Concreet omvatte de operatie, die de naam “Deluge el Aqsa” kreeg, het afvuren van bijna 5.000 raketten, het gebruik van motoren, vrachtwagens, boten en ultralichte vliegtuigen om de doelen te bereiken, aanvallen op politie- en militaire posten, enz. In de Israëlische krant Haaretz vat journalist en schrijver Gideon Levy, de ongekende aard van de operatie als volgt samen: “Gisteren zag Israël beelden die het nog nooit van zijn leven had gezien: Palestijnse militaire voertuigen die door zijn steden patrouilleerden en fietsers uit Gaza die door zijn poorten reden. Deze beelden zouden de sluier van de arrogantie moeten wegrukken.”

Niet alleen Hamas, alle Palestijnse verzetsorganisaties namen deel

De eerste betekenis van dit offensief is de demonstratie van de eenheid van het Palestijnse verzet. Alle Palestijnse verzetsorganisaties namen deel aan de operatie “Deluge El Aqsa”, en niet alleen de militanten van Hamas, zoals de meeste westerse krantenkoppen schrijven. Deze eenheid van het verzet, van Hamas tot het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina (PFLP), via het Democratisch Front voor de Bevrijding van Palestina (DFLP) en andere kleinere organisaties, is een bewijs van het falen van de strategieën om het verzet te verdelen, die decennia geleden door de zionistische staat en de westerse kanselarijen in gang werden gezet. De politieke strategie om Hamas te demoniseren is al tientallen jaren een van de belangrijkste instrumenten van dit project om het verzet te verdelen, waarvan de resultaten nu een complete mislukking zijn.

Ook politieke steun vanuit Arabische wereld

De tweede politieke betekenis van dit offensief is de regionale eenheid van het verzet. Op zondag 9 augustus werd een bijeenkomst in Beiroet tussen Palestijnse verzetsorganisaties, Hezbollah en de Libanese Communistische Partij afgesloten met de vorming van een militair coördinatiecomité en de aankondiging van de opening van een noordelijk front als het Israëlische leger Gaza zou binnenvallen. De hoofdsteden van Arabische landen zullen deze week ook het toneel zijn van massale demonstraties ter ondersteuning van het Palestijnse volk. Wat deze solidariteit van het volk en de organisaties laat zien, is het falen van de normalisatiestrategie die door de Verenigde Staten, andere westerse staten en de zionistische staat wordt gepromoot om het Palestijnse volk en zijn verzet te isoleren. Het herstel van de diplomatieke betrekkingen tussen Israël, de Verenigde Arabische Emiraten, Marokko, enz., waarvan het expliciete doel was om het Palestijnse verzet te isoleren, is een complete mislukking gebleken.

Nelson Mandela: “Het is altijd de onderdrukker die de vorm van de strijd bepaalt”

De derde politieke betekenis van het Palestijnse verzetsoffensief is de bevestiging van een zeer oude les uit de strijd tegen overheersing en alle vormen van onderdrukking. Deze les wordt als volgt samengevat door Nelson Mandela: “Het is altijd de onderdrukker, niet de onderdrukte, die de vorm van de strijd bepaalt. Als de onderdrukker geweld gebruikt, hebben de onderdrukten geen andere keuze dan met geweld te reageren. In ons geval was het slechts een vorm van zelfverdediging”. Het is dezelfde logica van zelfverdediging die het mogelijk maakt om het “Deluge El Aqsa” offensief te begrijpen. Om de oorzaken hiervan uit te leggen, schrijft Rula Shadeed van het Palestijnse Instituut voor Publieke Diplomatie: “In elke situatie van kolonisatie en onderdrukking is geweld het resultaat van de brutaliteit van de onderdrukker. De verantwoordelijkheid voor een escalatie mag nooit worden gelegd bij de gekoloniseerden, die al tientallen jaren te maken hebben met groot onrecht”.

Westerse hypocrisie

Alle Westerse kanselarijen reageerden onmiddellijk op het “Deluge El Aqsa” offensief door hun steun te geven aan de zionistische staat. Van Berlijn tot Brussel, via Washington, Londen en Parijs was de reactie identiek. De Britse minister van Buitenlandse Zaken veroordeelt “de afschuwelijke aanvallen van Hamas”. Zonder ook maar één woord te zeggen over de nederzettingen die de Palestijnen van hun land beroven, de duizenden Palestijnse politieke gevangenen, de blokkade die de bevolking van Gaza uithongert, de 250 Palestijnen die sinds begin 2023 op de Westelijke Jordaanoever zijn gedood, enz.

