De voorbij weken werd Zuidoost-Vlaanderen opgeschrikt door opflakkeringen van geweld aan de Stations van Geraardsbergen, Zottegem en Ninove. Politici rollen over elkaar in het zoeken van de stoerste woorden en maatregelen: samenscholingsverbod, meer politie, hard optreden.

Ze haasten zich om actie te voeren en beelden via de media te verspreiden, in de hoop de kiezer te lijmen door hen schrik aan te jagen. Denderhoop (het samenwerkingsverband dat in de Denderstreek ontstond na het boek van Dominique Willaert over onze regio) sprak met preventiewerkers, politiemensen, buren en stationsgebruikers. Uiteraard erkennen wij het probleem. Maar we willen oproepen tot nuancering en effectieve maatregelen.

Een aantal zaken die de revue passeren zijn immers eenvoudigweg niet uit te voeren of weinig efficiënt: hoe gaat men een samenscholingsverbod realiseren in stationsbuurten waar groepjes mensen van en naar bus en trein stappen? Wil men echt de ganse bevolking het slachtoffer maken? Plaatsverboden worden al redelijk veel uitgereikt, horen wij, maar ze lossen de problemen niet fundamenteel op: na het verstrijken van de datum staat men er gewoon opnieuw.

Verhoogde politiecontroles kunnen de situatie tot rust brengen, maar lossen evenmin het probleem fundamenteel op. Als je hoort dat in Geraardsbergen op een bepaald moment 10 % van de politiemensen aan het station staat, dan weet je dat dit op beperkingen stuit. Zeker bij de vele politiekorpsen in de streek die geen mensen vinden om hun kader opgevuld te krijgen. Plots suggereert men in de pers zelfs dat de aanwezigheid van agenten te paard te maken hebben met de rellen in plaats van met routinecontroles: allicht dromen sommigen al van agenten te paard die hysterische volksmassa’s de trein opjagen?

Uit onze gesprekken met betrokkenen kwamen volgende zaken naar voor:

– Vechtpartijen zijn een constante door de jaren heen: denk aan de motorbendes in de jaren tachtig, voetbalgeweld, familiaal geweld enzovoort. Dat moet ons niet aanzetten om deze feiten kapot te relativeren, maar we moeten ze ook niet gaan voorstellen als een totale nieuwigheid.

Ze komen de laatste jaren wel bijna rechtstreeks onze leefwereld binnen via sociale media. Sommige partijen stoppen er nog extra centen in om de beelden over gans Vlaanderen te verspreiden. Ze geven de Denderstreek een opgeklopt slecht imago en dragen door hun negativisme niet bij tot ontwikkeling van onze streek.

– Onze openbare dienstverlening kreunt onder de jarenlange besparingen: politie heeft mensen te kort, jeugdinstellingen zitten vol, preventiewerkers worden afgedankt, gevangenissen overbevolkt. In Geraardsbergen ging men door een herverdeling van Europese middelen over Vlaanderen van vier naar een preventiewerker.

Sommige partijen vragen terecht om meer centen voor de Denderstreek, terwijl ze op nationaal vlak de ganse openbare sector kapot bezuinigen. Door de herschikking van Europese fondsen verloor de streek op korte tijd een tiental preventiewerkers.

– Vrijwel al onze gesprekspartners getuigden dat veel van die opstootjes gevoed worden door jongeren of ouderen die te maken hebben met kansarmoede of ontwortelde gezinssituaties. Ook hier kraken de opvanginitiatieven of ondersteunende de diensten in hun voegen.

Ondertussen blijven sommigen meer aandacht besteden aan de huidskleur van mensen dan aan de sociaal-economische achtergrond.

– Een aantal persmensen neemt niet de moeite om feiten dubbel te checken of achtergronden te gaan zoeken. Sensatie verkoopt en trekt lezers aan, motiveert hen om in snel tempo gruwel te verspreiden en meningen te lanceren die soms weinig te maken hebben met de werkelijkheid.

Zo spreekt men dikwijls over jongerengevechten, terwijl we als puntje bij paaltje komt nogal eens kunnen vaststellen dat de problemen beginnen omdat volwassenen zich beginnen moeien door zelf ordehandhaver te gaan spelen, zowel in Geraardsbergen als in Zottegem. Op die manier stigmatiseert men jongeren.

– Men kan wat gebeurd is moeilijk in een kader duwen: op de ene plaats gaat het om een jongerenbende die zich vanuit Brussel verplaatst, op de andere over pestgedrag op school, ergens over drugs en nog elders over banale ruzies.

Ze hebben wel allemaal een ding gemeen: je lost die zaken niet op door meer politie-aanwezigheid of camera’s op elk moment van de dag: je lost ze op door de daders te vatten. Daarom is het zinvol om zowel te investeren in de sociale als de recherchecellen bij de politiekorpsen.