Deze ochtend was er sneeuw.
Ik zou zo graag iets schrijven over het wonder van de sneeuw. Niet nadenken over het naderende onheil en waarom we ze deze winter nauwelijks sneeuw zien, maar rust vinden in de onschuld van een wit gedicht. Ondertussen is de sneeuw gesmolten en de kleine beetjes die overblijven zijn verworden tot bruine smurrie door de auto’s die er overheen gereden zijn.
Ik moet de schoonheid dus elders gaan zoeken. Om de start van het Belgisch EU-voorzitterschap te vieren koos de Vlaamse regering gisteren voor een cultureel evenement ‘Zie ons doen’. Je kan het herbekijken op VRT MAX. Dat het geheel er wordt ingeleid door Jan Jambon (N-VA) moet je er maar bij nemen.
“Zie ons musiceren, zie ons ontwerpen, zie ons innoveren zodat Vlaanderen haar stempel kan blijven drukken op de toekomst en op de wereld”, zo klinkt het in minutenlang promofilmpje vol Europese vlaggen waarin er voor elke zin waarin het woord Vlaanderen ontbreekt in de volgende als compensatie iets over Vlaams vakmanschap moet worden toegevoegd. En verder: “Zie ons leidinggeven als rots in de branding en luisterend oor op het wereldtoneel.”
Moet je er ook maar bijnemen zeker. De avond zou niet draaien rond vendelzwaaien, maar rond cultuur en enkel om cultuur. Om schoonheid, want ja, Coely met zo’n orkest achter haar, dat is schoon.
Schoonheid
Coely heeft de gave om je mee te nemen in haar muziek. De klanken volgen elkaar op als noten die moeten sterven om de komst van nieuwe noten mogelijk te maken. Je moet hun dood aanvaarden, je moet hun dood zelfs wensen, gruwelijk mooi. Het is zoals Froze zingt in zijn single ‘Ogenblik’: “Voor je het weet is het weer voorbij, maar soms lijkt een ogenblik eerder op een eeuwigheid.”
De overgang naar Louis Neefs was wat plots, de versie van Meteoor was niet mijn ding. Het was me allemaal wat te afgelijnd, te proper. Maar dan, wanneer de opname ongeveer 15 minuten bezig is, gebeurt er plots iets. Plots zie ik in het publiek geen Vlaamse of Europese vlaggen, maar een heleboel Palestijnse. “Jullie zijn super moedig om dat hier te doen. Free Palestine!”, roept Laura Tesoro wanneer ze aan haar optreden begint. Niet veel later staat ze zelf met een Palestijnse vlag op het podium te zwaaien.
Laura Tesoro die met een Palestijnse vlag zwaait, dat is schoonheid
Ja, dat is schoonheid. Echte schoonheid bestaat niet in het wegmoffelen van de lelijkheid van de wereld, niet in het wegkijken van een genocide. Dat is geen schoonheid, dat is kitch. Laura Tesoro heeft wellicht al vaak toonvaster gezongen dan gisteren, maar nog nooit zong ze zo schoon als toen, zwaaiend met die Palestijnse vlag.
Kitch
Begrijp me niet verkeerd: ook ik voel wel wat weerstand tegen het zwaaien met nationale vlaggen op culturele evenementen. Op zich hou ik niet zo van de slogan dat alles politiek is. Of preciezer: ik hou niet van de triomfantelijkheid waarmee ze weleens wordt uitgesproken, terwijl ik eerder het gevoel heb dat ze een tragedie uitdrukt.
“Om poëzie te kunnen schrijven die niet politiek is, moet ik luisteren naar de vogels en om de vogels te kunnen horen moeten de gevechtsvliegtuigen stil zijn.” Dat schrijft de Palestijnse dichter Marwan Makhoul.
Na het moment dat Laura Tersoro met de Palestijnse vlag op het podium had staan zwaaien, zag alles er anders uit, klonk alles anders, was alles anders. Alsof net omwille van de overvloed aan kitsch datgene wat niet hoorbaar of zichtbaar was des te sterker voelbaar werd.
Wat ik zag was niet langer kitch in dienst van Vlaams-nationalistische machtspolitiek, maar de schoonheid van het buiten de lijntjes kleuren. Het Europees volkslied, het vredeslied, dat op het einde van de show werd gezongen klonk plots als een oorlogslied. Het was kunst die zich niet laten inkapselen in een mooi afgerond geheel, maar die doorheen de barsten in dat geheel licht laat schijnen.
Het Europese volkslied, het vredeslied, klonk plots als een oorlogslied
Dat je een groot volksfeest niet mag verstoren met een eenzijdige politieke boodschap, foeterde Jan Jambon (N-VA) enkele uren nadat hij met zijn inleiding had getracht het feest binnen zijn eenzijdige politieke boodschap te kaderen. Het kunstwerk was compleet.
Zie jullie doen
Respect voor Laura Tesoro. Respect voor Hind Eljadid wiens tussenkomst uit de uitzending lijkt te zijn weggeknipt en net daardoor in de hele uitzending rondspookt. Respect voor de actievoerders die duidelijk maakten dat een publiek met de steun van enkele mensen op het podium heel wat meer kan dan applaudisseren of met rotte tomaten gooien. Zie jullie musiceren, ontwerpen, innoveren, leidinggeven. Wat een kunst, wat een schoonheid. Zie jullie doen!
Steun voor een nieuwe website
We hebben uw hulp nodig voor een essentiële opfrissing van de website. Om die interactiever, sneller en gebruiksvriendelijker te maken hebben we 30.000 euro nodig. Elke bijdrage, groot of klein, helpt. Met uw donatie ondersteunt u onafhankelijke journalistiek die de verhalen blijft brengen die er echt toe doen. Laat uw hart spreken.