De Italiaanse regering steunt “het recht van Israël om zichzelf te verdedigen” zonder natuurlijk ooit het recht van de Palestijnen om zichzelf te verdedigen te noemen. Emmanuel Macron gaat dezelfde kant op: “Ik veroordeel krachtig de terroristische aanvallen die Israël momenteel treffen”, terwijl hij natuurlijk zwijgt over het decennialange staatsterrorisme van Tel Aviv. Tot slot bevestigden de Verenigde Staten opnieuw “onze niet aflatende toewijding aan Tel Aviv en onze vastberadenheid om Israël te voorzien van wat het nodig heeft om zichzelf te verdedigen”.

Colombiaanse president hekelde voor VN al de westerse politiek van twee maten, twee gewichten

Deze convergentie van westerse staten onderstreept hun collectieve hypocrisie: ze aarzelden nooit om het breedvoerig te hebben over het recht op verzet van Oekraïne. De dubbele standaard die uit de vergelijking tussen Oekraïne en Palestina naar voren komt, wordt steeds duidelijker. Dat is wat de Colombiaanse president aan de kaak stelde tijdens de laatste Algemene Vergadering van de VN, waarover we het in een vorig artikel schreven.

Deze dubbele standaard onthult de politieke en geostrategische functie van de zionistische staat in de regio. Dit is geen klassieke koloniale staat, maar in de eerste plaats een beheerder van westerse belangen in een regio met enorme rijkdommen en essentiële geostrategische belangen. Dit bepaalt de ellende van het Palestijnse volk en de grootsheid van zijn strijd. De ellende omdat ze niet alleen geconfronteerd worden met het geweld van een koloniale staat, maar van het hele imperialistische kamp. De grootsheid omdat het verzet van het Palestijnse volk, ondanks de overmacht van de betrokken militaire krachten, nooit is opgehouden. Dit verzet was in staat om zichzelf te vernieuwen en opnieuw uit te vinden door rekening te houden met de veranderende context en machtsverhoudingen. Het is dit bijzondere kenmerk van de zionistische kolonisatie dat de strijd van het Palestijnse volk tot een centraal thema maakt in de anti-imperialistische strijd.

Ook klassiek links lijdt aan westerse hypocrisie

Maar de hypocrisie om de feiten van vandaag los te koppelen van hun oorzaken, namelijk het voortdurende koloniale geweld waaronder het Palestijnse volk lijdt, en de logica van “met twee maten meten” zijn ook terug te vinden in de verklaringen van politieke leiders, aan de rechterkant natuurlijk, maar ook aan de linkerkant. De nationale secretaris van de PCF durfde te verklaren: “Wij veroordelen de aanvallen van Hamas, die rechtstreeks gericht zijn tegen de Israëlische burgerbevolking, ten zeerste. Ze zijn onaanvaardbaar en niet te rechtvaardigen. Ze moeten zo snel mogelijk ophouden”. François Rufin van de groep France Insoumise sprak ook “een totale veroordeling uit van de Hamas-aanval”.

Wie solidair is met Palestijnen wordt als antisemiet gediskwalificeerd

De PS-senator Laurence Rossignol aarzelde niet om zich te beroepen op antisemitisme om al degenen te diskwalificeren die alleen maar proberen om de oorzaken van de huidige situatie aan te wijzen: “De Joden zijn altijd verantwoordelijk voor wat er met hen gebeurt. Dit is een constante in het antisemitische discours”. Natuurlijk worden alle afwijkende stemmen, alle pogingen om de oorzaken in herinnering te brengen, alle essays die ons eraan herinneren dat we de huidige feiten opnieuw in hun koloniale, historische en economische context moeten plaatsen, bestempeld als antisemieten, samenzweringstheoretici, nuttige idioten van de middeleeuwse fundamentalisten van Hamas, medeplichtigen aan terrorisme, enzovoort.

En wat doen onze media?

