De oorlog tussen Rusland en Oekraïne is een regelrechte ramp. Honderdduizenden mensen werden al gedood of gewond. Miljoenen mensen zijn uit hun huizen gevlucht. De ecologische en economische vernietiging is niet te overzien en de toekomstige verwoesting zou exponentieel nog groter kunnen worden nu de kernmachten steeds dichter naar een open oorlog kruipen.

We betreuren het geweld, de oorlogsmisdaden, de willekeurige raketaanvallen, het terrorisme en andere wreedheden die deel uitmaken van deze oorlog. De oplossing voor dit schokkende geweld is niet meer wapens of meer oorlog, met de garantie op nog meer dood en verderf.

Als Amerikaanse burgers en nationale veiligheidsdeskundigen dringen we er bij president Biden en het Congres op aan om hun volledige macht te gebruiken om de oorlog tussen Rusland en Oekraïne snel te beëindigen door middel van diplomatie, vooral gezien het grote gevaar voor een militaire escalatie die uit de hand zou kunnen lopen.

Zestig jaar geleden deed president John F. Kennedy een uitspraak die vandaag cruciaal is voor onze overleving. “Bovenal moeten kernmachten, terwijl ze onze eigen vitale belangen verdedigen, confrontaties vermijden die een tegenstander voor de keuze stellen om zich vernederend terug te trekken of een kernoorlog te beginnen.

Het aanhouden van een dergelijke koers in het nucleaire tijdperk zou slechts een bewijs zijn van het failliet van ons beleid – of van een collectieve doodswens voor de wereld.”

De directe oorzaak van deze rampzalige oorlog in Oekraïne is de invasie van Rusland, maar de plannen en acties om de NAVO uit te breiden tot aan de grenzen van Rusland hebben de Russische angst aangewakkerd. Russische leiders hebben 30 jaar lang op dit punt gehamerd.

Deze mislukte diplomatie leidde tot de huidige oorlog. Net nu is diplomatie dringend nodig om de oorlog tussen Rusland en Oekraïne te beëindigen voordat hij Oekraïne vernietigt en de mensheid in gevaar brengt.

Het potentieel voor vrede

De huidige geopolitieke angst van Rusland wordt gevoed door herinneringen aan de invasies van Keizer Karel XII, keizer Napoleon en Hitler. Amerikaanse troepen maakten deel uit van een geallieerde invasiemacht die zonder succes ingreep tegen de winnende partij in de Russische burgeroorlog na de Eerste Wereldoorlog.

Rusland ziet de uitbreiding en aanwezigheid van de NAVO aan zijn grenzen als een directe bedreiging. De VS en de NAVO zien alleen een voorzichtige voorbereiding. In de diplomatie moet men proberen met strategisch inlevingsvermogen naar de dingen te kijken en moet men proberen de tegenstanders te begrijpen. Dit is geen zwakte: dit is wijsheid.

Wij verwerpen het idee dat diplomaten die vrede willen, partij moeten kiezen, in dit geval Rusland of Oekraïne. Door voor diplomatie te kiezen, kiezen we de kant van het gezonde verstand. Van menselijkheid. Van vrede.

Sinds 2007 heeft Rusland gewaarschuwd dat NAVO-strijdkrachten aan de Russische grenzen onduldbaar zijn – net zoals Russische strijdkrachten in Mexico of Canada onduldbaar zouden zijn voor de VS of zoals Sovjetraketten op Cuba dat waren in 1962.

Wij beschouwen de belofte van president Biden om Oekraïne te steunen “zo lang als nodig is” als een vrijbrief om slecht gedefinieerde en uiteindelijk onhaalbare doelen na te streven.

Dit zou net zo rampzalig kunnen uitdraaien als de beslissing van president Poetin vorig jaar om zijn criminele invasie en bezetting te lanceren. We kunnen en zullen deze strategie om Rusland ‘tot de laatste Oekraïner’ te bestrijden niet steunen.

Wij pleiten integendeel voor een zinvolle en oprechte inzet van diplomatie, in het bijzonder voor een onmiddellijk staakt-het-vuren en onderhandelingen zonder voorafgaande diskwalificerende of prohibitieve voorwaarden.

Opzettelijke provocaties hebben de oorlog tussen Rusland en Oekraïne veroorzaakt. Op dezelfde manier kan doelbewuste diplomatie er een einde aan maken.

VS-acties en de invasie van Oekraïne door Rusland

Toen de Sovjet-Unie ineenstortte en er een einde kwam aan de Koude Oorlog, verzekerden Amerikaanse en West-Europese leiders de Sovjetleiders en vervolgens de Russische leiders dat de NAVO zich niet zou uitbreiden naar de grenzen van Rusland.

“Er zou geen uitbreiding van de NAVO naar het oosten plaatsvinden,” verklaarde James Baker, VS-Minister van Buitenlandse Zaken, op 9 februari 1990 aan Sovjetleider Michail Gorbatsjov.

