16/08/2021
Geachte ministers,
Geachte parlementsleden,
Beste journalisten,
We zijn nu ruim 4 weken verder, 4 weken verder na de enorme watersnoodramp die zich heeft afgespeeld in de oostelijke kant van België in juli 2021. Vier weken verder en er is nog steeds geen enkele of amper reactie van de overheid, van de instanties, … Want vakantie vieren is belangrijker dan de humanitaire rampen die zich in ons eigen land aan het afspelen zijn. Meer dan 10.000 vrijwilligers hebben zich aangemeld bij het Rode Kruis als crisisvrijwilligers … Er is nu opgeschaald naar 200 vrijwilligers per dag. Maar dit is veel te weinig. En ze zijn amper te zien in de gebieden waar de nood het hoogst is.
Nog steeds zijn er gebieden, nog steeds zijn er mensen die geen hulp krijgen. Behalve van de talloze vrijwilligers die zich spontaan hebben aangemeld. We leven in Europa, de Westerse cultuur, we leven in het jaar 2021 en hier spelen zich onmenselijke taferelen af. En dit in de 21ste eeuw. Onmenselijke verhalen die zich op dit moment aan het afspelen zijn terwijl je dit leest. Ons eigen Belgenland! Je kan misschien denken het is máár in Wallonië, nee wij zijn allen één.
Want na 4 weken moet er nog steeds puin geruimd worden.
Na 4 weken staan er nog steeds kelders onder water vol met slijk …
Na 4 weken zijn er nog steeds gebieden waar geen elektriciteit is …
Na 4 weken zijn er nog steeds gebieden waar geen stromend water is …
Na 4 weken begint de schimmel zich te vormen …
Na 4 weken zijn er nog steeds gezinnen die op straat leven …
Na 4 weken amper inzet van de hulpdiensten …
Dit jaar zullen er nog steeds plaatsen zijn waar mensen geen gas zullen hebben … geen verwarming voor de winter die er aan komt.
Stel je voor een alleenstaande mama met kinderen … Geen huis meer en leven nu op straat … Zonder hulp van de overheid. Het is dankzij de inzet van de vrijwilligers dat ze nu kamperen in een tent. Maar is dit de oplossing? Wat met de winter die op komst is? Overnachten in een tent in augustus, is doenbaar. Maar wat als het kouder begint te worden? Wat als het begint te vriezen? Wat met deze kinderen?
Stel je voor … je eigen huis, je hele hebben en houden zie je wegdrijven in een kolkende rivier. Je hele leven wordt binnen een paar seconden volledig weggespoeld. En als dit nog niet genoeg is, ligt een paar weken later je moeder op sterven. Omdat ze nog weigert te eten en te drinken door de impact van de overstromingen.
Stel je voor … je eigen huis. 7 jaar lang heb je dit eigenhandig gerenoveerd. Je eigen huis, je eigen plaats. Zeven jaar lang heb je al je vrije tijd, al je geld in deze renovatie gestoken … En binnen een paar seconden … is heel je werk weggespoeld.
Stel je voor …. Je moet je beste vriend, een oude alleenstaande man, omhoog trekken omdat de kolkende rivier op je afkomt. Terwijl je zelf maar amper de kracht hebt.
Stel je voor … Je eigen ouders dood terugvinden in de woonst … En dood door verdrinking, geen aangenaam zicht!
Stel je voor … uren op een dak zitten, 36 uur op een dak zitten, tot je gered wordt. In natte, barre omstandigheden.
Stel je voor … de rivier dat op sommige plaatsen wel zeven meter hoger stond! En niet 1 straat, of 5 straten waren getroffen. Nee, het ging over een gigantisch gebied.
Stel je voor … Al 4 weken geen stromend water, geen warm water, geen elektriciteit.
Dit zijn taferelen die zich afspelen. Het is geen ver-van-mijn-bed-show. Dit heeft zich in ons eigen land hebben afgespeeld! Op 100 km van Brussel!
Dit zijn maar enkele van de talloze verhalen die nu pas naar boven komen! De talloze hallucinante verhalen waar geen woorden voor zijn! De verhalen die verteld moeten worden. De verhalen die niet vergeten mogen worden.
Al 4 weken lang leven talloze bewoners in schrik, in trauma, in stress, op automatische piloot, … Met enkel de hulp van de vrijwilligers. Want er was hulp! Het eerste weekend was er hulp! Maar deze werd terug gestuurd!
