusie dat Israël “niet geïnteresseerd en niet in staat is om een einde te maken aan het gebruik van folteringen tegen de Palestijnen”, een beleid dat een oorlogsmisdaad betekent. Het zei dat, na 30 jaar strijd tegen foltering, het “de betreurenswaardige conclusie bereikt had dat Israel niet wenste een einde te maken aan de folteringen, eerlijk de klachten van de slachtoffers te onderzoeken, noch de verantwoordelijken te vervolgen”.

In juli werden we blootgesteld aan het horrorverhaal van de mentale instorting van Ahmad Manasra, opgesloten toen hij 13 jaar oud was. Niettegenstaande oproepen vanwege de Verenigde Naties om hem vrij te laten, sloot Israël hem in plaats daarvan op in een isolatiecel.

En we hebben geen tijd om alle Palestijnen te vernoemen die gebruikt werden als menselijke schilden, wiens huizen gesloopt, velden verbrand en handelszaken vernield werden.

Open gevangenis

Zeker, zij hadden allemaal het recht zichzelf te verdedigen – maar wie verdedigde hen? In geen geval de internationale gemeenschap, noch de Palestijnse Autoriteit, noch de PLO -waar die zich ook bevindt-, noch de Palestijnse leiders binnen Israël, noch de Arabische wereld. Waren zij dan verondersteld te blijven zitten zonder enige verdediging en worden zij verondersteld dit ook in de toekomst te doen?

Israël biedt nu Hamas aan wat het vroeger de Palestijnse Autoriteit aanbood – een model van open gevangenis, waar de gevangenen leven bij de genade van de Israëlische gevangenisbewaarders – met beperkte fundamentele rechten om te leven en te werken als beloning van “goed gedrag”. Elke poging om een vrij normaal leven te leiden wordt direct bestempeld als terrorisme en de macht van het leger wordt onmiddellijk geactiveerd. Het model van “open gevangenis” wordt vervangen door een model van “maximale veiligheid gevangenis”, waarin collectieve straffen gebruikt worden in de vorm van luchtbombardementen, belegeringen en een lange lijst van oorlogsmisdaden en misdrijven tegen de menselijkheid.

Ik herhaal mijn vraag: wie zal de Palestijnen verdedigen tegen de noodzaak te kiezen tussen twee harteloze opties in de Westbank en in de Gazastrook? Niemand biedt een derde keuze aan. Wanneer zullen de leiders van het Westen openlijk het recht van de Palestijnen op zelfverdediging erkennen -zoals zij bijvoorbeeld in Oekraine doen? En wanneer zullen wij als solidariteitsbeweging erin slagen voldoende druk uit te oefenen op deze leiders om dit te doen, zodat we allen samen in staat zullen zijn de volgende moordpartij, verminkingen en verbanning van onschuldige Palestijnen tegen te houden? Hopelijks weldra, voor het te laat is.

Tot dan zouden de Palestijnen, die zichzelf verdedigen, onze volledige steun en bewondering moeten krijgen.

Wanneer zal het Westen openlijk het recht van de Palestijnen op zelfverdediging erkennen?

Ilan Pappé is de auteur van The Ethnic Cleansing of Palestine, The Modern Middle East, A History of Modern Palestine: One Land, Two Peoples en Ten Myths about Israël (zie de recensie Ilan Pappé en de tien mythes van Israël).

Op 9 september 2018 had DeWereldMorgen.be een gesprek met Ilan Pappé in Leuven.

Deze tekst verscheen op Palestinian Chronicle. Ze werd vertaald door Roos De Witte.