“Nood breekt wet”

Eerst vroegen ze nog toestemming aan de sociale huisvestingsmaatschappij Dijledal om de leegstaande appartementen te mogen gebruiken. Toen dat niet mocht, besloten ze om toch  door te zetten en kozen ze voor een kraak. “Nood breekt wet”, stelt Lieve Van Kerckhoven van het buurtcomité. We hadden een gesprek met haar. “De buurt reageert alvast uiterst positief en zet hier speelgoed en voedingswaren af.”

Hoe is deze opvang eigenlijk tot stand gekomen?

Lieve: Net als zovele andere Belgen werden we geraakt door de beelden van dakloze mensen in Brussels.  We voelden verontwaardiging en wilden dus graag de handen uit de mouwen steken.  Vervolgens hebben we hier in de wijk medestanders gezocht die bereid waren om een handje toe te steken. Zo ontstond er een buurcomité.  Vervolgens stelden wij ondermeer aan Dijledal, het OCMW en de KUL de vraag of er leegstaande lokalen ter beschikking stonden om daklozen in op te vangen op een waardige manier.  Zoals de meesten mensen uit deze buurt wisten we dat deze woonblokken nog maar heel weinig bewoond zijn en dat er dus heel veel appartementen vrij stonden. In het gebouw waarin wij nu opvang organiseren, waren er nog slechts twee appartementen bewoond.  Bovendien wisten we dat deze appartementsgebouwen binnen afzienbare tijd zullen afgebroken worden. Vandaar dat we beslisten om hoe dan ook opvang te organiseren in dit gebouw, liefst met maar als het moest zonder de toestemming van eigenaar Dijledal. Het is dus zonder toestemming moeten gebeuren. Deze appartementen staan leeg, er is water, elektriciteit en verwarming en ze worden hoe dan ook gesloopt. Je kan er dus geen ‘schade’ in aanrichten. Dan kan je toch moeilijk gezinnen met kinderen in de vrieskou laten slapen?

Vervolgens trokken we naar een  fabriekshal in Brussel, waarvan we wisten dat er een heleboel vluchtelingen onderdak hadden gezocht. We hebben ze het aanbod gedaan om mee naar Leuven te komen, waar ze dus een warme opvangplaats konden krijgen. Dat gebeurde op dinsdag 7 december ’s avonds. Meteen zijn zeven mensen op dat aanbod ingegaan. Een familie met drie kinderen uit Roemenië, een man uit Syrië en een man uit Palestina.  De familie met kinderen hebben we tijdens de eerste nacht ergens privé kunnen opvangen, zodat die kindjes een warm bad konden nemen en eens goed konden uitslapen. Tegelijkertijd zijn de anderen zich beginnen te installeren in dit appartement. De mensen zijn ontzettend blij dat ze weg zijn uit die koude fabriekshal in Brussel en dat ze hier op een warme plek terecht kunnen.

Verwachten jullie dat er hier nog extra daklozen zullen toekomen tijdens de komende dagen?

Lieve:  Deze opvangplaats staat ter beschikking, er zullen dus allicht nog daklozen bijkomen. Maar we moeten het wel de baas kunnen op het vlak van omkadering. Zo kregen we een vraag vanuit Brussel om hier 140 Afghanen, waaronder twintig kinderen, op te vangen. Maar zo’n grote groep kunnen we nu echt niet aan.  We merken ook dat er soms wat angst is om naar Leuven te komen. Die mensen kennen Brussel, van Leuven hebben ze vaak nog nooit gehoord.  Ons aanbod blijft, maar we gaan uiteraard ook geen mensen dwingen om naar hier te komen. We verwachten wel dat er tijdens de komende dagen nog mensen zullen bijkomen. Het was natuurlijk ook uitkijken naar de reactie van de eigenaar.

Hebben jullie al contact gehad met Dijledal?

