De VS en de NAVO hebben verloren in Oekraïne
In plaats van Rusland ten val te brengen zoals gepland, heeft het gebruik van Oekraïne als proxy precies het tegenovergestelde effect gehad: dwz. de versterking van Rusland, de vernietiging van Oekraïne en de nederlaag van de VS en de NAVO.
Russische troepen behalen het ene succes na het andere op het slagveld, Russische wapens blijken superieur aan die van de VS en de NAVO, en de Russische economie doet het zo goed dat het nu aan de top staat in Europa, terwijl de Europese economieën vastlopen, door het boemerangeffect van de ‘sancties’ die aan Rusland zijn opgelegd.
Dit resultaat komt niet als een verrassing voor elke waarnemer die ook maar een beetje op de hoogte is van de machtsverhoudingen of de economische gegevens en die zijn of haar verstand niet heeft verloren.
Dit is niet het geval voor de leiders van de VS en de NAVO, adepten van het Amerikaanse, in oorlogsgeil neoconservatisme gemarineerd imperialisme. Dronken van hun macht, hun wensen voor werkelijkheid nemend, aangestoken door Russenhaat, zetten ze hun propaganda-apparaat in de hoogste versnelling, zichzelf overtreffend in verhalen over hoe makkelijk het zou zijn om tegen Rusland te winnen.
De Westerse bevolking is door haar politieke leiders, media, tv commentatoren en de ‘deskundigen’ van dienst, onderworpen aan een ongekende stortvloed van waanzinnige oprispingen , terwijl elke analyse of reflectie genegeerd, vogelvrij verklaard, verbannen of gestigmatiseerd werd onder schreeuwerige beledigingen en laster.
En terecht: leugens zijn kaartenhuisjes die instorten bij contact met de werkelijkheid. Het doel van de campagne van collectieve hysterie was om de publieke opinie te hersenspoelen en te laten instemmen met het waanzinnige avontuur van een proxyoorlog tegen Rusland. De Westerse oorlogsstokers, die zichzelf bedwelmden en hallucineerden, geloofden in een snel succes dat Rusland op de knieën zou dwingen.
Economische ineenstorting en een “kleurenrevolutie” zouden de Russische staat vernietigen, Rusland terugbrengen naar de chaotische dagen van Jeltsin, het uitgestrekte land doen uiteen vallen en daardoor haar bodemrijkdommen ter beschikking stellen aan het Westerse kapitaal . Zo’n nobele heldendaad rechtvaardigt misleiding en manipulatie van de bevolking. Hebben de neocons, bekeerd tot het postmodernisme, niet geprobeerd hun eigen werkelijkheid te creëren, ervan overtuigd dat het uiteindelijk de ‘alternatieve feiten’ en de perceptie zijn die ertoe doen?
Oorlog voortzetten ondanks de nederlaag
Een oorlog bij volmacht (proxy-oorlog) is verloren als de gevolmachtigde (proxy) die de opdracht kreeg om te vecht er niet in slaagt te winnen. Geconfronteerd met dit resultaat zijn er vier mogelijkheden:
- De proxyoorlog voortzetten.
- De nederlaag accepteren (de Verenigde Staten evacueren Afghanistan in 2021).
- De maskers afwerpen en de oorlog zelf voeren, een directe oorlog zonder derde partij.
- Andere proxies vinden om de oorlog op de een of andere manier voort te zetten (in Syrië hebben de Verenigde Staten de verslagen jihadisten vervangen door de Koerden).
De eerste twee mogelijkheden zijn weinig waarschijnlijk. Zelensky is bereid om de proxyoorlog voort te zetten, maar de beloften van westerse wapenleveringen kunnen niet worden nagekomen omdat die er niet meer zijn (Oekraïne heeft slechts 30% van de beloofde granaten ontvangen) en de bedragen die nodig zijn om Oekraïne in leven te houden zijn steeds moeilijker te vinden in de anemische westerse economieën die op de rand van nieuwe bezuinigingen staan.
Miljarden uitgeven aan een oorlog in Oekraïne grenst aan het onfatsoenlijke in een tijd waarin de prijzen de pan uit rijzen, de landbouw wordt verwoest door het dumpen van Oekraïense producten, de levensstandaard instort, overheidsbegrotingen gebukt gaan onder tekorten en de staatsschuld hoger is dan het BBP.
