Ik was
zondag op de betoging in Hoei-Tihange. De VRT kwam mij uitgebreid interviewen. Maar
het werd niet uitgezonden. Laat ik hier dan één van de aspecten die niet aan
bod kwamen in de berichtgeving belichten: de solidariteit met de vakbonden die
voor werkgelegenheid strijden.

Ik ben niet
de enige die daarover spreekt. Vanop de tribune stelde Leo Tubbax van de
organiserende organisatie Nucléaire Stop dat de vakbonden een deel van de
oplossing zijn en niet een deel van het probleem. De eerste zin van hun oproep
voor de betoging was: “Wij
pleiten voor een kernuitstap door een openbaar uitrustingsplan voor de
elektriciteitssector op korte termijn (3 tot 5 jaar), met het behoud van de
tewerkstelling voor al het personeel op het terrein van de centrale en met het
behoud van hun verworven rechten”.

Pieter
Becuwé, die sprak voor de Climate Express, wijdde uitgebreid uit dat de
milieubeweging moest solidariseren met de vakbeweging, dat de versmelting van
de twee de enige weg was om een brede mobilisatie onder de bevolking te
verkrijgen.

We waren met
een bus vanuit Antwerpen gekomen. Ongeorganiseerden, Climaxi, Ecokot,
Greenpeace, JNM en Comac en PVDA-mensen. De PVDA had haar groot spandoek bij: “Doel: overschakelen naar hernieuwbare
energie”. Dat sloot aan bij de eis van het Antwerps front: “Snelle omschakeling naar hernieuwbare energie
en energie-efficiëntie. Een waarborg op tewerkstelling in kwaliteitsvolle jobs”

Secuur en veilig

De basistekst opgesteld door Climaxi-Antwerpen die deze formulering ondersteunt
luidt:

Waarborg op tewerkstelling in kwaliteitsvolle jobs
De
omschakeling moet sociaal rechtvaardig gebeuren. Met behoud van
werkgelegenheid, inkomen en sociale rechten. Met participatie door het
betrokken personeel en hun vakbonden. De huidige productiezetel kan geconverteerd
worden naar een innovatief, fossiel- en kernvrij energiecentrum, met maximale
recyclage van de niet-nucleaire gedeelten van de installaties.
We
willen dat de afbraak van de kerncentrales in Doel en Tihange, waar mogelijk
gedaan wordt door het eigen en ervaren personeel van de centrales zelf. Wij
willen waarborg dat de bewaking van het nucleair passief in de stilgelegde
installaties en de afbraak secuur en veilig gebeurt. 
Bovendien
vereist de omschakeling naar hernieuwbare energie een groot aantal technici en
vakbekwame stielmannen. Wellicht meer dan er nu aan het werk zijn. Maar de
kennis is aanwezig. Laten we het doen.

Hypothetisch

Bij de
vorige betoging twee jaar geleden door de straten van Tihange, het
arbeidersdorp vlak tegen de centrale gelegen, hadden we al heel wat
ongerustheid van de bewoners opgepikt. Géén ongerustheid toen over gevaar door
de kerncentrale, maar ongerustheid over het behouden van werk en inkomen. Hoe
dan ook een bedreiging die zichtbaar op korte termijn speelt, zal het halen van
een grotere bedreiging die hypothetisch lijkt en op onbepaalde termijn.

Er werd
nu ook een folder in het Frans uitgedeeld:

De bezorgdheid van de
arbeiders van de kerncentrale combineren met de bezorgdheid van de omwonenden
11 maart 2015 was de
vierde verjaardag van de Fukushima-ramp. Meer dan 170 duizend mensen werden
toen geëvacueerd. De bezorgdheid voor een ongeval in onze kerncentrales in
België, Nederland of Frankrijk, gaat in stijgende lijn. Als de oudste en
versleten kerncentrales toch nog langer opengehouden zouden worden dan verhoogt
de kans op ongevallen. Als de reactoren Doel 3 en Tihange 2 met hun duizenden
scheurtjes toch opnieuw opgestart zouden worden, dan verhoogt de kans op een
kernsmelting zoals in Tsjernobyl of Fukushima enorm. Is dit verantwoord? Nee,
toch… 
Maar wat met de
werkgelegenheid voor de paar duizend personeelsleden in die
elektriciteitscentrales? En voor alle arbeiders die via de onderaanneming hier
hun brood verdienen? Is hun bezorgdheid om werkverlies dan niet terecht? Toch
wel, zeker…
Hoe combineren we de
terechte bezorgdheid van de omwonenden met de terechte bezorgdheid van de
arbeiders? Waarom zouden we ons tot een keuze tussen de cholera en de pest
laten dwingen? Ergens zijn de arbeiders van de kerncentrales en hun familie ook
toch omwonenden? 
Wat de nucleaire lobby
ook mag zeggen, er bestaan volop alternatieven om wel verantwoord elektriciteit
te produceren. Zonder immens risico voor de omgeving. Zonder onoplosbare
afvalproblemen naar de toekomstige generaties door te schuiven.

Dit is een belangrijk
keerpunt in de antikernenergiebeweging. Op de bus terug naar Antwerpen, werd
er uitgebreid over gedebatteerd.  

(Foto’s Rudy van
Aerschot)