Heeft de Heilige Geest zijn Palestijns licht laten
schijnen over Europa, of was het de Ster van Bethlehem?  Zowel het Britse House of Commons als
het Spaanse, Franse, Portugese en Ierse parlement hebben Palestina als staat
erkend. Zelfs onze minister van buitenlandse zaken Didier Reynders (MR), die
nog niet zo lang geleden in Israël een boompje ging planten op een verwoest
Palestijns dorp, zegt erover te denken de Staat Palestina te willen erkennen.  

Bizar. Vooral als je erover nadenkt: Zij erkennen
immers iets dat niet bestaat, namelijk de Staat Palestina. Want wat is een
staat? Alhoewel Wikipedia de bijbel niet is, laat staan een wetboek laten we
eens kijken wat daar wordt gezegd: Een
staat is een in hoge mate soevereine organisatie die gezag uitoefent op de
bevolking die binnen een bepaald afgebakend grondgebied woont. Zij
vertegenwoordigt deze bevolking naar buiten toe en beschikt over de benodigde
machtsmiddelen, bijvoorbeeld een geweldsmonopolie. 

Of in de Franse versie,
‘En droit
international, un État souverain est vu comme délimité par
des frontières territoriales établies, à l’intérieur
desquelles ses lois s’appliquent à une population permanente, et comme constitué d’institutions
par lesquelles il exerce
une autorité et un pouvoir effectif.’ (Volgens het
internationaal recht wordt een soevereine staat omschreven door vastgelegde
territoriale grenzen, binnen dewelke wetten van toepassing zijn op een
permanente bevolking en beschikt ze over instellingen die een effectieve
autoriteit en macht uitoefenen.) 

Kortom er moet een grondgebied zijn dat met
grenzen is afgebakend en de staat moet over een gezag beschikken dat effectief
de macht uitoefent en daartoe over de nodige machtsmiddelen beschikt. 

Terug naar de Palestijnse Staat die we zo
nodig moeten erkennen. 

1. Een duidelijk
afgebakend grondgebied.
 

Dit kan je moeilijk zeggen van de meer dan
35 territoriale eilandjes – vaak niet groter dan Baarle-Hertog – die sinds de
akkoorden van Oslo (1993) zone A en B van de bezette Westelijke Jordaanoever
worden genoemd en waarover Mahmoud Abbas president is. Dit kan je geen
territorium van een staat noemen. Naar de rest van de definitie hoeven we dan
ook niet te kijken. 

Alternatieve mogelijkheid, die ‘Staat’ beslaat de
hele Westelijke Jordaanoever én Gaza, door Israël bezet sinds 48 jaar. Dat
gebied is echter lang niet meer in de ‘staat’ die het toen was, want
ondertussen werd zijn ‘bevolking’ vermeerderd met joodse kolonisten, meer dan
een half miljoen[1], verspreid over 130 grote woon kolonies en 120 kleinere
‘uitkijkkolonies’ (‘mizpe’), met elkaar verbonden door een betonnen netwerk van
800 kilometer ‘joodse’ wegen, bruggen, tunnels en viaducten.  

Gaat die komende Palestijnse staat soevereiniteit
uitoefenen over deze kolonistenbevolking ? No way, zeggen die daarover in het Hebreeuws.
Alles afbreken en de kolonisten doen verhuizen?  Zeven keer rond al die kolonies lopen en dan hard
schreeuwen, zoals volgens de Bijbel de muren van Jericho werden tot puin
herleid? Goet mesjogge, zeggen ze in het Jiddisch. Voor deze optie moet je meer
dan goedgelovig zijn. 

2. Een effectief,
controlerend gezag 

Verder moet er dus volgens onze definities een
autoriteit aanwezig zijn die effectief gezag uitoefent. De Palestijnse
Autoriteit (PA), zal u zeggen. Hoeveel autoriteit of macht heeft die? Als je
door Ramallah loopt en al die grote administratieve gebouwen in lokale
natuursteen ziet, zou je denken: een mooi uitgebouwde staat.  

Als je de gevels wat beter bekijkt blijkt wat anders. Op bijna alle ministeries, lokale overheidsgebouwen,
scholen,  ziekenhuizen,
wooncomplexen,gemeenschapscentra, zelfs op organisaties die voor rechtsbijstand
zorgen, prijkt de tekst ‘Funded by…’  of ‘Geschonken door…’. Je kan er niet naast kijken, net zoals
je niet naast de Israëlische militaire aanwezigheid kan kijken.  

