Interview, Nieuws, Wereld, Haïti, Cultuur, Marxisme, Muziek, Economische crisis, Hardcore, Trial, Greg Bennick, Hardcoreband, One Hundred For Haiti, Between Earth and Sky, Straight edge -

“Liever een beweging, dan een scène”

BRUSSEL – In januari 2010 werden grote delen van het Caraïbische eiland Haïti verwoest door een zware aardbeving. Allerhande grote en kleine organisaties en individuen streken de weken en maanden nadien neer om hulp te bieden. Eén van de eerste mensen ter plaatse was Greg Bennick, zanger van hardcoreband Trial uit Seattle. Net na zijn eerste trip naar Haïti richtte hij 'One Hundred For Haiti' op.

dinsdag 18 oktober 2011 16:30
Spread the love

De vorige avond traden ze op in Duitsland ter ondersteuning van de Hardcore Help Foundation, een organisatie die dit jaar ook op Ieperfest aanwezig was en waarmee we een interview deden. Net voor hun optreden in Tilburg maakte Greg Bennick uitgebreid de tijd om ons te woord te staan.

Bennick is een entertainer en spreker/performer op evenementen van universiteiten, scholen en sociale organisaties. Daarnaast besteedt hij ook veel tijd aan wereldwijd contacten onderhouden met mensen over zijn passies, integriteit en engagement.

Wat gebeurde er met ‘Trial’ na de split in 2000?

Greg Bennick: “Na 10 jaar muziek maken, toeren en bijna constant met elkaar optrekken, waren er te veel spanningen die de kop op staken. We zochten elkaar ook niet meer op en in 2005 deden we in Seattle, Budapest en Londen een reünieshow. Vier jaar later speelden we op Burning Fight Festival in Chicago, Fluffest in Tsjechië en Anti-fest in Stockholm. En tijdens deze nieuwe tour spelen we in Rusland, Oekraïne, verschillende Oost-Europese landen, Duitsland en Nederland.”

‘Trial’ staat bekend om zijn erg maatschappijkritische teksten. Zo staat bij elk nummer vaak nog uitleg over de tekst. Geldt die politieke insteek ook voor je andere band, ‘Between Earth and Sky’?

“Met Between Earth and Sky focussen we meer specifiek op de psychologie van het menselijke lijden. We vroegen ons af: ‘Wat gebeurt er als je aan jezelf werkt en die bewustwording nadien gebruikt om in je omgeving anderen te helpen?’ Iedereen in de groep heeft interesse in politiek, maar de teksten van de nummers gaan meer over filosofische, psychologische en existentiële zaken. Je eigen problemen onder ogen durven zien, is een eerste stap om een positiever zelfbeeld te krijgen. Dat is erg belangrijk. Onze eerste mini-CD is momenteel uit via het Europese Refuse Records en begin volgend jaar brengen zij ook onze full-CD uit.”

Wat betekenen hardcore en straight edge momenteel nog voor jou?

“Voor mij zijn beide nog steeds erg inspirerend. Straight edge zorgt ervoor dat je toegewijd kan blijven aan een idee, het idee dat mentale helderheid belangrijk is. De term ‘straight edge’ bindt nog steeds mensen, omdat we als sociale wezens dat ook nodig hebben.”

“Mensen vinden het fijn om verbonden te zijn met anderen. Het voelt soms zowel aan als een zegen en als aan een vloek. Bijvoorbeeld, wanneer mensen naast verbonden te zijn met anderen, soms ook mensen uitsluiten. Vanuit dat xenofobe gedrag ontstaan er dan vaak net sociale problemen en dat keur ik uiteraard af. Maar het blijft vooral toch een positief gegeven.”

“Hardcore betekent voor mij vandaag misschien nog wel meer dan dat het vroeger deed. Ik vind het geweldig dat mensen samen komen en gepassioneerd en geëmotioneerd kunnen zijn door muziek en ideeën! Zulke  energie-uitspattingen worden ook niet aanvaard door de maatschappij: als wij midden op straat zo’n gedrag zouden vertonen, zouden beginnen lopen en roepen, dan zouden mensen raar opkijken, het niet aanvaarden en ons gek verklaren. Maar tijdens optredens kan zo’n gedrag wel en het zorgt er zelfs voor dat er minder geweld is in de samenleving omdat mensen hun negatieve energie kwijt kunnen.”

