Lieve mensen,

Ik heb een belangrijke vraag voor jullie. Maar eerst wil ik iets vertellen. Ik nam zondag deel aan het protest tegen racisme in Brussel. En ik ben verdrietig, om zovele redenen. Waar moet ik beginnen? Misschien met deze vraag: waarom stonden wij op zo’n klein plein? Deze actie was ruim op tijd aangekondigd en werd gedoogd door het stadsbestuur – terwijl sommige van die partijen nu staan te brullen hoe onverantwoord dit was.

Samen met twee andere actievoerders uit Sint-Niklaas, moeder en zoon, stap ik uit in Brussel-Centraal. Die zoon, Jelle, die in zijn eerste schoolweek in Sint-Niklaas op 9-jarige leeftijd van een voorbijrijdende fietser te horen krijgt: “Ga terug naar uw land!”. Echt? Tegenover een klein kind?! Racisme doet me pijn. Maar als mensen kinderen pijn doen, word ik intens kwaad. Ik heb schrik ook. In welke wereld groeien zij op? Jelle vertelde mij dat meerdere van zijn vrienden voor Vlaams Belang en N-VA zijn, ook mensen met een andere huidskleur. “Echt?!”, is mijn reactie. Hoewel ik dat uiteraard weet, maar ik blijf elke keer verbaasd. Alsof ik van een andere planeet kom. Ik ben ook altijd een buitenbeetje geweest, toegegeven.

Zelf kwam ik alleen naar dit protest. Corona, weet je wel. Het is ook pas sinds dit weekend dat ik de trein durf te nemen. Maar de shoppingcentra zijn al wekenlang open, aan de kust is het een drukte van jewelste … Opnieuw aan het werk gaan tussen een pak collega’s? Dat mag. Een volle bus nemen? Geen probleem. Religieuze diensten en sportactiviteiten met 100 of 200 personen? Doe maar. Dus ik wandelde mee met moeder en zoon. Zij die – net als ikzelf trouwens – de afgelopen maanden nauwgezet de coronaveiligheidsregels opvolgden.

Discipline en gevloek

“Discipline moet er zijn op momenten als deze”, dat heb ik zelf tegen zovelen gezegd. Ik ken mensen die hun geliefden zijn verloren en geen afscheid konden nemen – hartverscheurend. Ik ken zovele zorgverleners die de afgelopen maanden heldendaden hebben verricht. Ik heb gevloekt dat ik zelf geen dokter of verpleger ben, want ik voelde me nutteloos en de idee dat ik enkel mensen kon helpen door binnen te blijven, vloekte met mijn inborst. Maar ik deed het. Ik heb maanden geleden ook acties voor mondmaskers op poten gezet, in de hoop dat dit mensenlevens zou redden. Waar waren de overheden en politici toen?

Discipline was er zondag. De mama was zichtbaar ook niet op haar gemak, want haalde veelvuldig de handgel boven. Alle drie, gemaskerd, kwamen we een half uur voor de start aan op het Poelaertplein. “Zo’n klein plein”, zeiden we tegen elkaar. Maar we waren gemaskerd en konden 1,5 meter afstand bewaren. Dat is toch ook de regel om te gaan werken, te gaan shoppen …? Er kwamen steeds meer actievoerders ter plekke. Mensen mopperden hoorbaar over het plaatsgebrek. Maar wij bleven staan. Zij bleven staan.

En de zorgverleners?

We maakten een vreedzame vuist tegen racisme. We droegen witte rozen. Borden met mooie boodschappen: ‘I see humans, but no humanity’, ‘We all bleed the same colour’, ‘I can breath and will use my voice’, … Ik begon te wenen, Anderen ook … en vele anderen met ons. En dus bleven we staan.

Het werd steeds drukker. Is dit een ‘fuck you’ naar al die zorgverleners? Alstublieft, neen. Ik en mijn gezin hebben ons vanaf dag één zeer strikt aan alle regels gehouden. Meer nog: we waren strenger voor onszelf dan opgelegd. Ik wil echt niet verantwoordelijk zijn voor de dood van iemand anders. Ik wil niemand ziek maken. Mijn mama is een risicopatiënt, mijn schoonpapa ook. Ik houd van hen. Familie van ons hebben al geliefden verloren door corona.

Spierziekte

Weet je dat ik een spierziekte heb? Al vijftien jaar, maar de afgelopen maanden had ik een opflakkering. De dokters begrijpen het niet goed, ikzelf ook niet. Op dokters aanraden wandel en fiets ik elke dag een half uur. Ik zag zovele mensen die de regels niét naleven. Dat maakte mij kwaad, want verdomme als we nu met z’n allen dezelfde discipline hanteren, kunnen we dit virus bekampen en mensenlevens redden! Ik begreep het niet. En ik probeerde niet te oordelen – niet gemakkelijk – omdat je als buitenstaander nooit het hele verhaal kent.

Daarom vertel ik jullie nu mijn verhaal. Mensen zijn boos op mij. Ik dacht dat ik naar een vreedzaam en veilig protest ging. Op de social distancing na die niet kon gerespecteerd worden, was het dat ook.

Geen avondzoen

Ik heb gisteren onze kinderen met een mondmasker aan in bed gestopt. Ik vertelde hen dat ik de komende week mijn masker binnenshuis zal dragen, geen zoentjes zal geven. Ik ga nu vijftien dagen in zelfquarantaine.

Waarom ben ik eigenlijk niet naar huis gegaan toen het zo druk werd? Té druk. Eén gedachte overheerste: is er ooit iets veranderd zonder protest vanuit de buik van de samenleving? En waarom mochten we geen mars houden zoals in Amsterdam, Londen, Parijs en Berlijn? Dan had ik verdomme twee meter afstand kunnen houden van iedereen. Toen België op 13 maart – de verjaardag van mijn zoontje – in complete lockdown ging, mochten er geen manifestaties meer doorgaan. Logisch ook.

Muilkorf

Sinds 11 mei werd de lockdown geleidelijk afgebouwd. “Vanaf 8 juni is alles toegelaten, behalve de activiteiten die specifiek worden uitgesloten”, aldus premier Wilmès. Een debat organiseren in de openbare ruimte of een protestmars? Niet toegelaten. Waarom zijn onze democratische rechten nog in lockdown? Terwijl de sociale strijd meer dan ooit nodig is.

Of is net dát de reden? Willen ze ons monddood maken? Er is zoveel waarvoor we moeten strijden: tegen racisme, voor het behoud van onze jobs, voor extra geld en rechten voor de zorgsector, voor het klimaat, om te voorkomen dat zoals in 2008 de belastingbetaler voor deze crisis zal opdraaien, om de afbraak van onze sociale rechten tegen te gaan …

Het is 2020 en heel veel mensen – ook vele Belgen – voelen zich niet veilig en niet welkom in ons land. Racisme is net als corona een gigantische ziekte die we de wereld moeten uithelpen. Laten we nu ook solidair zijn.