Soortgelijke verzekeringen van andere Amerikaanse leiders en van Britse, Duitse en Franse leiders gedurende de jaren 1990 bevestigen dit.

Sinds 2007 heeft Rusland herhaaldelijk gewaarschuwd dat NAVO-strijdkrachten aan de Russische grenzen onduldbaar zijn – net zoals Russische strijdkrachten in Mexico of Canada onduldbaar zouden zijn voor de VS of zoals Sovjetraketten op Cuba dat waren in 1962. Bovendien noemde Rusland de NAVO-uitbreiding naar Oekraïne bijzonder provocerend.

Bekijk de oorlog door de ogen van Rusland

Onze poging om het Russische perspectief op hun oorlog te begrijpen, betekent niet dat we hun invasie en bezetting goedkeuren, noch dat de Russen geen andere optie hadden dan deze oorlog.

Maar net zoals Rusland andere opties had, hadden de VS en de NAVO dat in de aanloop naar dit moment eveneens.

De Russen hebben hun rode lijnen duidelijk gemaakt. In Georgië en Syrië bewezen ze dat ze geweld zouden gebruiken om die lijnen te verdedigen. In 2014 lieten hun onmiddellijke inname van de Krim en hun steun aan de separatisten in de Donbas zien dat ze serieus waren in hun streven om hun belangen te verdedigen.

Waarom dit niet werd begrepen door het Amerikaanse en NAVO-leiderschap is onduidelijk. Incompetentie, arrogantie, cynisme of een verraderlijke mix van alle drie zijn waarschijnlijk factoren die hiertoe hebben bijgedragen.

Nogmaals, zelfs toen de Koude Oorlog ten einde liep, waarschuwden Amerikaanse diplomaten, generaals en politici voor de gevaren van de NAVO-uitbreiding tot aan de Russische grenzen en van kwaadwillige inmenging in de Russische invloedssfeer.

Voormalige regeringsleden Robert Gates en William Perry gaven deze waarschuwingen, net als de geëerde diplomaten George Kennan, Jack Matlock en Henry Kissinger.

In 1997 schreven vijftig hooggeplaatste Amerikaanse experts op vlak van buitenlands beleid een open brief aan president Bill Clinton waarin ze hem adviseerden de NAVO niet uit te breiden en de uitbreiding “een beleidsfout van historische proporties” noemden. President Clinton koos ervoor om deze waarschuwingen te negeren.

Het belangrijkste voor ons begrip van de overmoed en machiavellistische berekening in de Amerikaanse besluitvorming over de oorlog tussen Rusland en Oekraïne is de verwerping van de waarschuwingen van Williams Burns, huidige directeur van het Central Intelligence Agency (CIA).

In een telegram aan toenmalig minister van Buitenlandse Zaken Condoleezza Rice in 2008, toen Burns ambassadeur in Rusland was, schreef hij over de NAVO-uitbreiding en het Oekraïense NAVO-lidmaatschap:

“De NAVO-aspiraties van Oekraïne en Georgië raken niet alleen een gevoelige snaar in Rusland, ze wekken ook ernstige bezorgdheid over de gevolgen voor de stabiliteit in de regio.

Rusland ziet hierin niet alleen een omsingeling en pogingen om de Russische invloed in de regio te ondermijnen, maar vreest ook onvoorspelbare en oncontroleerbare gevolgen die de Russische veiligheidsbelangen ernstig zouden schaden.”

“Volgens deskundigen is Rusland vooral bezorgd dat de sterke verdeeldheid in Oekraïne over het NAVO-lidmaatschap, waarbij een groot deel van de etnisch-Russische gemeenschap tegen lidmaatschap is, zou kunnen leiden tot een grote scheuring, met geweld of in het ergste geval door een burgeroorlog. In dat geval zou Rusland moeten beslissen of het tussenbeide moet komen, een beslissing die Rusland niet onder ogen wil zien.”

Waarom bleven de VS de NAVO uitbreiden ondanks deze waarschuwingen? Winst uit de verkoop van wapens was een belangrijke factor. Geconfronteerd met verzet tegen NAVO-uitbreiding vormde een groep neoconservatieven en topmanagers van Amerikaanse wapenfabrikanten het American Committee to Expand NATO.

Tussen 1996 en 1998 gaven de grootste wapenproducenten 51 miljoen dollar (vandaag 94 miljoen) uit aan lobbywerk en nog eens miljoenen aan campagnebijdragen.

Met deze vrijgevigheid werd de NAVO-uitbreiding snel een uitgemaakte zaak, waarna Amerikaanse wapenfabrikanten voor miljarden dollars aan wapens verkochten aan de nieuwe NAVO-leden.