De dubbele moraal vinden we ook bij de westerse media: ze verzwijgen of verbloemen de Israëlische reactie, die bekend staat als “IJzeren zwaarden”. Lukraak woonwijken en een ziekenhuis bombarderen is bij hen geen “staatsterrorisme”, terwijl de term “terrorist” veel gebruikt werd om het Palestijnse offensief te beschrijven. De aankondiging van een bloedige tegenaanval in een geest van collectieve bestraffing wordt in de meeste krantenkoppen natuurlijk niet aan de kaak gesteld. In het beste geval wordt het voorgesteld als een gelijkwaardig antwoord op het Palestijnse offensief, en vaker wel dan niet gerechtvaardigd als een daad van zelfverdediging en een noodzaak om de vrede te herstellen.

Natuurlijk vermeldt de dominante berichtgeving nooit wat voor “vrede” wordt hersteld door willekeurige bombardementen van een van de best uitgeruste legers ter wereld: een leven onder permanente blokkade, ononderbroken landverwoesting sinds 1948, de opsluiting van een volk binnen een gemilitariseerde muur die eufemistisch de “afscheidingsmuur” wordt genoemd, duizenden slachtoffers en politieke gevangenen, enzovoort.

Is Hamas verantwoordelijk voor de brutale reactie van Israël?

Zoals we hebben aangegeven, zijn de meeste media en politieke commentaren het eens over de leugen dat het offensief alleen aan Hamas werd toegeschreven. Maar, zoals wij al zeiden, waren het alle verzetsbewegingen die dit gecoördineerde offensief lanceerden. De toeschrijving aan Hamas alleen heeft een precies doel: het maskeren van de eenheid van de hele nationale bevrijdingsbeweging in al haar onderdelen en daarbovenop de eenheid van het Palestijnse volk in het weigeren van een permanente pariastatus. Sommige artikelen beschuldigen Hamas ervan het Palestijnse volk gegijzeld te hebben en verantwoordelijk te zijn voor de willekeurige bombardementen van het Israëlische leger op Gaza.

We hebben hier te maken met de oude argumentatielogica van overheersing, d.w.z. de omkering van de volgorde van oorzaken en gevolgen, van beulen en slachtoffers, van de dominante en de gedomineerde. De Palestijnse verzetsorganisaties reageerden met dit offensief op de verwachtingen van hun volk. Zij waren zich, net als het Palestijnse volk, bewust van de voorspelbare reactie van de zionistische staat. Desondanks kozen ze voor de weg van het verzet.

Woorden zijn niet onschuldig

Een ander steeds terugkerend media-argument in de berichtgeving over de huidige militaire confrontaties is de keuze van het vocabulaire, met een verschillende selectie van termen naargelang het over de Palestijnen of de Israëli’s gaat. De Palestijnse verzetsstrijders worden beschreven als terroristen, maar de bombardementen van het zionistische leger zijn slechts vergeldingsoperaties. De Israëlische slachtoffers worden systematisch gespecificeerd als het burgers zijn, terwijl de Palestijnen slechts “dode Palestijnen” worden genoemd. Niets nieuws onder de zon.

Dezelfde selectie van vocabulaire werd gebruikt in alle koloniale oorlogen van Algerije tot Vietnam. Een van de leiders van de nationale bevrijdingsstrijd, Larbi Ben M’Hidi, reageerde als volgt op deze beschuldiging van terrorisme: “Geef ons jullie tanks en vliegtuigen, en wij geven jullie onze manden”, verwijzend naar de manden waarin Algerijnse verzetsstrijders hun bommen stopten tijdens aanvallen.

Tot slot herinnert geen van de krantenkoppen eraan dat het recht op verzet is vastgelegd in alle belangrijke teksten over de rechten van volkeren, van de Verklaring van de Rechten van de Mens tot de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Het Palestijnse volk herinnert de wereld vandaag aan niets anders dan deze zwaarbevochten les voor de mensheid en al haar volkeren, namelijk dat “verzet een recht is en bezetting een misdaad”.

Dit is de vertaling door Frans De Maegd van een videoboodschap in de reeks ‘De wereld van onderuit’ op Investig’action.

Voor meer informatie:

Daniel Schneidermann, Israël/Hamas : Les “civils” et les autres, Arrêt sur images van 7 oktober 2023,

Gidéon Levy, Israël punit Gaza depuis 1948. Hier, Israël a vu des images auxquelles il ne s’attendait pas de sa vie, à cause de son arrogance, Haaretz van 8 oktober 2023.