Balegem. Kabbelende grijswitte wolken met aarzelende helderblauwe strepen erdoorheen hangen boven een lichtglooiend landschap. Verspreide bebouwing schurkt plots tegen elkaar rondom een kerk. Bij het openen van de deur van het ernaast gelegen café “De Klokke” klinken akkoorden in een patroon van 12 maten, afgewisseld met rifs in een variatie op de pentatonische schaal. Blues.
Balegem is niet alleen een dorp. Balegem is een gevoel van thuiskomen. Zo vindt ook Roy Metté (spreek uit “mettie”) die hier minstens een keer per jaar optreedt. Zondag 19 juni 2011 gaf hij een stomend drie uur durend optreden in de driemansbezetting van de Roy Metté band, geruggesteund door Andy Bostock op de bas en Wayne Bronze op drums. Toegang tot optredens in De Klokke is meestal gratis. Maar net zoals in de kerk ernaast betaal je stoelgeld. De uitbater gaat rond met een mandje waarin je jouw vrijwillige bijdrage deponeert. Een vlugge observatie leerde dat De Klokkegangers heel wat guller zijn dan hun buren. En in tegenstelling tot die kerkgangers moeten ze dan ook nog een budget voor drinkgeld incalculeren.
In het circuit van bluescafés en kleine festivals is Roy Metté vooral bekend als de reïncarnatie van Rory Gallagher. Ook in De Klokke speelde hij een set van Rory Gallagher covers, na twee sets uit eigen werk. Dat eigen werk is ondertussen uitgebracht op 11 Cd’s. Minder bekend is dat hij ook actief is als singer-songwriter en soms optreedt met een vijfkoppige band. We hadden een gesprek.
Wanneer begon je gitaar te spelen?
Ik zat in groep één van de lagere school. Ik moet dus ongeveer 10 jaar geweest zijn. Ik heb het mezelf geleerd door vooral Bob Dylan nummers na te spelen. Veel van Dylan’s vroege nummers zijn technisch niet zo moeilijk. Wat later begon ik ook Big Bill Broonzy en Lighntnin’ Hopkins na te spelen. En dan uiteindelijk nummers van Cream en Jimi Hendrix.
In 1974 begon ik met de band “Warrior”. We speelden stevige bluesrock en heavy metal en maakten deel uit van de “New Wave of British Heavy Metal” scene. Maar net op het moment dat we echt goed begonnen te spelen was de Punk in volle opmars. Het werd steeds moeilijker om nog een uitbater te vinden die ons liet optreden. Veel clubs hielden ermee op. Ik schakelde dan over op akoestisch en folk, puur als hobby. Ik heb ook nog een tijdje met een andere groep gespeeld maar werd het beu om altijd maar gitaarsolo’s te spelen. Ik kapte ermee.
Dan een paar jaar later liet ik me overhalen om mee te spelen met een paar vrienden op het Brentwood Blues Festival. We hebben ons toen verschrikkelijk geamuseerd en ik kreeg er weer zin in. En dat plezier is er vandaag nog altijd.
Wat betekent de blues voor jou?
Blues is wat goed klinkt. Voor mij is het vooral een “feel”, een reeks emoties die zowel met de sound als met het onderwerp van blues teksten te maken hebben. Ik hou van de “feel” van vroege akoestische blues, van Chicago blues, van Gary Moore (alhoewel die af en toe wel overdrijft ).
Maar ik zou bijvoorbeeld niet graag een hele avond alleen maar Chicago blues spelen, dat gaat me vervelen. En dat is nu net het fantastische aan de blues. Je hebt een vrij losse structuur die je als uitvalsbasis gebruikt en je bouwt je eigen ding errond. Ik heb het genoegen met Wayne en Andy te mogen spelen. Ze zijn niet alleen zeer goed. Ze begrijpen wat ik wil, laten me doen en spelen op me in. En op die manier klinkt elk liedje elke keer net iets anders. Net zoals bij Gallagher destijds. Zo moet muziek zijn.
Wie, naast Rory Gallagher, zijn jouw idolen?
Ik ben niet iemand die idolen slaafs navolgt. Maar ik kijk wel op naar een aantal mensen. Toen ik startte was Eric Clapton mijn grote held. Tot vandaag vind ik nog steeds dat we zonder Clapton niet zouden spelen zoals we nu spelen. Ik hou van Peter Green, Steve Vai; Gary Moore volg ik al van toen hij nog bij Skid Row speelde. Niet van alles wat ze deden, maar toch. De “feel”…
David Gilmour doet iets totaal verschillends van wat ik doe. Maar wat een perfectie, wat een controle. Die man is echt goed!
Mijn grote idool wat betreft het akoestische werk is Isaac Guillory, een Amerikaan die geboren is in Cuba. Hij overleed jammer genoeg een jaar of tien geleden. Moest ik kunnen spelen zoals hem, dan was ik écht gelukkig.