Het eerste weekend stonden 400 brandweerlieden van Zone Antwerpen er om hulp te bieden. 400 gemotiveerde mensen die wilden helpen, 400 mensen die dag en nacht wilden helpen, 400 mensen die gemotiveerd waren om te helpen. Echter … ze werden terug gestuurd. Waarom? Waarom wil DiRupo niet de hulp aanvaarden van Vlaanderen? Waarom weigert DiRupo deze hulp? Wat is de verborgen agenda? Ook lokale bewoners stellen zich deze vraag …. Waarom? Waarom krijgt Wallonië niet de steun. Waarom vraagt het Croix Rouge geen steun aan het Rode Kruis. Wat gebeurt er met de ingezamelde 35 miljoen euro! 35 miljoen euro is ingezameld … Waar gaat al dit geld naar toe? Waar is de transparantie hiervan? Nergens! Pas op 17/08/2021, onder druk van sociale media, is er sprake dat er transparantie komt.
Waarom heeft Wallonië niet sneller en alerter gereageerd op de waarschuwingen die uitgestuurd werden? Waarom werden deze waarschuwingen genegeerd? Waarom zet men de dam in Eupen ’s nachts open? Die bewuste nacht werd er 150 kubieke meter water per seconde losgelaten, stroomafwaarts … stroomafwaarts naar dorpen. In het midden van de nacht naar dorpen waar mensen rustig genieten van hun nachtrust, waar kinderen slapen, waar ouderen slapen, …
In tegenstelling tot wat er afgelopen zaterdag in de VRT-reportage vermeld werd, is de hoop lang nog niet terug gekeerd in sommige streken. Er werd aangegeven dat de hulpverlening wel goed verloopt, nee want in de kleinere gemeenschappen hebben de bewoners geen enkele hulp. Ja, een sandwich en plat water … Is dat hulp? Is dat de hulp die mensen op dit moment nodig hebben? Waar zijn de tentenkampen? Waar is de psychologische ondersteuning? Waar zijn de helpende handen?
Er kunnen containers geplaatst worden voor nieuwe meubels … Maar dit wordt geweigerd door de Burgemeester. Want deze container mag niet op de openbare weg staan.
Nee, de enige hulp die deze mensen krijgen, is de hulp van vrijwilligers. Van de talloze vrijwilligers die spontaan hulp zijn komen bieden. De enige mensen die hulp bieden zijn vrijwilligers. De enige mensen waar ze hulp van krijgen … vrijwilligers.
Nu is Defensie begonnen met veldkeukens uit te bouwen, veldkeukens waar ze dag en nacht koken om de bewoners toch een warme maaltijd te kunnen geven 3 maal per dag. Echter, de maaltijden geraken niet overal waar ze moeten terecht komen. Want nog steeds zijn er vergeten plaatsen, vergeten hoeken waar mensen wonen. Waar geen transport naar toe kan. Waarom worden hier geen noodbruggen gebouwd door Defensie? Zodat er ook hulp naar deze gebieden kan komen. Het is pas nadat vrijwilligers dit geuit hebben in sociale & nationale media, dat er pas reactie komt voor een noodbrug.
Er zijn op dit moment humanitaire taferelen aan het afspelen. Toch heerst er een enorme solidariteit. Een enorme liefde tussen en voor elkaar. Dit is wat de mensen ook recht houdt. Ook al spreek je misschien niet zo goed Frans, toch is er één universele taal. En dat is de taal van liefde. De taal van behulpzaam zijn. De taal van solidariteit. Want uiteindelijk zijn wij allemaal mens, en zijn we allen één. Jammer genoeg denkt de overheid niet in dezelfde termen. De overheid spreekt niet de taal van liefde. Die spreken niet de taal van solidariteit, van steun bieden, van behulpzaam zijn …
De bewoners ter plaatse leven op dit moment puur op adrenaline, op automatische piloot. Het zijn de talloze vrijwilligers die hen recht houden. Die hen hoop geven. Het is dankzij de hulp van de talloze vrijwilligers ter plaatse dat de bewoners positief kunnen blijven. Het is dankzij die kleine gebaren die de vrijwilligers doen dat mensen positief kunnen blijven. Dat ze overeind blijven.
