Momenteel wordt slechts 47 procent van de wereldbevolking effectief gedekt door ten minste één vorm van sociale zekerheid, blijkt uit het ILO-onderzoek. Dat betekent dat 4,1 miljard mensen het helemaal zonder een vorm van opvangnet moeten stellen.

Uit de cijfers blijken grote regionale verschillen. Europa en Centraal-Azië hebben veruit de hoogste dekkingsgraden: 84 procent van de mensen heeft minstens één uitkering. Ook Amerikaanse landen scoren boven het wereldwijde gemiddelde, met een gemiddelde van 64,3 procent. Azië en de Pacific (44 procent), Arabische landen (40 procent) en Afrika (17,4 procent) scoren veel lager.

Wereldwijd krijgt nauwelijks 45 procent van de vrouwen met pasgeborenen een moederschapsuitkering. En amper een op de drie personen met een ernstige handicap (33,5 procent) ontvangt een arbeidsongeschiktheidsuitkering. De dekking voor werkloosheid is nog lager: 18,6 procent van de werkloze werknemers wereldwijd is effectief gedekt. Met pensioenuitkeringen is het beter gesteld – een gemiddelde van 77,5 procent krijgt een pensioen. Maar ook daar zijn er zeer grote verschillen tussen regio’s, tussen landelijke en stedelijke gebieden, en tussen vrouwen en mannen, blijkt uit de cijfers.

Kans

“Landen bevinden zich op een kruispunt”, zegt Guy Ryder, directeur-generaal van de ILO. “De respons op de pandemie is een cruciale kans om een ​​nieuwe generatie sociale beschermingssystemen op te bouwen die op rechten gebaseerd zijn.”

Volgens Ryder zijn die systemen nodig om mensen te beschermen tegen toekomstige crises en zowel werknemers als bedrijven zekerheid te geven nu veel ingrijpende transities op ons afkomen. “We moeten erkennen dat effectieve en alomvattende sociale bescherming niet alleen essentieel is voor sociale rechtvaardigheid en fatsoenlijk werk, maar ook voor een duurzame en veerkrachtige toekomst”, zegt hij. 

Om ten minste een basisdekking van sociale bescherming te garanderen, zouden lage-inkomenslanden 77,9 miljard dollar extra per jaar moeten investeren, of 15,9 procent van hun bbp. Lage- tot middeninkomenslanden moeten met 362,9 miljard dollar extra zo’n 5,1 procent van hun bbp opzijzetten, en rijke landen met 750,8 miljard zo’n 3,1 procent.

“Maar landen staan net onder grote druk om hun begrotingen te consolideren, na de enorme overheidsuitgaven in de strijd tegen de pandemie”, zegt Shahra Razavi, directeur van de afdeling Sociale Bescherming van de ILO. “Toch zou het erg schadelijk zijn om te bezuinigen op sociale bescherming; investeringen zijn hier en nu nodig.”

Sociale bescherming is immers een belangrijk instrument dat brede sociale en economische voordelen kan opleveren voor landen op alle ontwikkelingsniveaus, zegt ze. Het kan de basis vormen voor betere gezondheidszorg en onderwijs, meer gelijkheid, duurzamere economische systemen, beter beheerde migratie en de naleving van fundamentele rechten.