“Ook is het belangrijk om nadien die negatieve energie om te zetten in een positief iets en je te engageren! Persoonlijk is het voor mezelf ook vast en zeker een uitlaatklep voor mijn demonen. Dat is wat hardcore betekent voor mij. Want dit is niet de revolutie, maar wel het entertainment en de muziek van de revolutie! Nadien komt de vraag welke impact in revolutionaire termen de gebeurtenissen in de wereld hebben op ons persoonlijke en maatschappelijk leven.”

Volgens Carl van First Blood is een minderheid van de fans die hij spreekt, geïnteresseerd in de teksten. Wat is jouw ervaring?

“Bij Trial ligt dat zeker hoger, maar wij zijn uiteraard veel minder populair. Onze fans zijn meer gepassioneerd en meer bezig met de teksten. Maar er zijn altijd mensen voor wie het enkel om de muziek en het dansen gaat. En hoewel ik tussen de nummers vaak monologen afsteek over de betekenis van een nummer, komt er nooit commentaar, maar veeleer applaus. Dat bewijst dat onze fans ook de inhoud belangrijk vinden. Zij weten dat er ideeën en emoties gecommuniceerd worden.”

Vertel eens wat meer over je betrokkenheid bij ‘One Hundred for Haiti’ en ‘One Hundred Shows for Haiti’?

“Ik ken al enige tijd enkele mensen in Haïti en na de verwoestende aardbeving van januari 2010 trok ik per zeilboot met enkele vrienden van Miami naar Haïti met medisch materiaal en voedsel. Daar aangekomen, zag ik de ravage en sprak ik met de bevolking. Die getuigenissen hadden een enorme impact op mij. Zodat ik bij mijn terugkeer besloot om meer structureel te werken en richtte ik de organisatie ‘One Hundred for Haiti’ op. Het oorspronkelijke idee was om 100 mensen te vinden die elk 1000 dollar wilden geven.”

“Dat bleek al gauw een te hoog bedrag te zijn, ook voor zakenmensen, maar toen kwamen er wereldwijd verschillende fans, die een kleine bijdrage wilden leveren. Er werd beslist om de naam te behouden, maar de fondsenwerving gebeurt nu meer algemeen en het doel is specifiek, een kliniek in Port-au-Prince steunen die gratis medische zorg verschaft. Sindsdien hebben we ook andere structurele zaken op poten gezet: mensen helpen om weer in hun levensonderhoud te voorzien, niet enkel financieel. Op de website staan ook filmpjes en foto’s over onze projecten.”

“‘One Hundred Shows for Haiti’ was een collectief van mensen die wereldwijd 100 benefietoptredens wilden organiseren. Het geld daarvan ging naar de organisatie ‘Haitian Women for Haitian Refugees.”    

Op het T-shirt dat jullie naar aanleiding van het Burning Fight Festival maakten, staat het interessante opschrift ‘Make This A Movement Again Instead Of A Scene’. Vanwaar de keuze voor dat opschrift?

“We zullen nooit één verenigde hardcore-beweging hebben, waarin iedereen met hetzelfde akkoord gaat. En het is goed dat er zoveel verschillende meningen zijn. Maar als mensen hardcore meer zouden zien als een beweging én minder als een (muziek)scène, dan zou je meer mensen bereiken met progressieve of radicale ideeën!”

“Op die manier zou er ook minder geweld zijn, omdat een scène wel onderhoudend en leuk is, maar ook mensen tegen mekaar opzet. Een beweging daarentegen is zoveel groter en zoveel meer maatschappelijk: er wordt aan politiek gedaan, er wordt gediscussieerd, er worden dingen georganiseerd, er is meer maatschappelijk bewustzijn, … “

“Voor mij hoeven mensen Trial niet volledig te volgen of er helemaal mee akkoord te gaan, zolang ze maar met iets bezig zijn dat de wereld tot een betere plek maakt. Wij hebben zoveel passie in de hardcore-scène, we zouden die passie moeten vastpakken en er een transformatie mee creëren, echt samen iets doen voor anderen, mensen samenbrengen rond bepaalde progressieve ideeën, een tegenbeweging opbouwen tegen de heersende kapitalistische maatschappij, directe actie organiseren! Dat is hetgeen me interesseert in hardcore.”