Wat we als normale dienstverlening van een overheid verwachten gebeurt
hier door hulporganisaties, internationale of lokale ngo’s,
terwijl volgens het  internationaal
recht en de Conventies van Genève al die infrastructuur door de bezetter moet
worden onderhouden. Niet Israël betaalt de factuur van zijn bezetting, maar deze
donors, vooral de EU. 

Op de Westelijke Jordaanoever ontvangt een op vier loontrekkende
Palestijnen zijn wedde van de PA. In de stad waar de PA zetelt, Ramallah, is
een grote economische luchtbel ontstaan met een middenklasse die een derde
intifada niet direct ziet zitten. Teveel te verliezen.

Max Blumenthal
beschrijft het zo: “De neoliberale donor-economie fungeert daarbij als een
laboratorium, waar geëxperimenteerd wordt met het onderkoelen van het
Palestijns verzet.” En dat lukt aardig met Abbas & C°. De PA is ondertussen
gedegenereerd tot een Arabisch regime als een ander: corrupt, autoritair,
zonder respect voor zijn burgers.

3. Het reële, niet-bestaande
Palestina

Het in 1967 bezet gebied
wordt de facto beheerd door een triade die bestaat uit de Israëlische
bezettingsmacht, internationale donors en de Palestijnse autoriteit. Israël is
niet alleen aanwezig via de zogezegde ‘Civil Administration’ (die in feite een
strikt militair bestuur is) maar ook door haar bezettingsleger die deze
Palestijnse ‘Autoriteit’ aan banden legt en haar bijvoorbeeld het beheer
ontzegt over essentiële elementen als land- en waterbeheer.

Meer nog, op basis van diezelfde
Oslo-akkoorden controleert Israël meer dan 60 procent van de inkomsten van de
PA, voornamelijk via het feit dat Israël de meeste belasting heft in het gebied
en die pas doorstort naar de PA, als die zich volgens Israëlische normen
gedraagt, dit wil zeggen, als de PA niet de minste vorm van verzet pleegt.

De PA heeft toch een eigen troepenmacht? Die
voldoet zeker niet aan onze definitie, die het had over een geweldsmonopolie,
integendeel. ‘President’ Mahmoed Abbas kreeg wel een soort legermacht, maar
deze ‘veiligheidstroepen’ worden opgeleid, gecontroleerd en gefinancierd door
de VS.  

Ze werken samen met het Israëlische leger en
de Israëlische geheime dienst Shin Beth, wat de Palestijnse academicus en
voormalig lid van het Israëlisch Parlement, Azmi Bishara de uitspraak ontlokte:
‘Vroeger zouden we dat collaborateurs hebben genoemd, nu moeten wij ze onze
vertegenwoordigers noemen”.  Over
de corruptie binnen de PA zullen we het niet hebben. Corruptie is immers geen
norm om al dan niet een staat te erkennen. 

Erkenning van de
Staat Palestina is momenteel enkel een erkenning van de status quo. 

Deze ‘staat’ wil men dus erkennen. Waarom?
Om de fictie van de ‘Twee-Staten-Oplossing’, waarop sinds de vredesakkoorden
van Oslo (1993) het zogezegde Vredesproces steunt, te kunnen volhouden. Dat
proces is dus nu al 22 jaar aan de gang, met als enig resultaat verdere
verloedering van de Palestijnse ‘Autoriteit’ en een  doorgedreven kolonisering, zowel qua aantal kolonisten als qua
grondroof ten koste van de Palestijnen. 

Niet te vergeten het gaat om ‘Twee Staten’,
dit houdt eigenlijk in dat men Israël wil laten zoals het nu is: een staat
ontstaan uit kolonisatie en discriminatie van de oorspronkelijke Palestijnse
bevolking, die nog altijd verder koloniseert en discrimineert binnen zijn grenzen
van voor 1967 [2]. Zo is 93
procent van het land binnen de staat Israël eigendom “van heel het joodse volk”
en krijgen de Palestijnse Israëli’s (20 procent van de bevolking) daar geen
toegang toe. 