Dit zijn vrijwilligers die hun vrije weekend opofferen, vrijwilligers die een full-time job hebben en in het weekend komen helpen. Vrijwilligers die hun vakantie opzeggen om te komen helpen. Jongeren, die in het weekend komen helpen. Jong, oud, man, vrouw, … allen samen één. Allen één gezamenlijk doel … HELPEN! En waar is de overheid … Waar zitten zij?
Al 4 weken lang zijn de talloze vrijwilligers aan het helpen … 4 weken lang geven vrijwilligers de bewoners hoop. Al 4 weken lang zijn de vrijwilligers de steun & toeverlaat van de bewoners. Al 4 weken lang bieden de vrijwilligers licht in de duisternis.
Na 4 weken staan de muren vol schimmel, vol schadelijke schimmel ….
En dit is waar de bewoners op dit moment in leven!
Een huis vol schimmel. Een huis vol schadelijke schimmel. Er moet geen kanttekening bij gemaakt worden dat dit zeer gevaarlijke gezondheidssituaties met zich meebrengt.
Schimmels tasten je gezondheid aan.
Schimmels inademen tast je luchtwegen aan.
Ouderen, jongeren, … wonen nu al 4 weken in woningen vol schimmel ….
Stel je de effecten op latere termijn eens voor? Talloze chronische longpatiënten … En dit gewoon omdat ze al 4 weken in een huis vol schimmel wonen.
Het zijn de vrijwilligers die de muren met eigen handen, met pure handenarbeid steen voor steen aan het afkappen zijn. Het is dankzij de vrijwilligers dat deze mensen terug in een gezondere omgeving kunnen leven.
Nog steeds, na 4 weken ligt er puin op de straten.
Heel de inboedel, waar je je leven lang voor hebt gewerkt, ligt op straat …
Deze puinhopen, deze stank, … daar leven mensen in!
Daar leven mensen in zoals jij en ik.
Daarnaast leven er ook ratten in deze puinhoop, in deze stank. Dit is een broeihaard voor de ziekte van Weil.
De ziekte van Weil wordt overgedragen door deze ratten. De ratten die nu op deze puinhopen afkomen. De ziekteverschijnselen zijn uiterst variabel. Na 1 à 3 weken treden er meestal plotse griepachtige verschijnselen op. En dat is nu aan het gebeuren, want deze periode is verstreken. Symptomen die je op het eerste moment niet linkt aan deze ziekte. Symptomen waarvan je denkt ‘het gaat wel over’. De mortaliteitsgraad bedraagt hierbij 20%.
De vrijwilligers spreken allen één gezamenlijke taal … en dat is de taal van de liefde. De taal van behulpzaam zijn, de taal van solidair zijn met je medemens.
Onvermoeibaar blijven de vrijwilligers doorgaan.
Onvermoeibaar is iedereen nog het beste van zijn eigen aan het geven.
Echter de klop is aan het komen, ook bij de vrijwilligers. Want waar is de steun van de overheid?!
Want zoals hierboven gezegd, na 4 weken moet er nog altijd enorm veel puin geruimd worden … Na 4 weken hebben vele kleine gemeenschappen enkel vrijwilligers gezien. Dankzij de inzet van deze talloze vrijwilligers hebben de bewoners terug een lichtpunt in de duisternis. De vrijwilligers geven de mensen hoop in tegenstelling tot de overheid.
Laat ons ook niet de psychologische kant vergeten van heel het verhaal. Want de eerste shock is gepasseerd. De eerste emoties zijn verwerkt. Nu is het tijd om te verwerken. Nu pas komen de echte gevoelens van de bewoners naar boven. Nu pas komen de trauma’s, de PTSS. Nu komen de hallucinante verhalen naar boven … En waar zit de overheid met hun hulp?
De psychologische effecten van heel dit gebeuren gaan nog jaren aanslepen. Gaan nog jaren nazinderen. Niet alleen bij de bewoners, maar ook bij de vrijwilligers. Want dit is een rampgebied waar ze in werken, dit zijn traumatische gebieden waar in geleefd en gewerkt wordt …
Hier zijn ongeveer 30.000 gezinnen getroffen en de overheid is nergens te zien. Is er 1 persoon vermist met een mogelijke terreurdreiging … dan kan er wel 60.000 euro voorzien worden. Inzet van Defensie met buitenlandse steun. Maar bij een hallucinante watersnoodramp … dan is de overheid op vakantie.
