“Als je je ‘neutraal’ opstelt tegenover situaties van onderdrukking kies je de kant van de onderdrukker”, aldus Zuid-Afrikaans bisschop Desmond Tutu die in 1984 de Nobelprijs voor de Vrede kreeg.

DeWereldMorgen veroordeelt de recente aanvallen van Hamas tegen Israëlische burgers, maar ziet die niet los van 75 jaar staatsterreur van Israël tegen het Palestijnse volk. Het internationaal erkende recht op gewapend verzet tegen een kolonisator is geen vrijbrief voor aanslagen op burgers. Een onderhandelde vrede kan alleen bereikt worden wanneer 75 jaar verdrijving, 56 jaar bezetting, kolonisatie en apartheid en 16 jaar blokkade van Gaza worden erkend als de oorzaken van dit geweld. DeWereldMorgen onderzoekt deze oorzaken die door de politiek en door mainstreammedia worden verzwegen, onderbelicht of ontkend, om zo een debat te stimuleren dat kan leiden tot onderhandelingen en vrede. (nvdr)

 *  *  *

Op vrijdag 1 december kwam een einde aan een wapenstilstand van zeven dagen, die de uitwisseling van gevangengenomen vrouwen en kinderen door beide partijen mogelijk maakte. Vele hoopten dat deze gevechtspauze zou verlengd worden en eventueel zelfs zou uitlopen op een definitief staakt-het-vuren.

Maar Israël is vast van plan om door te gaan met de oorlog tot Hamas “geëlimineerd” is. Om dat doel te bereiken plant het een militaire campagne die een jaar of langer zal duren, waarbij de meest intensieve fase van het grondoffensief zal voortduren tot begin 2024. Dat vertelden verschillende mensen die bekend zijn met de voorbereiding aan Financial Times.

Israël plant een militaire campagne die een jaar of langer zal duren

Israël wil de drie belangrijkste leiders van Hamas in Gaza doden: Yahya Sinwar, Mohammed Deif en Marwan Issa. Daarnaast wil het een “beslissende” militaire overwinning veilig stellen tegen de strijdende bataljons en het ondergrondse tunnelnetwerk van de groep.

“Dit zal een heel lange oorlog worden. … Op dit moment zijn we nog niet halverwege het bereiken van onze doelstellingen”, aldus een persoon die bekend was met de Israëlische oorlogsplannen.

De duur van de oorlog zal afhangen van de operationele vooruitgang op het terrein, internationale druk en mogelijkheden om Israëlische gijzelaars te bevrijden.

De hernieuwde intensieve grondoperatie die zich focust op het noorden van Gaza zal naar schatting nog zeker duren tot begin 2024. Volgens een van de insiders is “Gaza Stad nog niet volledig veroverd. Het is waarschijnlijk voor 40 procent klaar”.

Gelijktijdig zal het Israëlisch leger een grondoffensief beginnen in het zuiden van Gaza, dat tot nog toe alleen getroffen werd door meer sporadische luchtaanvallen. Volgens Israëlische functionarissen zit daar nu het grootste deel van de strijders en leiding van Hamas, alsook het merendeel van de overgebleven Israëlische gijzelaars.

Het zuidelijk grondoffensief zou minder intensief zijn, althans dat is wat de insiders beweren. Vermoedelijk zeggen ze dit om de publieke wereldopinie zoveel mogelijk aan hun kant te krijgen en om Washington te sussen. Het Witte Huis wil namelijk dat Israël in het zuiden van Gaza “een kleinere militaire voetafdruk” zal hebben dan in het noorden, lees ‘minder burgerslachtoffers’.

Het zuidelijk grondoffensief zou zich vooral richten op Khan Younis, een stedelijke centrum in het zuiden en op Rafah, het meest zuidelijke punt van de strook waar ook de grensovergang is met Egypte.

Hier wil het Israëlische leger de ondergrondse smokkeltunnels aanpakken die “het belangrijkste zuurstofkanaal zijn voor Hamas om zijn militaire capaciteiten weer op te bouwen” zei een van de bronnen van Financial Times.

“Het belangrijkste verschil [nu] is dat Hamas het niet begrijpt – wij hebben geduld. Alles veranderde op 7 oktober”

De Israëlische oorlogsstrategie lijkt duidelijk, maar van een exit-strategie of een plan voor hoe het verder moet met Gaza na de belegering is geen spoor te bekennen. Israëlische woordvoerders geven aan dat ze kost wat kost Hamas als bedreiging definitief willen elimineren, ongeacht hoe lang dat moet duren en wat er daarna komt.

Een van de mensen die bekend is met deze oorlogsplannen verwoordt het als volgt: “Het belangrijkste verschil [nu] is dat Hamas dit niet begrijpt – wij hebben geduld. Alles veranderde op 7 oktober.”

Na twee maand intensieve bombardementen en belegering zijn er meer dan 15.000 Gazanen omgekomen, waarvan 6000 kinderen en 4.000 vrouwen. Nog eens 3.500 kinderen worden nog steeds vermist. Vermoedelijk zijn ze verpletterd onder het puin van ingestorte gebouwen. Niet voor niets zegt VN-Secretaris-Generaal Guterres dat “Gaza een kinderkerkhof wordt”.

Aan Israëlische kant sneuvelden de afgelopen twee maand 75 soldaten. De eerste dag na de gevechtspauze werden al minstens 178 Palestijnen gedood en geraakten er bijna 600 gewond.

***

Israël zit in de ban van een tomeloze wraakoorlog die apocalyptische taferelen oplevert. Deze meedogenloze vernietigingslust probeert de wonde en gekrenkte eer van 7 oktober te genezen, tevergeefs. Het is een illusie, zelfs een gevaarlijke illusie, dat dit decennialang conflict met de wapens kan beslecht worden.

Of zoals 18 voormalige Franse ambassadeurs het stellen: “Hamas, dat al vijf dodelijke militaire campagnes achter de rug heeft, zal onvermijdelijk opnieuw in opstand komen. Het leger zal niet in staat zijn om een beweging te verslaan die gesteund wordt door een groot deel van de Palestijnse bevolking, zowel in Gaza als op de Westelijke Jordaanoever.”

Het is een gevaarlijke illusie dat dit decennialang conflict met de wapens kan beslecht worden

Duurzame veiligheid voor het land kan er maar komen als alle inwoners van het grondgebied als gelijkwaardige burgers erkend worden, als de gedeporteerde Palestijnen kunnen terugkeren naar hun land en als er een einde komt aan de koloniale bezetting.

Na twee maand gevechten zijn er nu al minstens 15.000 doden. Bij een langdurig conflict zal die dodentol oplopen tot mogelijk vele tienduizenden. Daarom moet de druk op Israël zowel diplomatiek als economisch zo snel mogelijk op gang komen. Enkel zo kunnen we deze waanzin stoppen. Het was ook enkel op die manier dat er een einde kwam aan die andere apartheidsstaat, Zuid-Afrika.