Tot nu toe hebben de VS voor 30 miljard dollar aan militaire uitrusting en wapens naar Oekraïne gestuurd, met een totale hulp aan Oekraïne van meer dan 100 miljard dollar. Oorlog, zo wordt gezegd, is afzetterij die zeer winstgevend is voor een selecte groep.

De NAVO-uitbreiding is kortom een belangrijk kenmerk van het gemilitariseerde buitenlands beleid van de VS dat wordt gekenmerkt door unilateralisme, regimeverandering en preventieve oorlogen.

Mislukte oorlogen, het meest recent in Irak en Afghanistan, hebben geleid tot slachtpartijen en verdere confrontaties, een harde realiteit die Amerika zelf heeft gecreëerd.

De oorlog tussen Rusland en Oekraïne heeft een nieuwe arena van confrontatie en slachting geopend. Deze realiteit hebben we niet helemaal zelf gecreëerd, maar zou wel eens onze ondergang kunnen zijn, tenzij we ons toewijden aan het smeden van een diplomatieke oplossing die een einde maakt aan het moorden en die de spanningen wegneemt.

Laten we van de VS een vredesmacht voor de wereld maken.

Ondertekenaars:

Dennis Fritz, Director, Eisenhower Media Network; Command Chief Master Sergeant, US Air Force (retired)
Matthew Hoh, Associate Director, Eisenhower Media Network; Former Marine Corps officer, and State and Defense official.
William J. Astore, Lieutenant Colonel, US Air Force (retired)
Karen Kwiatkowski, Lieutenant Colonel, US Air Force (retired)
Dennis Laich, Major General, US Army (retired)
Jack Matlock, U.S. Ambassador to the U.S.S.R., 1987-91; author of Reagan and Gorbachev: How the Cold War Ended
Todd E. Pierce, Major, Judge Advocate, U.S. Army (retired)
Coleen Rowley, Special Agent, FBI (retired)
Jeffrey Sachs, University Professor at Columbia University
Christian Sorensen, Former Arabic linguist, US Air Force
Chuck Spinney, Retired Engineer/Analyst, Office of Secretary of Defense
Winslow Wheeler, National security adviser to four Republican and Democratic US
Lawrence B. Wilkerson, Colonel, US Army (retired)
Ann Wright, Colonel, US Army (retired) and former US diplomat

Tijdlijn:

• 1990 – de VS verzekeren Rusland dat de NAVO zich niet zal uitbreiden in de richting van zijn grenzen”… er zal geen uitbreiding van de… NAVO plaatsvinden van een centimeter naar het oosten,” zegt James Baker, VS-minister van Buitenlandse Zaken
• 1996 – Amerikaanse wapenfabrikanten vormen het Committee to Expand NATO, dat meer dan 51 miljoen dollar uitgeeft om te lobbyen bij het Congres
• 1997 – 50 experts op het gebied van buitenlands beleid, waaronder voormalige senatoren, gepensioneerde militaire officieren en diplomaten, ondertekenen een open brief waarin staat dat de NAVO-uitbreiding “een beleidsfout van historische proporties” is
• 1999 – de NAVO laat Hongarije, Polen en Tsjechië toe als lid. De VS en de NAVO bombarderen Russisch bondgenoot Servië
• 2001 – de VS trekken zich eenzijdig terug uit het Anti-Ballistische raketverdrag ABM
• 2004 – nog zeven Oost-Europese landen treden toe tot de NAVO, NAVO-troepen bevinden zich sindsdien direct aan de grens met Rusland
• 2004 – het Russische parlement neemt een resolutie aan waarin de NAVO-uitbreiding wordt veroordeeld; Poetin reageert door te zeggen dat Rusland “ons defensie- en veiligheidsbeleid dienovereenkomstig zal opbouwen”
• 2008 – NAVO-leiders kondigden plannen aan om Oekraïne en Georgië, eveneens aan de grens met Rusland, bij de NAVO te brengen
• 2009 – de VS kondigen plannen aan om raketsystemen in Polen en Roemenië op te stellen
• 2014 – de wettelijk verkozen Oekraïense president Viktor Janoekovitsj vlucht voor het geweld naar Moskou; Rusland beschouwt zijn afzetting als een staatsgreep door de VS en de NAVO-landen
• 2016 – de VS beginnen een nieuwe troepenopbouw in Europa
• 2019 – de VS trekken zich eenzijdig terug uit het Intermediate Nuclear Forces Treaty (INF)
• 2020 – de VS trekken zich eenzijdig terug uit het Open Skies-verdrag
• 2021 – Rusland dient onderhandelingsvoorstellen in en stuurt meer troepen naar de grens met Oekraïne; Amerikaanse en NAVO-functionarissen verwerpen de Russische voorstellen onmiddellijk
• 24 feb 2022 – Rusland valt Oekraïne binnen en begint de Russisch-Oekraïense oorlog.

Overname van de tekst van het Eisenhower Media Network. Vertaling Lode Vanoost