Aan de andere kant zijn er echter ook hardwerkende politici die afhaken omdat het in de politiek niet meer gaat over het algemeen belang, maar om persoonlijk gewin en er zijn ook politici die stoppen met politiek omdat verschijnen in de media belangrijker is geworden dan wetgevend werk verrichten en grondig debat voeren in parlementaire commissies.
En naast dat alles en zoveel meer bestaat helaas nog altijd een opportunistische politieke postjespakkerij.
Toen ik vorige week het nieuws las dat gewezen buschauffeur en de zeer populaire Youssef Handichi, tien jaar Brussels parlementslid voor de PTB-PVDA, zijn communistische partij inruilt voor de (neo)liberale MR, dacht ik : alweer een opportunistische politicus die uit is op een uitvoerend postje en daarbovenop ook zijn meer dan 13.000 kiezers meesleurt in de eigengereide carrièreswitch.
Georges-Louis Bouchez, het ego der ego’s in de Belgische partijpolitiek, klopt zich zelfgenoegzaam op de borst dat hij alweer een vette vis ( lees : stemmenkanon) heeft binnengehaald. Hij is niet geïnteresseerd in ’s mans ideeën, maar uitsluitend in zijn aantal kiezers. Bouchez, zot van glorie, is er zelfs van overtuigd dat een groot deel van Handichi’s kiezers hun uitverkorene op de voet zullen volgen, weg van de PVDA-PTB en recht in de open armen van de MR. Ik ben daar zelf niet zo zeker van. Het getuigt overigens van een volstrekt misprijzen naar de kiezer toe om daar zomaar vanuit te gaan. Maar dat heb je met politici die alleen vol zijn van zichzelf en hun carrièreplanning.
Wat onze wereld in deze barre tijden met nietsontziende dictators en ronduit populistische leiders broodnodig heeft zijn politici met een solide overtuiging en een hoopvol verhaal dat perspectief biedt voor elkeen, doch vooral voor zij die altijd uit de boot vallen.
Beginselvaste politici hebben we vandoen die niet veranderen van partij of ideeëngoed zoals ze wisselen van jas. Jacques Dutronc schreef daar een inspirerend lied over, “L’opportuniste”. Wuif ze weg, politici die waaien en draaien met de wind van de macht. Dus geen Siegfried Bracke, de doorwinterde socialist die zowaar Vlaams-nationalist werd, acht salonfähige jaren doorbracht in een wel zeer comfortabele kamervoorzitterszetel en daarbij extra pensioenpoen opstreek.
Liever ook geen al te zegezekere, praatjesmaker Conner Rousseau, die het toch zo nodig vond om met vermaledijde racistische uitspraken de opgeklopte identiteitspolitiek van extreem-rechts te propageren. Linkse- en ook centrumpolitici moeten zich niet laten meeslepen door het al te smalle identiteitsdiscours van N-VA en Vlaams Belang, maar ze moeten de socio-economische kloof die almaar wijder gaapt, dichten. Werken aan warme, maatschappelijke verbindingen tussen mensen, burgers en gemeenschappen. Dat is de boodschap in woord en daad. Niet makkelijk, maar noodzakelijk. Hoop en perspectief bieden zoals de visionaire en charismatische Barack Obama en geen angst en verdeeldheid zaaien zoals de simplistische Donald Trump.
Een politicus met zeer linkse aarding en dito visie loopt niet zomaar over naar een rechtse partij. Dat is geen overtuigd, noch overtuigend politicus maar simpelweg een opportunist. En die hebben we nu echt niet nodig om samen een betere wereld te maken met meer vrijheid, gelijkheid en broederschap.
Steun voor een nieuwe website
We hebben uw hulp nodig voor een essentiële opfrissing van de website. Om die interactiever, sneller en gebruiksvriendelijker te maken hebben we 30.000 euro nodig. Elke bijdrage, groot of klein, helpt. Met uw donatie ondersteunt u onafhankelijke journalistiek die de verhalen blijft brengen die er echt toe doen. Laat uw hart spreken.
