Acht jaar na Les Poupées Russes komt Cédric Klapisch met het derde luik dat over het hectische leven van schrijver en romanticus Xavier (Romain Duris) verhaalt. We zijn zo’n tien jaar nadat Wendy (Kelly Reilly) en Xavier in innige omhelzing het tweede luik afsloten. Ze hebben samen twee kinderen, maar zijn niet getrouwd. Hun relatie staat op de rand van de afgrond, meteen ook het vertrekpunt van de derde film. Wendy verhuist met de kinderen naar New York om in te trekken bij een zekere John. Omdat Xavier zijn kinderen niet wil verliezen, en hen hiermee een herhaling van zijn eigen jeugd wil besparen, gaat hij haar achterna.
Aangekomen in New York verblijft hij bij zijn lesbische boezemvriendin Isabelle (Cécile De France) en haar partner Ju. Dat hij zaaddonor is geweest voor Isabelle en Ju’s baby, maakt het er echter niet makkelijker op. Al snel verhuist hij naar Chinatown waar hij een vals huwelijk op poten zet om te kunnen verblijven (en werken) in de States. Niet lang nadien komt zijn jeugdliefde Martine (Audrey Tautou) op bezoek, waarna de poppen aan het dansen gaan. Wat volgt is een resem gekke situaties en vaak hilarische dialogen (Tautou al ooit Chinees horen spreken?), met een climax die doet denken aan wat we reeds zagen in de vorige twee films.
De titel van de film, die zoveel wil zeggen als ‘hersenbreker’, is – naar analogie met de vorige twee films – de titel van Xaviers derde roman. Doordat hij bijna 40 wordt, heeft zijn romantische zelf echter plaatsgemaakt voor een eerder cynische variant, terwijl de drie vrouwen rondom hem (aangevuld met zijn bruid Nancy) in nostalgische Erasmus-sferen blijven hangen. Xavier geraakt geïnspireerd door zijn huidige, ingewikkelde levenssituatie en begint via zijn schrijven stilaan terug wat grip te krijgen op zijn omgeving. Dit alles resulteert in een typische Klapisch-vertelling zoals we reeds eerder zagen in L’Auberge Espagnole en Les Poupées Russes.
Net als de vorige keren, worden we getrakteerd op blitse montage, een hippe soundtrack en een alomtegenwoordige voice-over. Niets nieuws dus, maar wel stof voor een aangename en vermakelijke derde film. Het idee heeft wat weg van de Before-trilogie van Richard Linklater, hoewel Klapisch’ films nooit dat niveau halen. Niettemin zeker aan te raden voor zij die van de eerste twee films genoten hebben. De absurde dialogen met Schopenhauer en Hegel krijg je er gratis bij.