Het geval Galilea 

Ik illustreer dit aan de hand van het
concrete voorbeeld vanTamra, een stad gelegen aan de baai van Haifa en Akka (in het
noordoosten van Israël, zie kaart). Toen ik er voor het eerst kwam in 1973 telde het zo’n
10.000 inwoners, nu zijn dat er 30.000, louter Palestijnen. De kleine helft
hiervan is afkomstig uit dorpen die in 1948 door Israël werden verwoest. Zij
zijn dus interne vluchtelingen. Hoe ziet het plaatselijke landbeheer eruit? 

Tamra ligt in de heuvels van Galilea, een
gebied waar 80 procent van de inwoners nog Palestijns is. Het is tevens een
gebied dat Israël al sinds de stichting van de joodse staat in 1948 wil
verjoodsen. Daarom werden er op het grondgebied van Tamra en omliggende (verwoeste)
Arabische dorpen zeven nederzettingen, eigenlijk ‘interne kolonies’ opgericht,
zogenaamde ‘mizpe’ (uitkijkposten): 

• Segev (gesticht in 1957, nu 1.100
  inwoners)
• Koranit (1978, 655 inwoners)
• Shekhanya (1980, 637 inwoners)
• Manof (1980, 687 inwoners)
• Rakefet (1981, 761 inwoners)
• Moreshet (1996, 1.200 inwoners)
• Mizpe Aviv (1981, 700 inwoners) 

Dit komt neer op een totaal van ongeveer zesduizend joodse
kolonisten die van op hun heuveltoppen de Palestijnse stad Tamra domineren. Mizpe Aviv ligt het dichtst bij de stad Tamra.
De oorspronkelijke eigenaars van de gronden in deze nederzettingen zijn er niet welkom. In november
2009 besliste Mizpe Aviv dat men alleen in hun dorp kan komen wonen als men ‘de
Joodse en Zionistische waarden’ onderschrijft. 

Al deze nederzettingen zijn gegroepeerd in
een Regional Council, waar de stad Tamra (zie luchtfoto) geen lid van is. Die Council, met in
het totaal 15.000 inwoners (er zijn ook kolonies lid van die iets verder van
Tamra liggen) kreeg 200 km² land toegewezen. Tamra behield slechts 29 km² van
zijn oorspronkelijk grondgebied. Met de helft minder inwoners, kreeg de joodse
bevolking dus zeven maal meer land toegewezen – land, niet te vergeten, dat
illegaal werd onteigend van Arabische dorpen. 

Nog dit detail. De straatverlichting in deze
zeven ‘mizpe’ heeft een andere kleur dan die van Tamra: wit tegenover geel. Dat
is om als het erop aankomt vanuit de lucht duidelijk te kunnen zien wie men
aanvalt: joodse of Palestijnse ‘staatsburgers’. 

Tijdens de
recentste aanval van Israël op de bevolking van Gaza manifesteerden er meer
Palestijnen in de Israëlische Galilea dan in Ramallah, hoofdstad van de
Palestijnse ‘Autoriteit’, in de bezette gebieden. 

We mogen dus zeker niet vergeten dat de
logische tegenhanger van de erkenning van een Palestijnse staat inhoudt dat men
dus ook die andere staat, Israël laat voor wat zij is, een
etnisch-discriminerende  joodse
staat. 

De Heilige Geest heeft blijkbaar zijn werk
niet echt gedaan en Europa volgt niet de ster van Bethlehem maar die van David.

[1] De Palestijnse bevolking in de sinds 1967
bezette gebieden bedraagt nu 4 miljoen

[2] Dit wordt in hoofdzaak gedaan door uit Oost-Europa
afkomstige jiddischtalige joden. De meeste politieke leiders van Israël hebben
hun roots nog altijd in Polen, Oekraïne en de rest van wat men ooit ‘Jiddisch
Land’ noemde. Dat merk je niet meer zo direct omdat de staat Israël in de jaren
1950 een verordening afkondigde die stelde dat alle staatsambtenaren verplicht hun
familienaam moesten verhebreeuwsen. Zo heette Tzipi Livni oorspronkelijk
Benozovitsj, Shimon Peres was Persky, Ariel Sharon was Schönerman; Netanyahu
was Mileikowsky etc…