Debby Schaffer, werkte vroeger in een kunstschool en is nu gepensioneerd
Ik ben er bijna vanaf het begin bij. Elke dag probeer ik een paar uur naar hier te komen. Ik denk niet dat er ooit iets goeds is gebeurd zonder beweging. En als er een beweging is, wil ik daar deel van uitmaken. Burgerrechten, vrouwen- en homorechten, het einde van de Vietnamoorlog, het kwam er allemaal dankzij bewegingen.
Geen enkele president wordt ooit wakker met de gedachte: hé, ik doe alles verkeerd, vanaf vandaag ga ik het eens anders doen.
Er loopt genoeg verkeerd in dit land. Financiële instituten domineren onze regering, we zijn nog altijd in twee oorlogen verwikkeld, de doodstraf bestaat nog en we hebben geen universele gezondheidszorg. En we hebben heel veel jobs nodig om iedereen werk te geven.
Men heeft het altijd over de middenklasse die slachtoffer is, maar de armen lijden nog meer. Zelfs ben ik één van de gelukkigen die een mooi pensioen heeft. Misschien ben ik wel de laatste. Nu studeren jongeren af met grote schulden en vinden ze geen werk.
Het leek de voorbije jaren wel of het hele land uit elkaar viel. Maar blijkbaar komt er dan toch altijd een punt dat mensen zeggen: genoeg is genoeg.
Zo'n beweging kan besmettelijk worden. Mensen springen graag op een trein die rijdt. En je ziet het groeien. Het is ook moeilijk om deze mensen niet te respecteren. Ze gedragen zich zo goed, ze werken zo goed samen. Er heerst zo'n menselijke en fatsoenlijke sfeer.
Veel mensen komen eens langs op dit plein. Zelfs als ze helemaal niet akkoord zijn met wat ze hier zien en horen, zullen ze 's avonds in bed misschien toch even nadenken.