De “top” die Macron op 16 februari 2024 in Parijs bijeenriep om de Europese hulp aan Kiev te verhogen, liep op niets uit. In januari-februari 2024 ondertekenden Groot-Brittannië, Duitsland en Frankrijk, voor 10 jaar, bilaterale verdragen voor hulp en militaire samenwerking met Oekraïne, maar niemand weet of die een vervolg zullen krijgen.
De optie om een nederlaag te accepteren is meer dan onwaarschijnlijk, omdat de oorlog niet wordt gevoerd in functie van wat er in Oekraïne gebeurt, maar om Rusland ten val te brengen. Wat er ook met Oekraïne gebeurt, Rusland moet koste wat het kost uitgeschakeld worden, omdat het overleven van het Amerikaanse imperialisme ervan afhangt. Macron weerspiegelt deze visie van de Verenigde Staten door erop aan te dringen dat Rusland niet mag winnen.
Na Oekraïne is Europa duidelijk de volgende proxy van de Verenigde Staten voor oorlog tegen Rusland. Het zou in het belang zijn van de belangrijkste betrokkenen, de Europeanen, om zo snel mogelijk aan de bel te trekken, voordat de oorlogsspiraal hen meesleurt in de afgrond. Er is geen garantie dat de directe oorlog tegen Rusland, waar Macron nu zo prat op gaat, geen sinistere werkelijkheid wordt. Oekraïens kanonnenvoer zou worden vervangen door Europees kanonnenvoer, Oekraïense proefkonijnen door Europese proefkonijnen.
De ideologische strijd moet gelijktijdig op twee fronten worden gevoerd. Het tegenstrijdige karakter van de twee standpunten ten opzichte van de Russen moet worden benadrukt. Zoals Noam Chomsky en vele anderen al hebben opgemerkt, hebben de NAVO-leiders enerzijds de capaciteiten van Rusland in de oorlog in Oekraïne gebagatelliseerd, maar tegelijkertijd de publieke opinie op gejut met het gevaar van een mogelijke Russische invasie in Europa.
Hoe zwak ze ook staan in Oekraïne, zou Rusland toch sterk genoeg zijn om de ambitie te koesteren om Europa aan te vallen. Om los te komen van deze tegenstrijdige, irrationele en manicheïstische visie is het misschien niet langer nodig om lang stil te staan bij de Russische middelen die in Oekraïne zijn ingezet.
Hun militaire macht is met het blote oog zichtbaar. Dat hoeft niet meer aangetoond te worden. Maar het publiek moet er nog steeds van overtuigd worden dat Rusland noch de ambitie noch de behoefte heeft om nieuwe gebieden te veroveren. Het heeft al de handen vol met het beheren van zijn immense nationale grondgebied.
Het is ook tijd om wat meer op onze hoede te zijn voor de Verenigde Staten, die Rusland willen provoceren tot defensieve acties die de paranoïde Europese leiders snel zullen interpreteren vanuit hun denkraam, wat de ambities van Rusland betreft.
Het is niet te vroeg voor alle anti-oorlogsorganisaties en individuen om hun stem te laten horen en zich te verenigen om de Europese publieke opinie te waarschuwen voor het gevaar dat Europa de weg inslaat van Oekraïne , of zelfs veel ernstiger als er kernwapens worden ingezet.
Het “nee tegen de oorlog” moet weergalmen en moet de gevolgen van een Europese oorlog in de meest expliciete bewoordingen in de verf zetten. Een sterke beweging zal de beleidsvoerder niet onverschillig laten. We moeten niet wachten tot de vijandelijkheden uitbreken om deze helse opmars te stoppen, want dan is het al te laat.
Deze vertaling is een uittreksel uit de analyse Are we moving from indirect to direct war against Russia? van Samir Saul en Michel Seymour, vertaald door Willem Royaards.
Steun voor een nieuwe website
We hebben uw hulp nodig voor een essentiële opfrissing van de website. Om die interactiever, sneller en gebruiksvriendelijker te maken hebben we 30.000 euro nodig. Elke bijdrage, groot of klein, helpt. Met uw donatie ondersteunt u onafhankelijke journalistiek die de verhalen blijft brengen die er echt toe doen. Laat uw hart spreken.
