Het is tegenwoordig een vanzelfsprekendheid dat de loonlasten in België te hoog zijn en dus dringend moeten verlaagd worden, maar dan wel zonder aan het netto-inkomen van de werknemers te raken.
Het loon van de werknemers bepaalt samen met andere faktoren de prijs van een produkt en het is dus perfekt mogelijk dat de omzet van bedrijven, die moeten konkurreren met firma’s uit landen met lagere lonen, gevoelig daalt en dat bij hen zonder een loonlastenverlaging ontslagen onvermijdelijk zijn en zelfs bedrijfssluitingen. Een probleem is daarbij wel dat een loonlastenverlaging mogelijk enkel uitstel van ontslagen en sluitingen zal opleveren, want ook elders kunnen de loonlasten verlaagd worden.
Nergens op aarde zijn de mensen te dom of te onhandig om te vervaardigen wat wij kunnen maken en de meerderheid van de wereldbevolking heeft lagere lonen dan de Belgen. In heel wat landen zijn de lonen zelfs zo laag dat onze welvaart en onze sociale zekerheid zouden verdwijnen, indien we hier die lonen zouden invoeren.
Het probleem van de konkurrentie met het buitenland is natuurlijk veel groter geworden door de vrijmaking van de wereldhandel in het kader van de neoliberale mondialisering, waardoor we geen enkel middel meer hebben om de invoer te bemoeilijken van produkten, die vervaardigd worden in landen, waar de arbeiders vandaag even erg worden uitgebuit als onze arbeiders in de 19de eeuw. Zonder de zo geprezen neoliberale mondialisering zou de noodzaak van loonlastenverlaging minder groot zijn.
Als er dan in België een ruime eensgezindheid is over de noodzaak van een loonlastenverlaging, dan is er heel wat minder eensgezindheid over de manier, waarop die moet verwezenlijkt worden. Voor de rechtse partijen en de werkgeversorganisaties is de enige aanvaardbare oplossing een vermindering van de sociale bijdragen zonder enige kompensatie, wat neerkomt op de verdere afbouw van de sociale zekerheid, waarmee men al een hele tijd bezig is.
Anderen spreken over BTW-verhogingen, milieubelastingen en een vermogensbelasting als kompensatie voor een vermindering van de sociale bijdragen, maar het netto-inkomen van alle werknemers wil zowat iedereen ongemoeid laten. Nochtans zou er heel wat geld in de staatskas kunnen vloeien door de belastingsschijven van 50 % en hoger, die tot zowat vijftien jaar geleden bestonden, opnieuw in te voeren. De welstellende mensen, die daardoor zouden getroffen worden, zouden nog altijd overvloedig kunnen konsumeren en als ze hun konsumptie een klein beetje zouden moeten verminderen, dan zou dat een mooie bijdrage zijn om de opwarming van de aardewat te milderen, evenals de verspreiding van schadelijke stoffen in het milieu.
Uiteraard zou men verder kunnen gaan. Op een planeet, waar nu al te veel mensen wonen, is het volkomen gerechtvaardigd het individueel bezit te beperken door de invoering van een maksimum inkomen en een maksimum bezit. Onbeperkt inkomen en bezit mag niet langer beschouwd worden als een mensenrecht. In de praktijk zou dat betekenen dat er ook een belastingsschaal van 100 % komt, waarmee meteen het probleem van de zeer hoge inkomens van Grote Bazen van bedrijven zou opgelost zijn.
De belastingsschaal van 100 % zou slechts een minderheid van de bevolking treffen, wellicht de 1 %, waarover de Indignado’s spreken, maar de schalen van 50 % en iets hoger zouden voor veel meer mensen gelden en daar wringt natuurlijk het schoentje.
Het neoliberale eenheidsdenken ontkent het bestaan van klassen, die verschillende belangen hebben, en onder invloed van deze ideologie zijn de linkse partijen beginnen verkondigen dat zij ieders belang verdedigen, waardoor ze niet goed meer durven zeggen dat de rijken te weinig belasting betalen en dat de belastingen voor hen dus moeten verhoogd worden, ondermeer, maar niet uitsluitend om een loonlastenverlaging te bekostigen.
Een loonlastenverlaging laten gepaard gaan met een vermindering van het netto-inkomen van wie veel verdient, zou de linkse partijen meer dan waarschijnlijk heel weinig stemmen kosten. De meeste rijken stemmen niet voor linkse partijen en zij dit dat wel doen, stemmen links omdat ze van mening zijn dat de wereld rechtvaardiger moet worden en wie zo denkt, heeft er geen probleem mee om door wat meer belastingen te betalen zelf een bijdrage te leveren voor meer rechtvaardigheid.