Bron: Pixabay
Open brief - Sarah Claes

Homo flexibilus

woensdag 29 mei 2019 17:41
Spread the love

Wie zich vandaag de dag aan de zoektocht naar een job waagt in de futiliteiten-arbeidsmarkt, loopt de kans dit woord reeds beu-gezien te zijn: flexibel. Elke werknemer moet zich dezer dagen in de meest onmogelijke bochten en hoeken kunnen en (met plezier!) willen wringen. Flexibel zijn is een nieuwe deugd.

Naast een onuitputtelijk doorzettingsvermogen, een indrukwekkende zelfstandigheid waardoor je heel goed alleen kan werken, gekoppeld aan een passionele filantropie waardoor je niets liever doet dan groepswerk en een bovenmenselijke stressbestendigheid, moet je uiteraard ook flexibel zijn. Met de nodige trots kunnen we dan zeggen dat we zelfs bereid zijn tot avond- en weekendwerk. Zondagen zijn al lang niet meer heilig en als we dan toch niet met gevouwen handen in de kerk zitten, kunnen we maar beter aan het werk zijn. Een nieuwe vorm van religie? En eentje die nog opbrengt in plaats van om aalmoezen graait. Je moet wel heel dom zijn om dit niet fantastisch te vinden.

Vacature medewerker Campagnes & Pers. Bron: Screenshot Indeed.nl

Wat je dan precies uitsteekt op die job lijkt niet echt meer van essentieel belang. Dàt je werkt zou je leven al voldoende zin moeten geven. Dit weerspiegelt zich in de ontelbare interimkantoren die ontspruiten. Als je wil kan je elke week ergens anders beginnen. Of zelfs elke dag, voor de echte durvers.

Enkele maanden geleden behaalde ik mijn diploma. Een masterdiploma aan de universiteit. Pas op wereld, hier kom ik! Gewapend met tonnen onzekerheid en geen jota praktische kennis, schreef ik me in op de website van de VDAB.

Zelfs toen ik – al redelijk snel – aan het werk was op mijn eerste échte job, bleven de telefoons nog wekenlang toestromen. De ene overenthousiaste jonge stem na de andere verzekerde mij ervan dat zij klaarstaan voor mij. Iedereen wou mij helpen! Waarom was ik ooit zo bang geweest voor de zoektocht naar werk?

Mijn eerste job was – uiteraard – ook via interim. Weekcontracten, want die zijn lekker flexibel. Hoera, ik lachte bijna het leven tegemoet (iets bijzonders in mijn geval, vraag maar aan mijn lief die mij elke ochtend tolereert). Uiteraard stond er een clausule vervat in mijn contract over, je raadt het al, flexibiliteit!

Geen twijfel mogelijk dat ik op mijn sollicitatiegesprek meende uit te kijken naar een job die alles behalve een 9 to 5 job is. Bah! Het moest je maar overkomen, zo’n job waar ze je vrije tijd respecteren. (En of ik toch ook zeker nog niet aan kinderen dacht, want dat zou mijn flexibele carrière wel in de weg staan. Zouden ze dit ook gevraagd hebben als ik een man was?)

“a) in theorie 38u b) reëel gemiddeld 38u”

Dat stond er, zwart op wit. Ach, zo desastreus kan dat niet zijn, toch? Mijn bazen zijn uiteindelijk ook mensen. Dan zullen die ook wel menselijk zijn.

Een 38-uren week is me niet vaak overkomen. Het liep soms wel op tot 50 uur. (Misschien die mensen van het interim-kantoor toch eens uitleggen wat ‘gemiddeld’ precies betekent.) In het achterhoofd houdend dat ik een flexibele doorzetter ben, klaagde ik niet op het werk. (Wel weer tegen mijn lief. Misschien toch eens een bedankje afgeven.)

Aangezien die ogenschijnlijk onschuldige clausule opgenomen stond in mijn contract, stond er tegenover deze overuren dus geen vergoeding. Niet in de vorm van loon en niet in de vorm van vakantiedagen. Een dagje vrij nemen voor een verrassings-citytrip (van mijn lief dan weer, ik word me pijnlijk bewust van een nijpend onevenwicht) was – uiteraard – onbetaald.

Twee weken geleden werd ik ontslagen. Het was zeker niet mijn droomjob dus de tranen vielen al bij al nog mee. Mijn trouwe contactpersoon van het interimkantoor belde me op, zodra ze het nieuws vernomen had. Het was een dinsdag, mijn weekcontract werd die dag stopgezet en de daaropvolgende dagen (woensdag, donderdag en vrijdag) was ik dus ‘onvrijwillig niet aan het werk’.

Mijn contactpersoon, je weet wel, diegene die altijd voor me klaarstaat en me wil helpen every step of the way, legde me geduldig uit wat ik moest ondernemen. Ze zou me een contract opsturen dat ik moest tekenen, zodat zij vervolgens een officiële C4 kon doorsturen, waarmee ik dan nog een uitkering zou kunnen krijgen voor die drie ‘onvrijwillig ongewerkte dagen’. En ze zou uiteraard haar uiterste best doen om me zo snel mogelijk weer aan het werk te krijgen.

Gisteren stond ik, mijn tranen van woede verdringend, voor de man van de vakbond. “Ze hebben u in het zak gezet mevrouw.” Klaarblijkelijk was het het interim-kantoor dat instaat voor mijn betaling van die overige drie dagen, zij moeten dan maar zien dat ik aan het werk ben. Aangezien ik het nieuwe contract ondertekend had ‘dat ik nodig had om naar de vakbond te trekken’, was hun plicht daarmee van de baan. De vakbondsman moest concluderen dat er “helaas niets is dat ik voor u kan doen”.

Vandaag ging ik langs het OCMW. “Ze hebben u in het zak gezet mevrouw” en “er is niets dat wij voor u kunnen doen”.

Hier zit ik dan, in een drukbezette koffiebar met een veel te dure koffie, te doen alsof ik een doel heb in mijn leven. Alsof ik geld heb op mijn bankrekening. Alsof ik graag onder de mensen ben. Alsof ik niet bijna hopeloos overweeg een crowdfunding-pagina op te richten om een goed doel te steunen: mezelf.

Ons gehele economische systeem werkt al maar meer met flexibele mensen: vrijwilligers, interimmers, flexi-jobbers, … Ik zou maar wat graag nobel vrijwilligerswerk doen maar aangezien ik straks nog naar de winkel moet voor avondeten en ook die verdomde dure koffie nog moet betalen, lijkt vrijwillig werken nu niet echt de ideale oplossing op dit moment.

Ik ben nog te boos en te trots om opnieuw een interim-kantoor binnen te stappen en ondertussen zit ik ook al véél langer dan beloofd, te wachten op een telefoon die mij moet uitnodigen voor een sollicitatiegesprek. Die man heeft het waarschijnlijk heel druk met zijn avond- en weekendwerk. En ik vind dat natuurlijk niet erg, ik schik me wel, ik ben namelijk flexibel.

Zouden die barristas hier ook flexibel zijn als ik vraag om mijn koffie over zes maanden te komen betalen?

Creative Commons

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!