En dan is er natuurlijk Rory Gallagher. Hij bracht nogal wat traditionele Ierse invloeden in de blues. Hij is niet altijd gemakkelijk om te spelen. Maar hij verveelt me nooit, ik hou er nog altijd van. En het publiek is er verzot op.
Heb je Rory Gallagher persoonlijk gekend?
Ik heb hem verschillende keren live zien spelen maar heb hem nooit persoonlijk ontmoet. Ik heb wel ondersteunend werk gedaan voor Nine Below Zero en Brendan O’Neal.
Hoe schrijf je teksten? Waar haal je jouw inspiratie?
Een tekst wordt doorgaans samen met de muziek geboren tijdens jamsessies of repetities. Ik zit niet echt neer om te schrijven. Ik speel graag met woorden maar hou niet van een te kunstmatig berekende tekst.
Maar soms komt de inspiratie in een flits en vloeien de teksten er zomaar uit. Ik lees bijvoorbeeld graag historische romans maar in de periode dat ik mijn vrouw leerde kennen zei ze me dat ik zeker de Hobbit van Tolkien moest lezen. Ik werd meegesleept door het boek en schreef er 27 liedjes over. Hetzelfde met een boek over piraten. Dat leidde tot 37 liedjes. Maar daarvan heb ik er tenminste een deel van op Cd uitgebracht.
Ik schrijf meestal over thema’s en gebeurtenissen. Maar ik zou moeten stoppen met over de actualiteit te schrijven. “The Silver Bullet Kid” op mijn laatste Cd gaat bijvoorbeeld over het gevoel van hoop dat opleefde toen Obama als president werd verkozen. Maar het heeft heel wat voeten in aarde gehad vooraleer ik het album afkreeg. We zaten uiteindelijk een jaar achter op de planning. En ondertussen was die hoop eigenlijk al vervlogen. Het voelt een beetje aan alsof ik een tekst heb geschreven over de volgende afspraak in de agenda van JF Kennedy.
Ondertussen staan er iets van een 900 Cd’s met onuitgegeven materiaal in verschillende ontwikkelingsfasen in dozen in mijn garage. Dus ooit, op een dag, als ik eens wat tijd heb, ….
Je schrijft teksten, componeert, leest. Heb je nooit zin om je creatieve energie ook eens buiten de muziek bot te vieren? Bijvoorbeeld door een boek te schrijven, gedichten misschien?
Nee. Ik speel muziek.
Leef je voltijds van je muziek?
Het is nu een zeer slechte periode in de UK voor muzikanten. In België lijkt het wat beter te gaan. Enkel muziek spelen biedt ons onvoldoende zekerheid. We doen dus allemaal ook andere dingen. Ikzelf werk halftijds in Essex in wat je kan vergelijken met een dienstencentrum van een gemeente. Ik doe vooral administratief werk. En dat is goed voor mijn handen, want daar let ik natuurlijk wel op.
Wayne, onze drummer, is helemaal anders. Hij doet mee aan motorraces en heeft zowat elk bot in zijn lichaam ooit wel eens gebroken.
“Metté” lijkt me niet echt een Britse naam.
Daar is zelfs een heel verhaal aan verbonden. In Scandinavië is Meta een meisjesnaam. Zak je zuidelijker tot Nederland en België dan vindt je de naam Mette als voornaam en sporadisch als familienaam. Mijn moeder liet me ooit een oude foto zien uit de jaren 1920 van een vrachtwagen ergens in Frankrijk met daarop de familienaam Mettè, dus met het accent in de andere richting. Alleen in Engeland vindt je de naam met het accent aigu.
Ik vermoed dat ik afstam van Franse Hugenoten die naar Engeland vluchtten. En dat de grensbeambte die de naam registreerde een fout maakte met het accent.
Wat zijn je plannen voor de nabije toekomst?
We hebben concrete plannen om een DVD te maken, want het meeste wat je van ons vindt op YouTube is door het publiek gefilmd met een smartphone. De kwaliteit daarvan is niet denderend. We zouden eigenlijk meer aandacht aan onze promotie en marketing moeten besteden. We zitten momenteel zelfs zonder agent en platenmaatschappij. Maar ja, het vergt allemaal tijd om die zaken te regelen. En die tijd hebben we niet. We gebruiken die liever om muziek te spelen. Hoe meer we spelen, hoe beter we spelen.
Niet kunnen leven van muziek omdat je leeft voor muziek? Respect!
15 oktober komt Roy Metté terug naar België op Krekerock in Handzame. Mogelijks stelt hij dan ook een nieuw album voor maar dat wou hij niet definitief beloven. Meer informatie en contactgegevens vindt je op http://roymette.co.uk
