“The Hunt is een verhaal over eerste indrukken die niet kloppen”, zegt producent Jason Blum in de making of documentaire die te zien is op de ook in ons land uitgebrachte Blu-ray. Dat geldt ook voor de controverse die ontstond toen Donald Trump, zonder een beeld gezien te hebben, tweette over een film “gemaakt om op te hitsen en chaos te veroorzaken.” Twee shootings (Dayton & El Paso) later werd de release uitgesteld (van september 2019 naar maart 2020) en uiteindelijk (mede door corona) kleinschalig gehouden.

The Hunt

Iemand had waarschijnlijk (op basis van de werktitel Red State vs Blue State?) de president ingefluisterd dat ‘liberals’ en ‘deplorables’ er slag leveren en het dus wel een anti-Trump-pamflet van het ‘linkse’ Hollywood moest zijn (producent Jason Blum tekende immers al voor kritische films als BlackKklansman, Get Out en Us). Zonder de humor die deze satirische horroractiefilm bevat te vermelden. Laat staan de commentaar op het actuele politieke klimaat. “Het gaat over rare maar echte samenzweringen”, aldus Craig Zobel (Compliance), “over een confrontatie waarbij beide zijden belachelijk zijn.”

Liberals vs deplorables

In barokke openingsscènes van het door Nick Cuse en Damon Lindelof (beide scenaristen van tv serie The Watchmen) geschreven The Hunt lezen (“slaugthering a dozen deplorables”) en horen (“stupid redneck”) we veel misprijzen van kaviaar etende ‘progressieve’ Amerikanen die met een vliegtuig gedrogeerde ‘conservatieve’ landgenoten transporteren om ze gemuilkorfd te laten ontwaken in een veld gedomineerd door een mysterieuze kist. Die bevat een aangekleed varkentje én een goed gevuld wapenrek.

The Hunt

Nuttig, want de 12 worden daar in Arkansas (later blijkt het domein een in Kroatië in elkaar geknutselde set te zijn) meteen vanuit het niets onder vuur genomen. Enkele naïeve (“dat was nipt” gevolgd door een voltreffer) en stoere personen sneuvelen, de overlevenden moeten vluchten. Om te merken dat schijn bedriegt in een opa-en-oma-winkeltje en de jacht even genadeloos als georkestreerd blijkt. Tijd voor ongewilde heldin Crystal (Betty Gilpin) om op te staan en Athena (Hilary Swank), de leidster van de stuntelige ‘elite’, in haar keuken een bloederig koekje van eigen deeg te serveren.

In die clash van vrouwelijke krijgers botsen instinct en ratio, waanzin en cynisme. Behoorlijk over the top maar de cartoonachtige stijl van The Hunt sluit naadloos aan bij de droomachtige sfeer. Felle rode en blauwe kleuren dompelen ons onder in een onwezenlijk universum en een metaforisch sprookje terwijl alle personages nadrukkelijk stereotiep zijn. Kledij en cliché-uitspraken vullen elkaar daarbij aan.

The Hunt

Satirisch Grieks drama

De verwijzing naar George Orwells Animal Farm, met de ‘liberals’ als vrolijke varkens in de stal en de ‘deplorables’ als sippe buitenstaanders, wordt dik in de verf gezet en de gruwel tot het absurde uitvergroot. Terwijl twee ‘godinnen’ tegenover elkaar komen te staan. De elegante, luxe koesterende Athena is de (Grieks mythologische) godin van krijgskunst en wijsheid, de verdwaasd rondlopende Crystal is een vervloekte, vergeten en gek geworden Medusa. Ze blijken spiegelbeelden en de grootste nachtmerrie is de fusie van beiden tot een warrior, een ongeleid destructief projectiel. Netjes gefaciliteerd door economische macht.

Het centrale conflict van The Hunt verwijst expliciet naar de extreme polarisatie in de VS waar de spanningen tussen democraten en republikeinen, tussen progressieven en conservatieven tijdens de Trumpjaren hoger dan ooit oplopen. Het nadrukkelijk surrealistisch gehouden geweld (eerder potsierlijk dan opwindend) is geen uitweg maar een doembeeld dat opduikt wanneer volgens Zobel “de samenleving zich opsplitst in twee ideologieën die elkaar bevechten.”

Hij steekt de draak met beide kampen en wijst vooral op de rol van perceptie, paranoia en vooroordelen. Fictie wordt voor waar aangenomen, de ene Crystal verward met de andere en imago gezien als identiteit. Het koesteren van mythes over ‘de ander’ versterkt de verdeeldheid en het wederzijds onbegrip. The Hunt viseert deze verlammende en verwoestende polarisatie maar houdt systemen en structuren buiten schot. De satire flirt daardoor met het nihilisme al bevat ze gelukkig ook tragiek. Getuige Crystals pijnlijke versie van de fabel van haas en schildpad. Waarin brutaliteit het lot bepaalt.

The Hunt

THE HUNT: regie Craig Zobel; USA 2020, 90′; met Hilary Swank, Betty Gilpin, Ike Barinholz, Wayne Duvall, Amy Madigan; scenario Nick Cuse & Damon Lindelof; muziek Nathan Barr; fotografie Darran Tiernan; montage Jane Rizzo; extra’s: making of, documentaires; Blu-ray dis. Universal.