Lieve:  Twee keer al. De eerste keer om toestemming te vragen om deze appartementen te mogen gebruiken voor opvang. Dat mocht dus niet. Na de start van kraak hebben we opnieuw contact met hen opgenomen.  Maar we kregen daar niet meteen een goed onthaal. Uiteraard begrijp ik dat ze het niet leuk vinden dat we ondanks hun weigering toch doorgezet hebben. Voorts liet de directeur weten dat Dijledal in slechte financiële papieren zit en dus liever niet wil opgezadeld worden met de kosten van een probleem dat in Brussel is ontstaan.  Eigenlijk gaven die mensen heel duidelijk aan dat ze niet willen opdraaien voor een ‘Brussels probleem’ en dat we deze mensen dus beter terug afzetten in de hoofdstad.

Vrezen jullie dan een snelle ontruiming?

Lieve: Het enige dat ik weet is dat er een klacht tegen ons werd ingediend omwille van huisvredebreuk. We wachten nu af wat de rechter daarover zal zeggen. En een keer dat de rechter een uitspraak heeft gedaan, moet nog blijken of er al dan niet een uitzetting op volgt. Dat valt nog te zien.

Kunnen Leuvenaars of Leuvense organisaties iets doen om te helpen?

Lieve: We hebben zowel spullen als middelen nodig. Zo hebben we aan Dijledal aangeboden om de rekeningen voor elektriciteit, water en verwarming te betalen, indien dat de zaken makkelijker maakt voor hen.  Voorts hebben we centen nodig om bijvoorbeeld medicatie te kunnen kopen voor de mensen die hier zijn en zullen komen.  Daarnaast willen de appartementen ook een beurt  geven, alvorens er mensen in op te vangen. Daarvoor hebben we kuisgerief nodig, lampen etc.  Centen zijn dus altijd nodig. Daarnaast merken we dat de buurt hier wel in beweging begint te komen. Ook de twee mensen die nog legaal in deze blok wonen, reageren heel positief op ons initiatief. Ze hebben al met heel wat andere mensen uit de buurt gesproken. Elke dag wordt er hier eten gebracht: brood, rijst, groenten, fruit…  En we hebben ook al wat speelgoed voor de kinderen gekregen.  Die steun is dus zeer welkom.

Het kerstverhaal van Gheorghe, Lacramioara en hun drie zoontjes

Op dit ogenblik woont er ondermeer een Roemeens gezin in een gekraakt appartement in Kessel-Lo. We hadden een kort gesprekje met Gheorghe.

Hoe zijn jullie hier terecht gekomen?

Gheorghe:  Wij verbleven in een gesloten fabriekspand in Brussel, samen met onze drie kinderen. We hadden er werkelijk niets: geen water, geen elektriciteit, geen verwarming. Er verbleven zo’n 50-tal mensen in dat pand. Wij waren wel het enige gezin met kinderen.

Jullie komen uit Roemenië. Hoe zijn jullie in België terechtgekomen?

Gheorghe: Wij hadden zeer veel problemen in Roemenië, problemen om een leven te kunnen opbouwen. We hadden geen huis meer, ik vond nergens werk en dus ontbrak het ons op den duur aan geld, zelfs om eten te kopen. Er was gewoon geen toekomst voor ons in Roemenië. Dus zijn we naar hier gekomen in de hoop hier wel werk te vinden, een plek te vinden om te wonen en om onze kinderen te laten opgroeien.

Hoeveel kinderen hebben jullie?

Gheorghe: We hebben drie kinderen, eentje van acht jaar, eentje van zeven en onze kleinste is twee. We willen dat ze een toekomst hebben, dat ze naar school kunnen gaan…  Dus hopen we dat we hier een job kunnen vinden.

Zijn jullie tevreden dat jullie nu hier terecht kunnen? Is dit voor jullie een stap vooruit?

Gheorghe: Zeer zeker. Dat is heel duidelijk. We zitten hier warm en we hebben zelfs een bad met douche. Ik heb hier voor het eerst sinds meer dan een maand een douche genomen. Dat doet natuurlijk deugd. Ook de kinderen zijn hier al in bad geweest. Dat is een heel groot verschil met de fabriekshal in Brussel.  We zijn het buurtcomité uit Kessel-Lo ontzettend dankbaar!

Dit artikel verscheen op Leuven Centraal