Interview, Nieuws, Cultuur, België, Interview, Sufjan Stevens, My brightest diamond -

Luisterpost: interview met My Brightest Diamond: ‘Amerika is vol met mensen van wie de dromen vermorzeld zijn’

Achter My Brightest Diamond schuilt Shara Worden, zangeres en componiste. Op het eerste gehoor klinkt haar kamerpop ver verheven boven alle gewoel. Maar bij nader inzien weet deze Amerikaanse op haar nieuwe cd ‘All Things Will Unwind’ te pakken met observaties over leven en dood, werkloosheid, het milieu en de wreedheid van de huidige maatschappij in haar thuisland.

vrijdag 28 oktober 2011 23:37
Spread the love

Shara Worden is een blijver. Sinds 1998 brengt ze platen uit, eerst onder eigen naam en vanaf 2006 als My Brightest Diamond. De dame genoot een klassieke opleiding, maar combineerde dat met een gezonde interesse in avant-rock. De eerste keer dat we haar aan het werk zagen, was als de cheerleading captain van de begeleidingsband van Sufjan Stevens tijdens zijn ongelooflijke tournee rond de classic Illinois. Worden wordt echter ook als solo-artieste hoog gewaardeerd en telt onder haar supporters goed volk als Stevens, Laurie Anderson, The National, Bon Iver, David Byrne en The Decemberists.

Op haar nieuwste cd All Things Will Unwind werkt ze met een klassiek ensemble, maar ook met trouwe medewerker DM Stith. De cd is in hoge mate een akoestische belevenis. Opvallend voor iemand die altijd naar een balans tussen ‘gewone’ instrumenten en elektronica zocht. Een doelbewuste keuze, volgens Worden: “Ik ontdekte dat deze songs compleet veranderden met elektronische instrumenten. Daarom maakte ik voor mezelf de regel dat er zo weinig mogelijk elektronica aan te pas zou komen. Ik wilde verder dat al de instrumenten in één koffer konden. Zo komt het bij voorbeeld dat er geen piano op deze cd te horen valt. Die regel werd een beetje geboren uit noodzaak. Ik heb nu immers een baby en toch wil ik met All Things Will Unwind op tournee. Met een baby heb je al genoeg mee en daarom dacht ik aan kleine instrumenten als de tenorbanjo, een ukelele, een vingerpiano…”

De geboorte van een kind had niet alleen zijn invloed op de instrumenten, maar ook op de inhoud van de teksten?

“Het zorgde voor een complete verandering. Het tweede liedje op de plaat ‘Reaching Through To The Other Side’ handelt bij voorbeeld over het gevoel dat ik tijdens mijn zwangerschap reeds mijn kind kende. Ook al kon ik zijn lichaam niet zien, toch voelde ik al zijn geest. Het deed me denken aan al de mensen die er voor me waren, ook al zijn ze gestorven. Ik ben niet in staat om met hen nog aan te raken, maar ik voel me nog steeds verbonden met hen. Dat idee werd versterkt doordat mijn grootmoeder zes maanden na de geboorte van mijn zoon stierf. Ze overleed één dag voor haar honderdste versjaardag. Het gekke was dat ze altijd gezegd heeft dat ze geen 100 wilde worden! En zo werd ik een onderdeel in die hele trip – als je het zo wil noemen – van dood en leven (lacht). Met het ouderschap groeide ook het besef dat dit leven niet enkel rond mijn eigen persoontje draait. Er veranderde dus heel veel. Mijn reactie daarop was dat ik het nieuws veel beter begon te volgen. Dat was mijn manier om met de buitensporige vreugde en verdriet om te gaan: anders kijken naar de wereld.”

Je kreeg zo meer voeling met de wereld buiten jou?

“Als ik het nu bekijk, denk ik dat deze plaat handelt over het beleven van schoonheid en vreugde op bepaalde momenten van je bestaan en tegelijk ondervinden dat er wereldlijke uitdagingen zijn. Sociale onrechtvaardigheid, de milieuproblematiek… De song ‘Be Brave’ is dan ook het middelpunt van deze plaat. We moeten veranderen en we zitten op een punt in de geschiedenis dat de machtsbalans aan het verschuiven is. De mensen zijn daar verward door en blijkbaar de natuur ook. Eindelijk beginnen de mensen in de VS ook te zeggen dat de opwarming van de aarde misschien niet enkel een zaak is van de linkse politici…”

Je zingt ook over de werkloosheid in Detroit. Is dat een politiek standpunt?

