Sid Lukkassen (‘historicus, onafhankelijk denker en filosoof’), publiceert aan de lopende band, vooral in rechtse online-media als ThePostOnline en, voordat hij ruzie kreeg met de redactie, De Dagelijkse Standaard, maar eerder ook in Elsevier. Politiek heeft hij nauwe banden met de FvD. De zelfverklaard ‘schrijver voor volk en vaderland’ werkt als onderzoeker bij de Europese ECR-fractie waar onder andere de FvD toe behoort en is spreker op FvD-bijeenkomsten. Typerend is dat Avondland en Identiteit is voorzien van een voorwoord van Thierry Baudet, en een ‘nabespiegeling’ van FvD euro-parlementariër (en vice-voorzitter van de ECR fractie) Derk Jan Eppink.

In zijn voorwoord uit 2015 plaatste Baudet nog enige vraagtekens bij het doemdenken van Lukkassen, maar gezien zijn beruchte boreaal-toespraak is de FvD-leider ondertussen tot de conclusie dat ‘we’ reeds te midden van de ruïnes staan. Baudet stelt dat Lukkassen gelijk heeft dat ‘onze beschaving voortdurend wordt bedreigd en uitgedaagd’.[1] Het nawoord van Eppink is nog enthousiaster; Avondland en Identiteit is een ‘lichtbaken’, een ‘prachtige handleiding’ voor hoe het verder moet.[2]

De vrouw tegen het Avondland

Twintig jaar geleden, toen het nieuwe rechts opkwam in Nederland, poseerde het vaak als verdediger van ‘de Verlichting’. Tegenwoordig is het rechts van Lukkassen (en Baudet) in Nederland een prominente vertegenwoordiger van de contra-Verlichting. Avondland en Identiteit is namelijk een boek waarin de helft van de wereldbevolking handelingsonbekwaam wordt verklaard, en de mens tot gevangene van eeuwige, irrationele grillen en hiërarchieën.

In Avondland en Identiteit stelt Lukkassen dat vrouwen allemaal hetzelfde soort man willen; mannen wordt dan wel verteld om vrouwen ‘teder en respectvol’ te behandelen maar ‘in de praktijk geeft de vrouwelijkheid zich over aan de agressieve masculiniteit’.[3] Lukkassen weet beter dan vrouwen zelf wat deze willen; vrouwen ‘wensen een bescheiden, zachtaardige man’, maar ze ‘worden uitsluitend verliefd op de ‘oermens’’.[4] Wat vrouwen daar zelf over denken doet er weinig toe aangezien ze irrationele wezens zijn; ‘Cognitief vindt een vrouw zo’n man onbeschoft, maar diep van binnen roept haar reptielenbrein’ dat ze ‘omhoog moet ruilen omdat hij superieure status toont’.[5]

De onstuitbare vrouwelijke voorkeur voor een bepaald soort mannen, en hun bereidheid om hun partner te verlaten als de mogelijkheid van ‘omhoog ruilen’ zich voordoet, creëert een ‘seksuele aristocratie’ van een kleine groep mannen met talrijke seksuele partners. Ondertussen gaat een grote groep mannen eenzaam door het leven. Dat begint op school en galmt het hele leven na. ‘Hoe je als tiener je aantrekkelijkheid ervaart, bepaalt grotendeels je levenspad’, sterker nog; ‘de seksuele selectiemacht is drijfkracht van beschavingen’, zo denkt Lukkassen te weten.[6]

Het grote probleem voor Lukkassen is dat vrouwen omdat ze zelf beslissen met wie ze wel of geen seks hebben, en of ze wel of niet zwanger worden, over de ‘seksuele selectiemacht’ beschikken. Het is immers ‘de man die de toenaderingspoging doet’, maar ‘het is de vrouw die afwijst of groen licht geeft. Wie deze dynamiek niet accepteert, overtreedt grenzen’.[7] Dit is een existentiële bedreiging voor het Avondland omdat vertegenwoordigers van ‘intellectuele masculiniteit’ (zoals Lukkassen zelf) niet meer de seksuele aandacht krijgen die ze verdienen; de ‘filosofen, laboranten en ingenieurs op wiens genialiteit en innovatie de Westerse beschaving gegrondvest is’ zijn gedegradeerd tot nerds. De ‘Justin Bieber pretty boy’ en de ‘50 Cent ganstah thug’ krijgen alle vrouwelijke aandacht – en bepalen zo het karakter van de volgende generatie.[8]