Hoe blijf je op de hoogte van wat er gebeurt in de wereld?

“Ik lees zowel alternatieve (Indymedia, Huffington Post, …) als traditionele berichtgeving. Een erg recente bron van berichtgeving zijn de Facebookposts, die heel snel interessante informatie over de actualiteit verspreiden. Boeiend is ook om de economische en conservatieve bladen te lezen. Ik volg dus duidelijk niet één bron, maar verscheidene. Het internet is in deze hét instrument om op de hoogte te blijven van de actualiteit in de wereld, maar vooral ook om te weten wáárom iets bepaalds gebeurt!”

De wereld zit nu al enkele jaren in een economische crisis. Hoe kijk jij als Amerikaan tegen deze crisis aan?

“Als je de economische crisis op wereldschaal bekijkt, is het behalve voor een kleine rijke minderheid, moeilijk voor het grootste deel van de Amerikaanse bevolking. Maar de toestand in Haïti en andere plaatsten in de wereld waar ik al heen ging, is voor mij nog veel schrijnender.”

“Ik heb uiteraard het geluk dat ik mijn leven in veiligheid kan leven, waardoor ik regelmatig kan reizen en wijdverspreide contacten kan hebben met mensen. Toch zie je overal al dat mensen hun levenstandaard naar beneden gaat. Volgens mij gaat er pas echt iets veranderen wanneer grote groepen mensen niet meer akkoord gaan dat er voor hen enkel kruimels overblijven en ze zich daartegen gaan verzetten. Hoewel ik ook denk dat dat nog niet voor onmiddellijk zal zijn, omdat veel mensen het ook nog te goed hebben.”

Geloof jij dat een ander economisch systeem mogelijk is?

“Ik ben overtuigd dat een ander economisch systeem noodzakelijk is, maar of het mogelijk is, weet ik niet. Ik ben er nog niet uit welk systeem dat dan zou moeten zijn. In discussies met mijn marxistische vrienden komt dat ook vaak naar voren. Ik zie alleen geen ander economisch systeem dat duurzaam blijkt te zijn.”

“Ik hecht meer geloof in collectieven en initiatieven op kleinschalige basis die concrete dingen aanpakken. Alleen zie je dat naar mate die groter worden in zulke initiatieven vaak egoïstisch gedrag binnensijpelt. The looking-out-for-number-one-perspective … “

“Ik zou graag hebben dat mensen denken in termen van gemeenschappelijk belang, van minder consumeren of verbruiken en nuttige vrijetijdsbestedingen. Dat is geen wereldwijd economisch systeem, het zijn geen revolutionaire voorstellen, maar kan zeker bijdragen tot die andere wereld.”

“Mijn marxistische vrienden hebben daar uiteraard een andere mening over. Zij argumenteren dan bijvoorbeeld dat Haïti in een ander economisch systeem helemaal geen hulp nodig heeft. Maar, ik zou zeggen, in tussentijd kan je toch gewoon niet anders?”

“Je kan toch niet zeggen aan de mensen daar: ‘Wacht even tot we het hele economisch wereldsysteem omgegooid hebben? Voor mij is het veeleer een balans tussen de alledaagse praktijk en een theoretische ideaalbeeld in de toekomst.”

Mijn ervaring met geëngageerde en kritische artiesten is dat zij vaak erg individueel ingesteld zijn. Hoe zie jij dat persoonlijk?

“Artiesten zijn inderdaad vaak op zichzelf betrokken, zelfs diegenen die ingaan tegen het kapitalistische systeem. De rol van de artiest is volgens mij de mensen er aan te herinneren dat het creëren van kunst geen eindpunt is, maar juist een begin: kunst creëren vanuit inspiratie en zodoende meer inspiratie creëren voor andere mensen.”

“Ons doel is om de mensen na een optreden naar huis te laten gaan met een positief gevoel, kracht, engagement, gemeenschapsgevoel, vriendschap, liefde, … Art lives in the next layer outside the experience.”

Foto’s: Anne Carolien Köhler

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!