Brenda Odimba. Foto: Dorian Lohse
Open brief - Brenda Odimba

Ik, Belg, kind van sans-papiers

Beste medeburger, ik richt me tot je met een boodschap vol liefde en menselijkheid. Ik schrijf over de situatie van de 475 personen zonder papieren die sinds 23 mei in hongerstaking zijn in de Begijnhofkerk, de ULB en de VUB.

zaterdag 17 juli 2021 08:17
Spread the love

 

Ik vraag om jouw steun – wat die ook moge zijn – tijdens deze kritieke ogenblikken. De levens van de hongerstakers hangen aan zijden draadjes. Al meer dan 55 dagen maakt onze federale regering zich schuldig aan het misdadig stilzitten. Daarom moeten wij handelen, als individuen, burgers én als mensen.

Mijn naam is Brenda Odimba, 31 jaar oud en in Brussel geboren. Dochter van een Belgische vader en een moeder van Congolese afkomst die lange tijd zonder papieren leefde. Als werkende vrouw zonder papieren vocht ze om ons, haar kinderen, zekerheid van een huis en een fatsoenlijke toekomst te geven. Ons inschrijven op school bijvoorbeeld, was geen gemakkelijke taak. Ondanks deze hachelijke situatie heb ik de middelbare school en de universiteit met vlag en wimpel afgemaakt, als beste van mijn klas. Ik behaalde twee masterdiploma’s: een ingenieursdiploma aan de ULB, en een managementdiploma aan de VUB. Bovendien ben ik drietalig omdat ik mijn Nederlands en Engels heb kunnen perfectioneren door als ingenieur zowel in België als in Nederland te werken. Ik werk en draag zo bij aan de Belgische economie en samenleving. Ik draag de horeca een warm hart toe. Ik houd namelijk van eten, drinken en feesten. Je hebt me misschien al eens ontmoet in het café om je hoek. Ik ben namelijk de collega van je zoon, de buur van je zus, de ex-vriendin van je neef of wat dan ook. Je bent toch niet bang voor me? Want ja, ik ben het kind van een persoon zonder papieren – die geregulariseerd werd.

Ik deel mijn persoonlijk verhaal om het negatieve beeld te ontkrachten dat sommige Belgen hebben van werknemers zonder papieren. Zij worden immers vaak gestigmatiseerd en beschreven als een last voor de Belgische samenleving. De realiteit is echter heel anders: uit een verslag van de Belgische Nationale Bank (november 2020) blijkt dat immigratie het bbp tussen 2009 en 2016 met 3,5 procent deed toenemen.

Ik heb veel geluk gehad, want ik heb papieren en ik heb altijd veel liefde en erkenning gekregen van mijn Belgische medeburgers. Gaande van leerkrachten op school, over studiegenoten en professoren aan de universiteit tot vrienden en collega’s. Ik werd en wordt geapprecieerd. Ik weet dus dat het mogelijk is om van elkaar te houden. Jij, de “zuivere Belg” en ik, het “zinneke”.

Als je het mij vraagt, antwoord ik duidelijk: deze voortdurende tragedie heeft geen zin. Ik begrijp gewoon niet wat er in Brussel gebeurt. We leven toch in een land dat mensenrechten hoog in het vaandel draag? Maar onze regering weigert al meer dan 55 dagen lang enige vorm van liefde of menselijkheid te tonen. Ik denk dat dit komt omdat politici bang zijn. “Bang voor wat, vraag je je misschien af? Nou, angst voor de reactie van de kiezers. Maar de kiezer ben jij, en dat ben ik.

Beste medeburger, ik nodig je daarom uit om niet langer bang te zijn voor werknemers zonder papieren. Ik nodig je uit ze met liefde en menselijkheid te bekijken in plaats van met angst en haat. Want elke persoon vertegenwoordigt een toegevoegde waarde voor ons land.

Ik nodig je uit om mee te doen aan dit burgerinitiatief vol liefde en menselijkheid, ter ondersteuning van sans-papiers. Onderteken de petitie #WeAreBelgiumToo en roep onze staatssecretaris voor Asiel en Migratie Sammy Madhi op om concreet in actie te komen. Ik nodig je ook uit om Alexander De Croo, onze premier, op te roepen om eindelijk te reageren. Want zijn oorverdovende stilzwijgen valt te betreuren.

Het is de hoogste tijd dat de federale regering ingaat op de eenvoudige en legitieme eisen van deze mensen zonder papieren: duidelijke en objectieve criteria voor regularisatie.

België is een van de landen die het slechtst presteert wat betreft de regularisatie van sans-papiers. De huidige criteria voor regularisatie zijn vaag en subjectief, zodat sommige mensen na meer dan 20 jaar werken in België nog steeds niet zijn geregulariseerd. Aangezien België het recht op land niet toepast, is er onder de hongerstakers zelfs een 52-jarige vrouw zonder papieren die hier in België geboren is.

Dit heeft lang genoeg geduurd. De regering moet optreden en de criteria voor regularisatie wijzigen. Ik weet niet hoe het met u zit. Maar persoonlijk ben ik het meer dan zat dat dit land – waar ik zoveel van hou en dat het mijne is –  het kneusje van de klas is. Een land dat internationaal wordt afgekeurd en waar iedereen op een negatieve manier naar kijkt ….

Beste medeburger, het is tijd om te handelen met liefde en menselijkheid in plaats van met angst en haat. Het is hoog tijd om de sans-papiers te steunen en hun het recht op een waardig en menswaardig bestaan te bieden. Zodat zij naar gelang hun eigen talenten kunnen bijdragen aan onze samenleving.

Creative Commons

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!