Vertegenwoordigers van intellectuele masculiniteit geven zo hun superieure genen niet meer door. En omdat ze toch het onderspit zullen delven, zijn ze ook niet meer gemotiveerd om grootse daden te verrichten. Kunst, cultuur en wetenschap zijn, volgens Lukkassen, het terrein van mannen waar deze hun beste beentje voor zetten om ‘toegang tot het vrouwenlichaam te hebben’.[9]

Hoe heeft het zover kunnen komen? Het antwoord is ‘cultuur marxisme’. Lukkassen geeft, naar gelang het uitkomt, verschillende definities van cultuur marxisme, maar is redelijk consistent in zijn beschrijving van wat de effecten ervan zouden zijn.

Voordat het cultuur marxisme zijn vernietigende werk had gedaan, slaagde het Avondland er nog in vrouwen te leren dat zich ze moesten laten bezwangeren door intellectuele masculiene types. Het cultuur marxisme heeft echter de status van het mannelijke, cultuur-scheppende genie ondergraven. De noodzakelijke ‘werkbijen’[10] (mannen die niet het intellectuele kaliber van een Lukkassen halen en het praktische werk doen) kwamen voorheen aan hun trekken omdat vrouwen sociaal-economisch afhankelijk waren van mannen, en dus niet zomaar toe konden geven aan hun zucht om ‘omhoog te ruilen’. Omdat cultuur marxisme echter ook sociaal-economisch nivellerend is, werd het vrouwelijke ‘reptielenbrein’ bevrijd om haar cultuur-vernietigende lusten na te jagen. Sinds ‘68’, de doorbraak van feminisme, van democratische normen en verzorgingsstaat, zucht het Avondland onder cultuur marxisme en verliest het de concurrentie met ‘de islam’ en China.

Lukkassen en de incels

Tot zover de koortsdroom van Lukkassen. Het zal mensen die radicaal-rechts volgen bekend voorkomen als een verhaal dat de ronde doet in de Alt-Right. De verschillende radicaal-rechtse en racistische stromingen die de Alt-Right vormen, hebben onder andere een fel anti-feminisme gemeen. Dit is kenmerkend voor wat wel de manosphere genoemd wordt: internetfora, sites, netwerken op sociale media et cetera waar mannen bij elkaar komen om te klagen over hun onderdrukking door vrouwen. Net als Lukkassen duiden ze die onderdrukking veelal met hulp van evolutionair-psychologische speculaties over biologische verschillen tussen mannen en vrouwen, en door het aanwijzen van allerlei zondebokken. De schuldigen, dat zijn ‘cultuur marxisten’, ‘kosmopolitische elites’, of, in de meeste extreme uitingen, traditiegetrouw ‘de Joden’.

Termen die Lukkassen gebruikt, zoals ‘seksuele marktwaarde’, ‘hypergamy’ (de veronderstelde vrouwelijke drang om altijd te streven naar seks met een dominante ‘alfaman’), ‘witte ridders’ (mannen die opkomen voor vrouwenrechten – natuurlijk alleen maar omdat ze bij vrouwen in het gevlei willen komen) komen uit die manosphere. Mannen die deze vrouwenhaat internaliseren noemen zichzelf wel ‘incels’, wat staat voor ‘involuntarily celibates’, en richten hun woede op de vrouwen die, zoals Lukkassen het zou verwoorden, hen geen toegang willen geven tot hun lichaam. Het zijn ideeën die tot dodelijk geweld leiden.

Een voorbeeld is de moordpartij van Elliot Rodger, een tweeëntwintig jarige incel die vond dat vrouwen moesten boeten voor zijn gebrek aan seks. In 2014 viel hij onder andere het huis van een vrouwelijke studentenvereniging aan, vermoordde zes mensen en verwondde 14 anderen. In een manifest klaagde hij dat hij nog steeds maagd was, en vrouwen hem niet zagen staan, ook al was hij volgens zichzelf de ‘supreme gentleman’. Vooral interraciale stelletjes moesten het ontgelden. Lukkassen beschrijft Rodger als iemand die bepaalde dingen ‘observeert’ en ‘wraak nam’  – zoals ook Rodger zelf zijn daden beschreef. Rodger handelde volgens Lukkassen uit ‘frustratie’, de eigenlijke schuld voor de moorden ligt blijkbaar bij het cultuur marxisme.[11]

Een cultuur marxist onder ieder bed

Naast vrouwenhaat is Avondland en Identiteit een verhandeling over het mythische cultuur marxisme. Westerse samenlevingen leven volgens Lukkassen minstens sinds de emancipatiebewegingen van de jaren zestig ‘in een leugen’. De leugen is die van menselijke gelijkwaardigheid, ‘egalitarisme’, zoals uitgevonden en verspreid door de cultuur marxisten. Vrouwen kennen erdoor hun plaats niet meer en het mannelijke genie wordt niet meer gewaardeerd.

