Bij de inleiding was ik al meteen verkocht. De schrijfstijl van Mark Coenen spreekt me aan. Waarom? Daar heb ik geen enkel idee van. Ik weet wel dat als ik citaten voorlas uit het boek, mijn mama dacht dat ik het verzonnen had. Dat zal waarschijnlijk de reden zijn dat het me zo enorm aansprak, want ik ben niet persé iemand die droomt van een huis in Italië. Tot nu dan.

Mark Coenen beschrijft zijn avonturen in Italië op de meest originele manier.

Actueel

De onderwerpen die Coenen aanhaalt zijn over het algemeen wel actueel. Je moet gewoon goed zijn in tussen de regels door lezen. De echte verhalen zitten zich namelijk niet in het volledige Italië-gebeuren, maar in de randverhalen die je erbij krijgt. We krijgen onderwerpen als kanker en zelfmoord op ons bord geworpen alsof het de puree bij onze boerenworst is: Een goeie schep en liefst te veel dan te weinig.

Hij vertelt hoe hij en zijn familie door alle zware perioden van zijn leven zijn geraakt en hij verbloemt het niet, hij geeft het echt weer zoals het was. Natuurlijk, Coenen kennende, doet hij dit met de nodige satire. Zijn carrière bij de Belgische media was het meest interessant naar mijn mening. Niet omdat ik specifiek naar hem opkijk, wat ik voor alle duidelijkheid wel doe, maar eerder omdat ik dan bevestiging lees dat the sky the limit niet is. Als ik echt iets wil, moet ik ervoor gaan en zoals Mark het zo mooi verwoord is het niet altijd vanzelfsprekend, maar wel de moeite waard om te proberen.

Pakkend

‘Als je dit boek in bed leest, kan je er best voor zorgen dat je een doos kleenex bij je hebt. Tranen of seks, een van de twee zal ervan komen.’ Een zin die je te lezen krijgt in het voorwoord van Coenen en die niet onwaar is. Wees gerust, een pleidooi van mijn nachtelijke avonturen zal ik niet afsteken, maar ik heb weldegelijk een traantje weggepinkt bij het lezen van verschillende hoofdstukken.

De familieband die Coenen op een prachtige manier weet neer te schrijven is enorm mooi. Je merkt de liefde die hij draagt voor zijn vrouw en kinderen. Duidelijk een goede vader, iets wat voor mij een onbekend gegeven is. Ik ben zelf opgegroeid met mijn oma, opa en mama. Iets wat ik voor geen geld van de wereld zou willen missen, maar als ik de band tussen Mark en zijn kinderen lees droom ik er wel van. Ik ben uiteraard niet alleen, er zijn heel wat gebroken gezinnen en je zal me ook nooit horen klagen, maar soms mag een meisje dromen van hoe het geweest had kunnen zijn.

Relateerbaar

De manier waarop hij de zelfmoord van zijn zus beschrijft is het mooiste voorbeeld: ‘Mijn zus ging fietsen, en is nooit meer teruggekeerd.’ Ik ben gelukkig nog geen zus verloren, maar wel een goede vriendin. Zij is 2 jaar geleden, net zoals de zus van Mark Coenen onder de trein gelopen. Alles wat Coenen erover schrijft geeft me koude rillingen van kop tot teen en de haren op mijn armen gaan er spontaan de macarena van dansen. Gewoon omdat de verhalen zo overeenkomen, net zoals het verwerkingsproces.

Dan het feit dat hij in Italië zat toen hij te horen kreeg dat hij niet de nieuwe CEO van VRT geworden was en dat hij kanker had een tijd erna. Niet meteen iets relateerbaars, maar je kan je wel inleven in hoe het voor hem geweest zou zijn. Je voelt je op een bepaald moment niet meer thuis op die plaats, en dan kun je maar beter vertrekken. Een moedige keuze vind ik zelf en ik denk dat ik nu heel anders ga reageren bij tegenslagen.

Kort samengavat ik heb niets nieuws geleerd over de wereld, maar wel over mezelf als persoon.