“Zeker en vast. Er valt in Michigan niet aan te ontsnappen. In heel Amerika eigenlijk niet. Detroit is heel gevaarlijk. Ik hoor heel vaak schoten in de verte. Het is vol met mensen van wie de dromen vermorzeld zijn. Niemand heeft ook maar één greintje vertrouwen of geloof in hen. Zouden wij anders reageren? Je ziet de regering zaken van het volk wegnemen die het leven van de mensen gewoon vernietigen. Amerika is gebouwd op individualisme en dat vergiftigt de hele maatschappij. Iedereen staat er alleen voor. De gemeenschap wordt gewoon vergeten, meer en meer.”

Over samenwerken gesproken. Jouw label Asthmatic Kitty (label van Sufjan Stevens) kreeg onlangs een vermelding als beste DIY-maatschappij. Zelf reageerden ze met te zeggen dat ze een DIT, een Do It Together-maatschappij, is.

“Heel juist. Het is een echte familie. Niet geografisch, maar vanaf het begin is Asthmatic Kitty gebaseerd op relaties. Er worden dus geen artiesten uit het niets getekend, maar iedereen kent elkaar. Ik ben erg trots bij voorbeeld dat ik bij hen DM Stith introduceerde. Hij speelde mee met mij en zo kreeg hij een solocontract bij hen en kwam hij terecht in de begeleidingsband van Sufjan Stevens. Sufjan is echt heel relationeel, hij werkt enkel met vrienden of de vrienden van vrienden. Maar eigenlijk is heel New York zo. Het is een enorm grote stad, maar tegelijk is het een klein netwerk van mensen. Je ontmoet er dus Laurie Anderson of David Byrne omdat je gemeenschappelijke kennissen hebt. Je kent het wel, het romantische beeld dat je staat te praten met Andy Warhol en dat David Bowie langs wandelt, bestaat echt in New York. Een aantal van de songs op deze plaat komen trouwens voort uit gesprekken die ik met Laurie Anderson had.”

In de song ‘In the Beginning’ zing je ‘This glorious day the earth is shaking hallelujah’. Een referentie naar Leonard Cohens ‘Hallelujah’?

“Ik zag Leonard Cohen vorig jaar optreden in Detroit. Wat er mij in die song raakte, was dat Leonard seksualiteit gebruikt als een metafoor voor problemen, net zoals Prince dat doet. Cohen is daar zeer transparant in. Er is ook een liedje van Sade dat ‘Pearl’ heet, over een vrouw uit Somalië die ‘Hallelujah’ zingt. In mijn song refereerde ik doelbewust naar die twee nummers. Dat woord heeft een immense culturele context, maar het staat ook op zichzelf als lofprijzing. Het is echter niet gemakkelijk of natuurlijk voor ons om dankbaar te zijn. Ik herinner me een repetitie net na de aardbeving in Japan. ‘In the Beginning’ is erg moeilijk om te spelen omdat er heel wat tempowissels in zitten. We namen dan ook even een pauze en hadden het over de duizenden mensen die net gestorven waren en daarna deden we weer verder en ineens kon ik het niet helpen, maar barstte ik in tranen uit. Het contrast tussen vreugde en de werkelijkheid in deze wereld is verpletterend.”

Kan dat iemand niet verlammen?

“Je kan niet leven met te veel schrik, die mag je zeker niet overheersen. Wij mensen zien het lichaam eerst en relateren vooral naar de buitenkant. Ik denk dat we de oproep van artiesten als Jimi Hendrix, Bruce Springsteen of Stevie Wonder moeten volgen: niet kijken naar de buitenkant, maar het waardevolle van binnen vinden. Heel moeilijk, maar het is meteen ook de mooiste uitdaging.”

All Things Will Unwind is nu uit op Asthmatic Kitty.

take down
the paywall
steun ons nu!