Daarom stuurden ze afgelopen woensdag 13 januari hun bundel met een inleidende brief naar vijf Vlaamse en vijf Nederlandse politici. Op basis van hun bevoegdheden kozen ze in België voor Alexander De Croo, Tinne Van der Straeten, Hilde Crevits, Zuhal Demir en Wouter Beke. In Nederland richten ze hun pleidooi naar Mark Rutte, Carola Schouten, Mona Keijzer, Eric Wiebes en Paul Blokhuis. De brief vindt u hieronder.

Geachte Alexander De Croo, Tinne Van der Straeten, Hilde Crevits, Zuhal Demir en Wouter Beke,

Geachte mevrouw / mijnheer de minister,

Het moet geen eenvoudig jaar zijn geweest om te regeren. De hele wereld lag vastgeketend aan een onbekend virus. We moesten allemaal improviseren, onszelf opnieuw en opnieuw uitvinden. Hopelijk hebben we er iets van geleerd. Over evenwicht. Over wat we echt belangrijk vinden: gezondheid, ademruimte, speelruimte, contact met elkaar. Over een stap naar achteren durven zetten om te overzien hoeveel plaats we innemen, hoeveel wij denken te mogen aanraken. We kunnen niet verwachten dat mensen gezond blijven in een wereld die we ziek maken. Mensen zullen nooit gelijkwaardig behandeld worden in een systeem dat zo ingericht is dat we onze rijkdom van een ander moeten stelen. Het moet anders. We moeten vragen durven stellen bij onze levensstijl, minder snel en minder overheersend durven leven.

Maar daarvoor hebben we u nodig. Het is tijd dat ook de beleidsmakers het warm voelen worden onder de voeten. Dit is meer dan een hittegolf of winter zonder sneeuw. Wij komen in actie, u ook?

Wij zijn de klimaatdichters, een snelgroeiende beweging van meer dan 170 Vlaamse en Nederlandse woordkunstenaars. Naar het voorbeeld van Poets for the planet strijden wij met poëzie in al haar verschijningsvormen voor een klimaatvriendelijke wereld. Wij sturen u onze eerste worp toe, onze bundel Zwemlessen voor later, waarin we via de kracht van taal mensen bewust willen maken. We hopen dat onze woorden – lyrisch over de natuur en ziedend over de destructie – ook u aan het denken zetten. Of beter nog: u doen discussiëren met uw collega’s die we het bestuur van ons kleine land hebben toevertrouwd.

U mag ons in de toekomst vaker aan uw spreekwoordelijke deur verwachten. Klimaatmoeheid wordt vaak in de mond genomen, maar waarom praten we niet over ‘klimaatmoedigheid’? Wij, de burgers, verliezen energie door het uitstel en afstel van maatregelen terwijl het tipping point van 1,5°C nadert. We vinden het gepingpong van de individuele en collectieve schuldvraag niet zo’n innovatieve sport. We willen een beleid dat inziet dat iedereen een steentje wil en moet bijdragen, dat alleen zo de put waar we onszelf hebben ingegraven gedicht kan worden. We willen leiders die inzien dat de keuze tussen planeet en profijt geen keuze is. We willen politici die de poëzie begrijpen van reduceren, recupereren, recycleren en repareren. We willen groene uitzichten, weg van roofbouw, weg van aardgas. We willen dat er plaats is voor wie uit andere landen is weggedreven door trage klimaatbeleidsvoering. Een toekomst waarin we eten en weten dat het voedsel niet giftig is, waarin de vos van bos naar bos kan sluipen, waarin we verbonden zijn door groen vervoer, niet door gesubsidieerde bedrijfswagens en belastingvrije vliegtuigvluchten. We willen een beleid dat luistert naar ecosystemen, omdat zij de taal van geven en nemen wel begrijpen. Een beleid dat gehoor geeft aan burgerbewegingen en kansengroepen, omdat we iedereen mee willen hebben en omdat zij de weg kunnen tonen. Het kan eenvoudig zijn: je moet iets zaaien om het te laten groeien.

Kortom, wij vragen actie, laat de symboliek maar aan ons.

De klimaatdichters – wij schrijven de aarde niet af