Geachte premier,
Geachte vicepremiers,
Geachte minister van Buitenlandse Zaken Hadja Lahbib,
Geachte minister van Ontwikkelingssamenwerking Caroline Gennez,
Geachte staatssecretaris voor Asiel en Migratie Nicole de Moor,
Al meer dan 90 dagen zit onze familie, de ouders, broers en zussen, van mijn verloofde Shadi Alnaqla in de meest onmenselijke situatie die iemand zich kan bedenken in Gaza. Ghassan (59) en Manal (51) met hun zoon Sami (20) en dochters Reeham (26) en Sabreena (25).
Zij wonen in het midden, Deir-el-Balah. De eerste weken na 7 oktober dachten ze veilig te zijn in een UNRWA-school in hun stad. Toen bleek dat geen enkele plek, zelfs niet de ziekenhuizen, moskeeën of kerken, veilig waren, keerden ze terug naar hun huis. Daar zitten ze, te wachten op ofwel het einde van de bommen, ofwel het einde van hun leven door de bommen. En intussen zitten ze zonder water, elektriciteit, amper nog eten, geen medicatie en ook hun ramen zijn gesneuveld door de impact van een bombardement vlakbij op kerstavond.
Middelste zoon Rami (28) is al twee maanden vermist. Hij verbleef in het Nuseirat-kamp, iets ten noorden van Deir-El-Balah. Hij heeft diabetes en we weten helemaal niets meer over hem, of hij mogelijk door gebrek aan medicatie in het ziekhuis is beland, of hij gebombardeerd is, verwond of gedood. Geen teken van leven.
Wij, de families van mensen in Gaza, zitten intussen radeloos, hulpeloos, machteloos thuis te wachten op nieuws. Elke ochtend staan we op en zoeken we naar informatie over waar de bombardementen de afgelopen nacht hebben plaatsgevonden. Contact maken met de familie is moeilijk, wegens gebroken lijnen en geen internet. Soms horen we een hele week niets.
De situatie wordt voor de mensen in Gaza steeds zorgwekkender. Rode lijn na rode lijn worden door Israël overschreden, al van in het begin van deze “oorlog”.
U, meneer De Croo, sprak hier Israël als een van de weinigen ook rechtstreeks over aan, zowel in gesprek met Netanyahu als in uw toespraak bij de grens in Rafah. Maar intussen moet het iedereen duidelijk zijn geworden tot welke vreselijkheden het Israëlische leger in staat is. Geen enkele internationale afspraak wordt door hen gerespecteerd. Ook is het helemaal niet duidelijk wat hun einddoel eigenlijk is, met als gevolg dat er helemaal niet geweten is hoe deze “oorlog” zal evolueren, hoe lang het nog kan duren, welke rode lijnen er nog overschreden zullen worden.
Gisteren vroeg Manal voor het eerst in drie maanden om een manier te zoeken om de familie uit Gaza te krijgen. Dit lijkt een normale vraag, maar dat is het voor haar zeker niet. Zij komt uit een familie die al generaties lang, van voor de Nakba in 1948, in Gaza woont. Dit zijn haar roots. En ze is er trots op. Ze heeft altijd gezegd dat ze er zal sterven en begraven worden. Want ze weet dat wanneer ze Gaza verlaat, ze nooit meer zal terugkeren. Dat is het tragische verhaal van elke Palestijn.
Maar de liefde voor het leven is bij Palestijnen groter dan hun liefde voor hun grond. Een volk dat 75 jaar probeert te overleven in een situatie die ondenkbaar zou zijn bij ons in het Westen. Een volk dat zich probeert staande te houden, wordt nu afgeslacht.
En wij, families van mensen in Gaza, kunnen het niet langer aanzien machteloos te moeten blijven wachten tot onze families eindelijk kunnen vluchten. Want dat is de grootste en meest onderbelichte tragedie van heel dit gebeuren: de mensen in Gaza kunnen niet weg, ze zitten vast, de grenzen blijven dicht. Ik kan me geen enkel ander conflict, geen enkele andere oorlog in de moderne geschiedenis indenken, waarbij het getroffen volk niet kan vluchten.
En dat maakt het wellicht de meest ondraaglijke oorlog voor ons, mensen met familie in Gaza, omdat we weten dat de loterij van bommen op elk moment onze familie kan treffen en we kunnen niets doen en zij zelf kunnen niets doen. Geen enkele plek in Gaza is veilig, ondanks de claims van Israël en hun zogenaamde “safe-zones”, die volop gebombardeerd worden.
Meer dan de helft van de bevolking is intussen naar het zuiden gevlucht, wachtend op de opening van de grens in Rafah. Wetende dat ze nooit meer zullen terugkeren – want zo gaat dat nu met Palestijnen die verdreven worden – maar hopend, smekend om te mogen leven …
Alstublieft, excellenties, wij smeken u, ik smeek u, help onze families. Help de grens te openen, help hen uit de hel te ontsnappen, help hen te overleven, help hen te mogen leven!
Ik kan zelf nog uitgebreid een relaas geven van hoe de laatste drie maanden ons leven hier in België rechtstreeks hebben beïnvloed, hoe ook wij aan het overleven zijn, niet lichamelijk maar wel mentaal, en hoe ik mijn lieve Shadi wanhopiger zie worden, machteloos toekijken, bang afwachten. Het is onmenselijk.
Maar het gaat niet enkel om mij, om ons, het gaat in deze over tienduizenden Belgische gezinnen met familie in Gaza. Het gaat om honderdduizenden gezinnen wereldwijd. Wij leven allemaal al drie maanden in de hel. Velen van hen zijn familie kwijt. Met elk bericht dat we van hen krijgen, slaat ons de angst om het hart dat wij de volgende zullen zijn om zulk bericht de wereld in te moeten sturen. Die gedachte is ondraaglijk.
Mijn brief aan u is een noodkreet. Wij weten niet meer wat te doen. Elk weekend ergens protesteren, door weer en wind, acties voeren, het maakt niets uit.
Wij kunnen niet gewoon blijven afwachten tot ook onze familie op de lijst met doden komt te staan. Enkele van de 22.000+. Wij willen hen geen cijfer in de statistieken laten worden. Alstublieft, help ons, help hen.
Zet internationale druk op Israël (en Egypte), pleit mee om de grens met Rafah te openen, help onze families naar een veilig onderkomen, in Egypte, in België, eender waar, maar laat hen de mogelijkheid hebben uit de hel te kunnen vluchten! Laat hen leven!
Steun voor een nieuwe website
We hebben uw hulp nodig voor een essentiële opfrissing van de website. Om die interactiever, sneller en gebruiksvriendelijker te maken hebben we 30.000 euro nodig. Elke bijdrage, groot of klein, helpt. Met uw donatie ondersteunt u onafhankelijke journalistiek die de verhalen blijft brengen die er echt toe doen. Laat uw hart spreken.