Maar waar komt dit cultuur marxisme vandaan? Lukkassens antwoord op die vraag is een sterk staaltje paranoia: ‘De saamhorigheid van de jeugdcultuur had voor een sterke groepssolidariteit gezorgd (Woodstock), die maakte dat de achtenzestigers de confessionelen uit het zadel konden stoten. Toen de achtenzestigers eenmaal het nieuwe establishment werden, wilden ze hetzelfde niet opnieuw laten gebeuren; de samenleving moest worden geïndividualiseerd en geatomiseerd, verdeeld tussen vele subculturen’.[12] Daartoe wierven de samenzweerders steun onder ‘gastarbeiders, homoseksuelen, transseksuelen en andere ‘marginalen’’. Zo werd de ‘natuurlijke orde’ omver geworpen.

De samenzwering is van een adembenemende omvang: wereld- en generatie-wijd, en al een halve eeuw lang bepalend voor de wereldgeschiedenis. Tot in den treure maakt Lukkassen duidelijk dat het om een bewust, gepland complot gaat; cultuur marxisme is het werk van een ‘vijfde kolonne’ die ‘doelbewust’ de Westerse samenleving ‘wil ondermijnen’. Lukkassen volgt de klassieke redeneerwijze van de complotdenker voor wie gebrek aan bewijs bewijst hoe enorm de samenzwering is; ‘het cultuur marxisme is inmiddels zo veelomvattend en alomtegenwoordig dat iedere selectie van bewijzen zou overkomen als ontoereikend en daardoor willekeurig’.[13]

Aangezien iedereen die het niet met hem eens is minstens gedeeltelijk cultuur marxist is, kan Lukkassen altijd wel een cultuur marxist aanhalen als voorbeeld van iets doms, verwerpelijks of naïefs. Ook VVD-er Hans van Balen en de toch behoorlijk rechtse Condoleezza Rice zijn niet vrij van cultuur marxistische smetten. Game of Thrones of Sex and the City? Producten van cultuur marxisme. Wetenschapper Karl Popper (1902 – 1994), auteur van een uitgebreide en invloedrijke kritiek op Marx, en Leopold von Ranke (1795 – 1886), Pruisisch hof-historicus? Medeschuldig aan cultuur marxisme.[14]

De schrijver van Avondland en Identiteit poseert als een man van de wetenschap, maar alle respect voor wetenschappelijke methodes, onderzoek en inzichten gaan het raam uit als de conclusies Lukkassen niet aanstaan. Lukkassen wil zijn eeuwige waarheden, en wat die in de weg staan is cultuur marxisme, deel van ‘de strijd tegen heteroseksuele witte mannen’.[15] Lukkassen is natuurlijk ook klimaatontkenner.

In een boek met intellectuele pretenties, dat aangeprezen wordt als ‘grondig opgebouwd met feiten en citaten’ geeft de schrijver zichzelf een brevet van intellectueel onvermogen. Als Lukkassen ‘bewijs’ probeert aan te halen, schiet hij zichzelf in de voet. Bizarre persoonlijke anekdotes worden aangevoerd als bewijs van eeuwige waarheden of hij citeert bronnen die hem tegenspreken. Andere keren voert hij bronnen aan die baarlijke nonsens vertellen over hoe bijvoorbeeld de KGB als deel van hun ‘psychologische oorlogsvoering’ de technieken bestudeerde waarmee de Beatles de gedachtes van Westerse jongeren ‘verziekten’ .[16] Dit artikel zou nog veel langer worden als we alle voorbeelden bespreken. We beperken ons tot twee:

