Zwaar getroffen

Onze school is zwaar getroffen door corona. Tientallen leerlingen zijn de voorbije weken ziek geworden en zijn weken lang uitgevallen. Daarnaast waren er ook meerdere collega’s die ziek zijn geworden. Sommigen zeer ernstig. Vele andere collega’s zitten in quarantaine of waren bang om te gaan werken. We zijn de laatste drie dagen noodgedwongen moeten overstappen naar voltijds afstandsonderwijs.

Als leerkracht wil ik natuurlijk het liefste les kunnen geven voor de klas. Zoals het hoort. Maar deze week was onze school op. We konden even niet meer. We hebben dan ook de beslissing genomen om even de pauzeknop in te duwen om de gezondheid van leerkrachten en leerlingen niet nog verder op het spel te zetten.

Ik, als syndicaal afgevaardigde op mijn school, steun deze beslissing, maar word tegelijk zo kwaad dat het zo ver is moeten komen. 

De politiek heeft gefaald, niet de school

Hoe is dit zo ver kunnen komen? Politiek falen is het korte antwoord. Onze school is al weken geleden overgestapt naar deeltijds afstandsonderwijs voor onze 2^de en 3^de graad omdat we in de school en buiten de school al lang zagen dat het niet goed ging. Gelukkig hebben wij een directie die zeer hard begaan is met het welzijn en de veiligheid van het personeel en de leerlingen.

Maar tegelijkertijd hoor je dan van de minister van onderwijs dat de scholen geen bron van besmettingen zijn (ondertussen tegengesproken door een studie uit The Lancet), net zoals blijkbaar andere werkplekken over heel het land (nochtans tegengesproken door de studie van Geneeskunde voor het Volk). Dat er niets aan de hand is. Dat we gewoon voort moeten doen. En ondertussen zijn er tijdens deze weken geen structurele coronatests gebeurd bij de leerkrachten of leerlingen,  wordt er nog steeds geen fatsoenlijk bronnenonderzoek uitgevoerd, en heeft onze school, net zoals zovele andere in België, geen of geen degelijk ventilatiesysteem.

Wij op onze school zien nu wat het resultaat is van deze soort politiek: tientallen besmettingen bij leerlingen en leerkrachten die vermeden hadden kunnen worden. Dit is niet alleen problematisch voor het recht op een veilige werkvloer van het onderwijspersoneel, maar brengt óók het recht op onderwijs van onze leerlingen in gevaar. De leerlingen die thuis zitten in quarantaine – ziek of niet – missen op één of andere manier onderwijs. De leerkrachten die thuis zitten in quarantaine – ziek of niet – kunnen geen onderwijs geven, waardoor ganse klassen vaak voor lange tijd in studie worden gezet.

En neen, het lag niet aan mijn collega’s die ganse dagen in een mondmasker hebben lesgegeven, veel tijd hebben gestoken in het ontsmetten van lokalen na elke leswissel, elke leerling aanmanen om niet te vergeten dat de neus ook onder het mondkapje moet, enzovoort. Neen, zij, net zoals het vooruitziend handelen van onze directie, heeft er net voor gezorgd dat de omstandigheden niet nog dramatischer zijn. En neen, het ligt ook niet aan de leerlingen, die ondanks deze moeilijke omstandigheden hun best doen om de regels op te volgen.

Wie hun deel niet heeft gedaan, zijn beleidsmensen. Het is altijd makkelijk praten als je vanuit je kabinet elke dag duizenden mensen de vuurlinies in stuurt, om dan te zeggen dat alles wel veilig is. Welnu, het was niet veilig.

Moeten we zelf dan tests aankopen, analyseren en de scholen renoveren?

Wat stel ik dan voor? Wat moet er gebeuren? Wel, ik denk dat de beleidsvoerders in de eerste plaats er voor moeten zorgen dat de werkomstandigheden in de scholen wel terug veilig worden, zodat wij terug les kunnen geven zoals het hoort. Vanuit het gemeenschappelijk vakbondsfront in onze school schuiven we enkele eisen naar voor:

1. Recht op preventieve testen voor leerkrachten en leerlingen in de school die afgenomen moet worden door medisch/opgeleid personeel en recht op een snel resultaat, zodat de besmettingsketen zo snel mogelijk doorbroken kan worden.
2. Dat er concreet werk wordt gemaakt van bronnenonderzoek (wie besmet wie en vanwaar komt dit; nu moeten de CLB’s dit alleen doen, wat niet hun taak is) om eindelijk doortastende (en wetenschappelijk) verantwoorde maatregelen op schoolniveau te kunnen nemen, in plaats van nu aan natte vingerwerk te doen.
3. Dat er geïnvesteerd moet worden in degelijke HVAC-systemen (heating, ventilation, en air conditioning) om de huidige en toekomstige uitdagingen op virologisch vlak op een gezonde manier aan te kunnen, want de ramen openhouden tijdens de komende wintermaanden is niet ideaal.

Dit zijn echter nog maar de eerste voorstellen die wij formuleerden, maar we zijn momenteel ook bezig om het hele team te bevragen over wat zij nodig hebben om hun job terug op een veilige manier te kunnen uitoefenen.

Nog eens, wij hebben ons deel gedaan onder deze omstandigheden en nu is het aan de politiek om in actie te treden. Wij, als onderwijspersoneel, moeten ons kunnen concentreren op het verstrekken van kwalitatief onderwijs. We vragen dus iets heel simpel: zorg er voor dat de scholen terug veilig worden om er te leren en te werken.

Gunter Kathagen is leerkracht op het Koninklijk Atheneum van Merksem