Het laatste werk van Steven Soderbergh voor onbepaalde tijd. Hij blikte op zo’n drie jaar tijd vijf films in (Contagion, Haywire, Magic Mike, Side Effects en Behind the Candelabra), wat lijkt te suggereren dat hij inderdaad met haast van het leven als regisseur af wou. Of het om een pensioen of een sabbatical gaat, zal de tijd uitwijzen. Ik hoop alvast op meer, want indien Behind the Candelabra Soderberghs zwanenzang is, is dat toch een heuse teleurstelling.
Er zijn vele jaren gegaan over het productieproces van de verfilming van Liberace’s leven. Het heeft er zelfs lang naar uitgezien dat de film er gewoon nooit zou komen. Toen in 2008 echter besloten werd om de invalshoek van Scott Thorsons memoires te gebruiken, werd er nieuw leven geblazen in het project. De film kreeg de titel mee van Thorsons boek en al snel tekenden Matt Damon en Michael Douglas om respectievelijk Thorson en Liberace te spelen. Alleen wouden de Hollywoodstudio’s niet mee – de film zou namelijk ‘too gay‘ geweest zijn. Na weer enkele jaren stilgelegen te hebben, was het uiteindelijk HBO Films die de film oppikte. Dat betekende uiteraard géén Amerikaanse bioscooprelease. In Europa werd de film wel in de zalen gespeeld, met een première in de officiële selectie op het filmfestival van Cannes.
De critici waren over het algemeen laaiend enthousiast. Met elf Emmy Awards is Behind the Candelabra bovendien recordhouder van het meeste aantal prijzen gewonnen door een televisiefilm. Ik deel dit enthousiasme niet. Dat heeft mogelijk te maken met mijn totale desinteresse in Liberace’s leven en mijn afkeer van alles wat met “glitter and glamour” te maken heeft. De tijd waarin de flamboyante charmezanger gelijk stond aan één van ‘s werelds grootste vrouwenidolen, is bovendien een ver-van-mijn-bedshow. Austin Powers’ reactie in International Man of Mystery op Liberace’s geaardheid, typeert misschien nog het beste een tijdgeest die vandaag weinig affiniteit oproept bij mij: na een hele nacht dertig jaar geschiedenis in te halen (van 1967 tot 1997), blijkt het voornamelijk de homoseksualiteit van Liberace waar Powers van ondersteboven is (meer nog dan bijvoorbeeld de eerste man op de Maan of de val van de Berlijnse muur). De verbazing die dergelijk showbizznieuws teweegbracht eind jaren ’80, is hoogstens een goeie grap, maar ik zie er niet meteen stof voor goede cinema in.
Behind the Candelabra is dan ook vooral een film die gedragen wordt door het acteerwerk van Matt Damon en Michael Douglas. Het is alsof beiden de belichaming zijn geworden van de stereotype kitsch die velen (niet altijd verkeerdelijk) associëren met het extravagante homocircuit. In het geval van Douglas, lijkt het er zelfs op dat hij Liberace deels baseerde op Sharon Osbourne – dé reden om de film toch te bekijken. De acteur die echter alle show steelt, is Rob Lowe als Liberace’s plastische chirurg. Ik denk dat ik nog nooit zo gelachen heb met botox-slapstick en bewuste overacting. Inhoudelijk is Behind the Candelabra daarentegen vermoeiend voorspelbaar (zélfs al ken je het leven van Liberace niet, wat toch wel iets zegt over het stereotype waaraan de man beantwoordde), waardoor de zoveelste biopic van dit jaar (na Lincoln, Hitchcock, Hannah Arendt, The Butler, Jobs, Diana, Marina en binnenkort nog Mandela) eigenlijk weinig indruk nalaat.
Dit is in de eerste plaats een acteurfilm. Wie een in glitter en botox ondergedompelde Damon, Douglas en Lowe aan het werk wil zien, zal zich kostelijk amuseren met deze prent. Een aangrijpende en diepgaande biopic hoef je niet te verwachten, maar dat geldt uiteraard voor de meeste films in dit genre.