– Lukkassen is een bewonderaar van Poetin en het ‘cultureel conservatieve’ Rusland. Als mogelijke verklaring voor dit verschil tussen Poetins Rusland en het decadente Westen haalt Lukkassen een ‘obscure politieke denker’ aan volgens wie ‘in het Stalinisme nog iets van de traditionele Europese hiërarchie’ bewaard was gebleven. Dit kwam na de ineenstorting van het Sovjet-systeem blijkbaar weer naar boven terwijl ‘het Avondland vanuit Amerika een vals masker van vrijheid kreeg opgedrongen’.[17] De Francis [Parker] Yokey (1917 – 1960) waar Lukkassen zich hierop beroept, was een van de meest invloedrijke nazi’s van de naoorlogse periode. Yokey had een zekere sympathie voor Stalin omdat hij deze beschouwde als de man die Rusland bevrijd zou hebben van de heerschappij van internationalistische Joden zoals Trotsky. Dat Yokey Rusland verkoos boven de Verenigde Staten was omdat die laatste nog steeds onder controle van de Joden zou staan. Dat hij een theorie aanhaalt die stoelt op nazi-antisemitisme vindt Lukkassen niet de moeite van het vermelden waard.[18]

– Lukkassen stelt dat ‘de vrouw de volledige macht binnen het proces van seksuele selectie’ heeft. Uitzondering is verkrachting maar ‘verkrachtingsstraffen zijn zo zwaar dat dit de macht van vrouwen slechts verstrekt’[19] (verkracht worden als vrouwelijk machtsmiddel?). Volgens Lukkassen zijn minstens 6 procent van verkrachtingsaangiften vals, en komen dergelijke valse aangiften ‘vele malen vaker voor dan van welke andere misdaad’. In het artikel dat Lukkassen aanhaalt, staat iets anders. In een data-set van 139 gevallen gedurende tien jaar was 5,9 procent van de aangiftes vals. Over het algemeen, concluderen de auteurs, zijn ergens tussen de 2 en 10 procent van de aangiftes vals, en komen daarmee niet ‘vele malen vaker’ voor dan andere valse aangiftes. Ze schrijven dat hun ‘resultaten het nog steeds wijd verspreide stereotype dat valse beschuldigingen van verkrachting een gebruikelijk voorval zijn tegenspreken’, en wijzen erop dat dit idee ertoe bijdraagt dat veel slachtoffers van seksueel geweld niet eens aangifte doen. De auteurs geven een schatting dat het hier om tussen de 64 en 94(!) procent van de slachtoffers gaat.[20]

Grenzen van de Verlichting

Met hulp van de cultuur marxisten hebben vrouwen het Avondland aan de rand van de afgrond gebracht. Hoe denkt Lukkassen hen tegen te houden? Hij blijft er vaag over, maar heeft wel een paar ideeën. De politiek is in ieder geval verloren hoop. De ‘kosmopolitische superklasse’ leeft ‘in de illusie dat alle mensen diep van binnen broeders zijn’. Van ‘de onderklasse’ verwacht Lukkassen ook niks; deze is ‘weinig politiek geïnformeerd’, ‘laat staan filosofisch geïnteresseerd’; ‘als ze al een politieke kracht vormen, is het omdat ze voor het karretje van de cultuur marxisten worden gespannen’ in ruil voor hogere lonen en uitkeringen.[21]

Nee, de ‘overlevingsimpulsen van de Westerse beschaving’ zullen van elders moeten komen; ‘bedrijfsleven, media, leger en politie’; ‘sectoren met voldoende kracht om daden te stellen.’[22] Om dergelijke daden voor te bereiden moet een ‘nieuwe macht’ opgebouwd worden door het ‘beklimmen van de maatschappelijke ladder’ en contact te zoeken met ‘politici, bedrijfsleiders, wetenschappers en hoge ambtenaren’, onderwijl zoekende naar ‘meer ‘‘volkse’’ mensen met de juiste mindset’ die ook mee mogen doen in dit netwerk.[23] De ironie is natuurlijk dat Lukkassen hier het spiegelbeeld beschrijft van hoe cultuur marxisten in zijn fantasie te werk gaan; een elitair netwerk, buiten alle democratische controle om, dat zijn wil oplegt aan een passieve massa.

