Sinds de start van het nieuwe academiejaar zijn de maatregelen meerdere keren veranderd. In Antwerpen zijn we het jaar gestart met code geel, na enkele weken is het code oranje geworden, en nu moeten we overschakelen naar code rood. Geel, oranje en rood, een halve regenboogvlag.

Telkens wanneer de overheid nieuwe maatregelen aankondigt wordt er weinig rekening gehouden met de jongeren in het hoger onderwijs, vaak denken ze dat wij allemaal stevig in onze schoenen staan en zelfstandig aan de slag kunnen gaan. We moeten gewoon onze plan trekken.

Maar hoe kunnen we in godsnaam alle studenten over één kam scheren? Is elke student de facto even zelfstandig? Lukt het voor iedereen om de studiemethode drie keer in een periode van twee maanden te veranderen? Heeft elke student voldoende ruimte om de lessen online te volgen?

Er is zeker geen eenduidig antwoord, in mijn ogen zijn de studenten een optelsom van verschillende individuen en in de ogen van de overheid lijkt het alsof we een ‘kudde schapen zijn’. Elke student is anders en uniek. De realiteit is veel complexer dan hoe de nobilitas over de studenten denken. Nietwaar?

Sommigen, vooral de hogeschoolstudenten, hebben elk jaar stage, hoe frustrerend is het voor hen? Hoe leerrijk zal de stage zijn? Zullen de ‘arme’ stagiairs de nodige ruimte krijgen om hun talenten te kunnen ontplooien? Om het werkveld te ontdekken? De studenten worden zonder wapens naar het front gestuurd.

De leerstof en verwachtingen van de universiteiten en hogescholen zijn idem dito als de periode voor de crisis. De lessen gaan gewoon verder (online) door en de studenten worden nog steeds naar hun stageplaatsen gestuurd. We moeten met minder middelen meer doen …

Vanuit verschillende hoeken worden de studenten overspoeld met (hoge) verwachtingen: de school, ouders, overheid en onze samenleving. De vulkaan begint te verdampen. Veel studenten raken gefrustreerd. Op een kompas kan men veilig zeilen, maar wat als wij het kompas onderweg kwijt zijn geraakt?

Enkele weken geleden besloot de overheid om alle cafés en restaurants te sluiten, het is een poging om de drastische cijfers onder controle te krijgen. Maar deze plaatsen zijn erg belangrijk voor de meeste studenten. Voor velen is het een warme plek om tot rust te komen. Het is een ontmoetingsplaats waar vrienden samenkomen. Wij, de studenten, zijn sociale wezens, en hebben nood aan sociale contacten, het is een basisrecht, vind ik.

Wacht, hier eindigt mijn gezaag niet, de fitness en cultuurcentra zullen hun poorten ook dichtdoen. Ik weet, de cijfers zijn aan het stijgen, het kan niet anders. Maar was dat geen voorspelbaar scenario? Wisten we niet enkele maanden geleden dat er een tweede golf zou komen?

Met wat waren onze politici bezig? Is dat niet hun taak om alternatieven (op voorhand) te bedenken? Blijkbaar hadden onze politici andere prioriteiten.