BDS-campagne is mogelijke oplossing 1 jaar na aanval Israël op bevolking Gaza
Net daarom hebben een aantal Palestijnse organisaties zich tien jaar geleden met de BDS oproep tot de rest van de wereld gericht. Er worden drie eisen naar voor geschoven:
- het einde van de bezetting en de afbraak van de apartheidsmuur;
- gelijke rechten voor de Palestijnse burgers in Israël en
- het recht op terugkeer voor de Palestijnse vluchtelingen.
In die tien jaar ging de toestand in Palestina en Israël enkel achteruit. De BDS-beweging groeide ondertussen razendsnel dankzij de steun van vakbonden, organisaties en betrokken burgers, academici en artiesten zoals Lauryn Hill en Stephen Hawking.
Er bestaat nu een brede basis aan activisten die verder groeit en versterkt wordt door mensen met Joodse wortels. Zij stellen luid en duidelijk dat de Israëlische staat niet in hun naam handelt, wanneer zij onschuldige burgers aanvalt uit ‘zelfverdediging’.
Apartheid
Genoeg is genoeg. Dit zijn de feiten. De platgebombardeerde Gazastrook is nog steeds afgesloten van de buitenwereld. Nog steeds is een groot deel van de bevolking dakloos en liggen hun huizen in puin omdat er niet voldoende goederen voor de heropbouw binnengelaten worden door de Israëlische omsingeling.
Als er niet snel ingegrepen wordt, is er straks zelfs geen drinkbaar water meer in Gaza. Tegelijkertijd verstevigt de Israëlische regering de militaire greep op de bezette Westelijke Jordaanoever, waar Israëlische kolonisten en Palestijnen onder een volledig gescheiden regime leven, met een gescheiden rechtssysteem, ongelijke rechten, gescheiden wegenstelsels, ongelijke toegang tot water en openbaar vervoer, gezondheidszorg, onderwijs enz.
Deze situatie van structurele ongelijkheid duiden activisten steeds vaker aan met de term 'apartheid', of zoals professor Eva Brems zegt “het gebruik van de term apartheid is een krachtige metafoor; maar als je de toestand in de bezette Westelijke Jordaanoever met eigen ogen gezien hebt, weet je dat het meer is dan een metafoor: het is een gepaste term om te beschrijven wat daar aan de gang is”.
Lijdzaam toekijken
De meeste activisten hebben zich geëngageerd, net omdat ze zich beter geïnformeerd hebben, via berichtgeving van Israëlische, Palestijnse en internationale organisaties of door zelf de regio te bezoeken. Wij begrijpen niet dat onze eigen regering niet meer doet dan af en toe krokodillentranen te wenen, te “veroordelen” en te “betreuren” maar het ondertussen nalaat daadkrachtig op te treden.
Zoals professor Marc Van Ranst zegt: "Israël vindt niets verkeerd aan het aan flarden schieten van voetballende kinderen op een strand in Gaza, maar vindt het wel een schande (en zelfs antisemitisch) dat burgers wereldwijd bewust er voor kiezen om geen Israëlische producten meer te kopen. Wanneer Israël terug als een normaal land wil behandeld worden, dan zal het zich toch eerst als een normaal land moeten gaan gedragen. Je kan niet decennialang op een wrede manier een ander volk onderdrukken en verwachten dat iedereen lijdzaam blijft toekijken. We hebben lang genoeg de andere kant opgekeken. Nu niet meer. Wanneer onze politieke overheden Israël blijven steunen, doen ze dat zonder een mandaat van hun bevolking. Dan stemt deze bevolking met zijn portemonnee..."
Het feit dat de BDS-beweging door Israël gelijkgesteld wordt aan staatsvijand nummer één, Iran, wijst op de impact die de beweging heeft en toont aan hoezeer Israël door het gebruik van irrationele argumenten de essentie tracht te ontwijken.
BDS viseert Israëlische producten, Israëlische instituten en alles wat de Israëlische staat vertegenwoordigt. De campagne viseert geen individuele Israëlische burgers, maar de Israëlische regering. Die blijft zich immers uitspreken tegen een Palestijnse staat en tegen gelijke rechten voor Palestijnen en belooft zelfs nog meer burgerslachtoffers om die situatie in stand te houden.
Duurzame vrede
Meer dan vierhonderd Belgische academici sloten zich recent aan bij de oproep voor een academische en culturele boycot. De discussie gaat al lang niet meer over het feit of Israël een democratie is en of de kolonies wel of niet illegaal zijn.
De discussie gaat er tegenwoordig over hoe er gereageerd moet worden tegen een regime dat gestoeld is op militaire bezetting, structurele discriminatie en schendingen van het internationaal recht en de mensenrechten. De BDS-campagne ijvert voor gelijke rechten voor Israëli’s en Palestijnen en voor een duurzame vrede in de regio.