Wat moet deze nieuwe elite doen? Feminisme moet ‘afgestraft’ worden,[24] en de samenleving ‘monocultureel’ gemaakt.[25] Hoe Lukkassen ‘monocultureel’ definieert blijft vaag, maar het is veelzeggend dat hij verschillende keren zwarte mensen opvoert als niet-Westers – ongeacht waar ze wonen of opgegroeid zijn. De nieuwe elite moet een eind maken aan het ‘seksuele liberalisme’ waarin vrouwen het voor het zeggen hebben. Want ‘als we zoiets wispelturigs als vrouwelijke emoties laten bepalen wie wel of geen kinderen krijgt, dan zal tien tot twintig procent van de mannen over tachtig tot negentig procent van de vrouwen beschikken’.[26] Lukkassen zou graag zien dat de ‘concurrentie op de liefdesmarkt’ gereguleerd wordt, want uit zijn ‘eigen observaties als tiener’ leerde Lukkassen dat het ‘niet gezond is voor jongens vanaf 13 jaar om geen toegang te hebben tot vriendinnetjes’. Daar kunnen zelfs ‘afwijkende vormen van seksualiteit uit voortkomen’.

Lukkassen oppert dat in ‘een toekomstige beschaving’, een schooldirecteur maandelijks de scholieren toespreekt: ‘Hij kondigt een toets aan op het einde van de maand en verklaart dat de top tien presteerders pussy zullen krijgen’.[27] Dit zou meteen het nerdy imago van studie en wetenschap teniet doen, denkt Lukkassen.

De steun van FvD-prominenten aan dit boek doet de vraag opkomen: gaat Forum voor Democratie maandelijks pussy voor ijverige jongetjes in hun programma opnemen?

Avondland en Identiteit, oorspronkelijk gepubliceerd in 2015, is ondertussen in de derde druk. Het heeft een zekere mate van succes omdat het rechtse onderbuikgevoelens bevestigt. Vrouwen zijn irrationeel (en tegelijkertijd bijzonder geslepen), queers en trans mensen verwerpelijk, ‘niet Westerse culturen’ inferieur, en werkende mensen makkelijk te manipuleren idioten zonder politiek of cultuurbesef. Dit alles wordt intellectueel ‘respectabel’ gepresenteerd met overvloedige citaten van Plato en Montesquieu.

Zou Kant tegenwoordig verklaren dat het streven moet zijn om de mens te bevrijden uit onmondigheid, of Adam Smith dat verschillen tussen mensen vooral het gevolg zijn van verschillende omstandigheden, dan zou Lukkassen ze tot cultuur marxist bestempelen. Bij Lukkassen stuit de Verlichting op haar grenzen.

[1]     p. V.[2]     p. 293, p. 297.

[3]     p. 15.

[4]     p. 97.

[5]     p. 91.

[6]     pp. 14-15.

[7]     p. 16.

[8]     p. 16 (ganstah is de door Lukkassen gehanteerde spelling).

[9]     p. 237.

[10]   p. 252.

[11]   In 2014 schreef Lukkassen al over Rodger onder een titel die duidelijk maakt waar volgens hem de verantwoordelijkheid ligt; ‘Schietpartij uit seksueel marxisme’.

[12]   p. 47.

[13]   p. 29.

[14]   p. 268.

[15]   p. 180.

[16]   Een van de claims gemaakt door Yuri Bezmenov, een ‘voormalige KGB-agent’ die Lukkassen opvoert als expert in de methodes van de cultuur marxisten. p. 101. Zie: [https://archive.org/stream/YuriBezmenovBlackIsBeautifulCommunismIsNot/YuriBezmenovBlackIsBeautiful_djvu.txt]

[17]   p. 217.

[18]   Yokey is een cult-figuur binnen extreem-rechts, en zijn nazisme en antisemitisme zijn onmogelijk te missen. Dreamer of the Day: Francis Parker Yockey & The Postwar Fascist International van Kevin Coogan is een uitgebreide biografie van Yokey.

[19]   p. 146.

[20]   David Lisak e.a., False Allegations of Sexual Assualt: An Analysis of Ten Years of Reported Cases, online op [https://cdn.atixa.org/website-media/atixa.org/wp-content/uploads/2016/03/12193336/Lisak-False-Allegations-16-V…. Het lijkt erop dat Lukkassen dit artikel niet gelezen heeft; zijn bron is een (niet meer beschikbare) handout van een conferentie waar het gepresenteerd werd.

[21]   pp. 285-286.

[22]   p. 73.

[23]   p. 290.

[24]   p. 219.

[25]   p. 262.

[26]   p. 252.

[27]   p. 139. De vraag wat de meisjes die blijkbaar jongens ‘toegang’ moeten geven tot pussy hiervan vinden, is voor Lukkassen niet belangrijk genoeg om ter sprake te brengen.