Op het eerste spreken van 475 in de steek gelaten slachtoffers van seksueel misbruik in pastorale relaties is nog altijd geen antwoord gekomen van het gerecht, zij waren zelfs geen ‘onderzoeksvraag’ waard.

Wel werd bevestigd dat het wel degelijk Rik Devillé geweest is die, zonder akkoord van een aantal slachtoffers van seksueel misbruik waarvan hij een dossier had, op eigen initiatief en met de hulp van Peter De Waele de gerechtelijke molen in gang gezet heeft die ook tot doel had de 475 dossiers van Adriaenssens in te pikken.

Dat op deze wijze elk gesprek met deze slachtoffers onmogelijk werd, dat niemand nog naar hen kon omkijken of zich nog enigerwijze naar hen richtte, tot op de dag van vandaag, het zal ook de Hoge Raad voor Justitie (HRJ) worst wezen.

De HRJ maakt geen woord vuil aan de consequenties van deze inbeslagnames: hun eerste spreken werd zonder hun goedkeuring of wil opengesteld voor alle burgerlijke partijen, namelijk andere slachtoffers, advocaten, die er brood in zagen en ook aan daders die als burgerlijke partij (en er waren er tientallen!) onbeperkt toegang kregen tot het volledige dossier, zowel dat van hun slachtoffers als dat van alle anderen.

De voorzitster van de HRJ weende bittere tranen in haar slotwoord door te spreken over het tweede misbruik van de slachtoffers omwille van de duur van het onderzoek. Geen woord echter over het trauma van de volledig onnuttige gerechtelijke inbeslagnames die niets hebben bijgebracht voor de slachtoffers. Alleen sommige advocaten zijn er beter van geworden, ondermeer door hun 20% ‘commissie’ op de tegemoetkomingen. Dat is ook een consequentie van het gerechtelijke optreden.

Maar over de volledige miskleun die Operatie Kelk geweest is, geen woord. Zullen het, zoals bij Julien Lahaut, historici zijn die het echte licht doen schijnen over deze roof van de meest intieme en in vertrouwen uitgesproken ervaringen van minstens 475 slachtoffers van seksueel misbruik, en alle anderen die hun verhaal en wedervaren hebben moeten inslikken omdat het vertrouwen volledig gebroken was?

Enkel de Overleggroep Slachtoffers Kerk heeft er met succes van meet af aan op gestaan dat wat de commissie-Adriaenssens deed zou verder gezet worden. Het zijn de enigen die wezenlijk iets gedaan hebben voor de slachtoffers.

Ter illustratie van de vaststellingen van de HRJ met betrekking tot de beslissing van de Kamer van Inbeschuldigingstelling van Brussel van 13 augustus 2010 tot nietigverklaring van de inbeslagname door onderzoeksrechter Wim De Troy op 24 juni 2010, hierbij de link naar het interview met mezelf en Peter Adriaenssens door VTM, de enige zender die als enige de inbeslagnames bij Adriaenssens gefilmd heeft, terwijl op het zelfde ogenblik het circus met de dozen werd opgevoerd, dat werd gecapteerd door de VRT.

Later werd deze de uitspraak in door het Hof van Cassatie bevestigd. Daarmee werd de hoofdzaak van Operatie Kelk naar de prullenmand van de geschiedenis verwezen.

De HRJ heeft evengoed als de parlementaire onderzoekscommissie de kans gemist om recht te doen aan veel slachtoffers. Het is na het misbruik zelf, de inbeslagnames, het programma Godvergeten en de parlementaire onderzoekscommissie, de vijfde aanslag op de integriteit en het welbevinden van wie na Marc van Gheluwe voor het eerst gesproken heeft.

De door Devillé en Van Steenbrugge gewilde ‘juridisering’ met de inbeslagnames als gevolg hebben voor geen enkel slachtoffer ook maar iets opgebracht. Het beoogde enkel de kerk in diskrediet te brengen met afwijzing van elk overleg.

Het gerechtelijk onderzoek en de inbeslagnames zijn een ware ramp. Er was enkel nog de advocaat van de kerk, Fernand Keuleneer, die eerst in informeel overleg gegaan is en daarna noodwendig de formele mogelijkheid, hem geboden door de rechtstaat, heeft aangewend, nadat procureur-generaal Marc de le Court het wettelijke nazicht had gevorderd, ondermeer wat de inbeslagnames bij Adriaenssens betrof, en waar hij over de ganse lijn, tot op het niveau van Cassatie en de daarop volgende Kamer van Inbeschuldigingstelling gelijk gekregen heeft.

De erkenning, hulp en tegemoetkoming in België is met de liquidatie van de commissie Adriaenssens doelbewust gesaboteerd, een sabotage die nog altijd voortduurt en waar zowel Devillé, de Werkgroep Mensenrechten in de kerk, Van Steenbrugge en ook de federale onderzoekscommissie hardleers zijn en dit niet onder ogen willen zien.

De Overleggroep Slachtoffers Kerk heeft hierin altijd consequent het belang van alle slachtoffers aan de orde gesteld en verdedigd. Enkel in België hebben de vermeende belangenverdedigers de hulp aan de slachtoffers van misbruik in de kerk stokken in de wielen gestoken, door elke samenwerking van het gerecht met de hulpverlening door de kerk te bruskeren en de volledig wettelijke regeling en afspraak van de commissie Adriaenssens en het Parket-generaal de grond in te boren.

Uit het onderzoek en het verslag van het bijzonder onderzoek ‘Kelk’ van de HRJ blijkt duidelijk dat de inbeslagnames op 24 juni 2010 onwettelijk waren met een ontoereikende saisine met de dag na de inbeslagnames pas de saisine met betrekking tot schuldig verzuim, blijkbaar om er zeker van te zijn dat ook het Hof van Cassatie de inbeslagnames zou vernietigen.

Deze inbeslagnames hadden blijkbaar andere doelen voor ogen dan het voorkomen van misbruik en hulp aan de slachtoffers. Ook daarover heeft de HRJ voor justitie zich in zwijgen gehuld. Er is maar één lezing mogelijk van het rapport van de HRJ, maar zij die mede verantwoordelijk zijn voor de ramp van 24 juni 2010, volharden in de boosheid, hierin nog altijd verder aangemoedigd door de media, de VRT voorop en door de politiek.

Er is maar één actie mogelijk die nog enig soelaas kan brengen voor de slachtoffers en dat is de teruggave van alle in beslag genomen dossiers van 24 oktober 2010 en later, aan de opvangpunten van de kerk die de rechtsgeldige opvolgers zijn van de volledig ten onrecht beroofde en opgeheven commissie Adriaenssens.

Dat is de enige aanbeveling van de federale onderzoekscommissie die nog iets voor de slachtoffers kan doen, zeker nu ook de HRJ, dit nagelaten heeft.

Operatie Kelk zelf is de enige en centrale dysfunctie geweest en de HRJ heeft de kans laten liggen om deze vaststelling te doen, ook al geven ze alle elementen aan om tot die vaststelling te komen.