“Als je je ‘neutraal’ opstelt tegenover situaties van onderdrukking kies je de kant van de onderdrukker”, aldus Zuid-Afrikaans bisschop Desmond Tutu die in 1984 de Nobelprijs voor de Vrede kreeg.

DeWereldMorgen veroordeelt de recente aanvallen van Hamas tegen Israëlische burgers, maar ziet die niet los van 75 jaar staatsterreur van Israël tegen het Palestijnse volk. Het internationaal erkende recht op gewapend verzet tegen een kolonisator is geen vrijbrief voor aanslagen op burgers. Een onderhandelde vrede kan alleen bereikt worden wanneer 75 jaar verdrijving, 56 jaar bezetting, kolonisatie en apartheid en 16 jaar blokkade van Gaza worden erkend als de oorzaken van dit geweld. DeWereldMorgen onderzoekt deze oorzaken die door de politiek en door mainstreammedia worden verzwegen, onderbelicht of ontkend, om zo een debat te stimuleren dat kan leiden tot onderhandelingen en vrede. (nvdr)

*  *  *

Afgelopen zondag voerde Iran een raket- en droneaanval uit op Israël, als vergelding op een eerdere raketaanval van Israël op het Iraanse consulaat in Damascus, Syrië. In de media overheersen veroordeling en minimalisering, volledig in overeenstemming met het Israëlische perspectief, en speculaties over mogelijke tegenreacties en escalatie.

De internationale gemeenschap veroordeelt de Iraanse aanval, zegt het VRT-journaal, en citeert daarbij, zoals gewoonlijk, uitsluitend westerse landen. Veroordeelden die landen de eerdere Israëlische aanval (1 april) op de Iraanse ambassade in de Syrische hoofdstad Damascus? Neen. Wie maalt er immers nog om dat de soevereiniteit van Syrië en de internationale diplomatieke regels worden geschonden, zoals ook nog onlangs in Ecuador waar de politie een opposant uit de Mexicaanse ambassade haalde?

Of de Iraanse aanval een goede zet was, weet ik niet. Leidt het, zoals sommigen opperen, de aandacht af van wat er in de Gazastrook gebeurt en waar het moorden door het bezettingsleger onverminderd doorgaat, en geeft het Israël zo niet weer een slachtofferrol?

Ging het om een “getelefoneerde aanval” zoals Rudi Vranckx het op VRT betitelde, waarbij Iran bij voorbaat moest weten dat de vijand alle tijd had om de raketten uit de lucht te halen? Israël doet er alles aan om de impact te minimaliseren. Het kon daarbij op de bereidwillige hulp rekenen van zijn bondgenoten (VS, VK en anderen).

Een militaire basis en inlichtingenlocatie zou hoe dan ook zijn geraakt en beschadigd.

De grootste politieke betekenis is wellicht dat dit de eerste militaire aanval van een land tegen Israël in de laatste decennia is. Het zal het prestige van Iran – dat voor de rest bij ons vooral negatief in het nieuws komt en in onze parlementen gemakkelijke ‘banbliksemresoluties’ oplevert – wellicht geen kwaad doen: miljoenen sympathisanten van de Palestijnen zien hoe, na strijders in Jemen, een land het durft op te nemen tegen de Israëlische apartheidsstaat, bezetter en massamoordenaar.

Linkse krachten uit Iran, met name de (communistische) Toudeh-partij, bezweren om Iran niet als een anti-imperialistische bondgenoot te zien, gezien de antivolkse aard van het Ayatollahregime. Ze verwerpen een “de vijand van mijn vijand is mijn vriend” logica. Maar weigeren ze dan zo niet om een onderscheid te maken tussen hoofdvijand(en) en secondaire vijanden? De Iraanse heersende klasse heeft ongetwijfeld haar eigen agenda en belangen, maar dat geldt wellicht voor alle bondgenoten. Ook in Palestina zijn er tegenstellingen tussen het volk en de rijke bovenlaag, tussen seculiere en religieuze weerstanders, maar iedereen is het er daar wel over eens dat de Israëlische bezetter de hoofdvijand is.

Een zaak is zonneklaar: zolang de Palestijnen niet naar hun land kunnen terugkeren of er blijven wonen en er als gelijken worden behandeld, zal het Midden-Oosten geen duurzame vrede kennen. Een geweldloze oplossing valt natuurlijk altijd te verkiezen, maar daartoe moeten alle betrokkenen bereid zijn. De eenzijdige ontwapening van de zwakkere partij biedt blijkbaar nooit garanties voor een faire uitkomst.

Het valt op dat niet-westerse landen de hele zaak anders benaderen: Cuba, van oudsher een bondgenoot van de Palestijnen, roept op tot een onmiddellijk staakt-het-vuren in Gaza en “de genocide tegen het Palestijnse volk te beëindigen” en tot de oprichting van een soevereine en onafhankelijke Palestijnse staat, binnen de grenzen van 1967 en met Oost-Jeruzalem als hoofdstad en de terugkeer van de vluchtelingen. Cuba verwijt de UNO-Veiligheidsraad dat ze Israëlische aanval op het Iraanse consulaat niet heeft veroordeeld en noemt die houding een katalysator in de Iraanse aanval.

China en Rusland spraken hun bezorgdheid uit voor verdere escalatie en roepen op tot kalmte. Colombia noemde de aanval voorspelbaar en wijst vooral naar de VS en zijn “steun aan de genocide” als aanstoker. Was het Israëlische volk maar in staat, zoals zijn voorvaderen, om de dwaasheid van zijn leiders te stoppen, zei de Colombiaanse president Gustavo Petro. Ook India toonde zich vooral bezorgd. Maleisië legde de verantwoordelijkheid bij Israël.

Niet geheel onverwacht veroordelen de meeste bondgenoten van de VS, van Oekraïne tot Argentinië, Iran.

Daags voor de Iraanse aanval verbood de Duitse staat, met steun van de democratische partijen, in Berlijn een meeting over Palestina … Het is een zoveelste voorbeeld van de criminalisering van elk protest tegen oorlog. Ondertussen staat de dodenteller in Gaza op meer dan 33.000 mensen, waarvan 70% vrouwen en kinderen. Israëlische kolonisten voeren verder aanvallen uit op de Westbank. De Palestijnen blijven weerstand bieden en houden de rest van de wereld een spiegel voor.