Officieel bedraagt de vennootschapsbelasting in ons land 33,99%. De voorbije jaren daalde deze stelselmatig tot intussen gemiddeld 11% (1). De grootste onderneming betaalden – op legale wijze – in vele gevallen nog een stuk minder (2). Intussen verliest de staatskas om en bij de 80 miljard Euro aan allerhande fiscale gunstmaatregelen. Deze komen in hoofdzaak de grootste ondernemingen en hoogste inkomens ten goede (3).

Tezelfdertijd knoopt de staat jaar na jaar maar moeizaam de eindjes aan elkaar. Vorig jaar diende 15 miljard Euro te worden gevonden, dit jaar wellicht nog meer (4). Hiertoe wordt bespaard op zowel werkingsmiddelen als beleidsmatige uitgaven. De gezondheidszorg alleen al dient het met 3 miljard minder te doen, maar ook de sociale zekerheid, het openbaar vervoer en tal van andere openbare nutsvoorzieningen dienen het met minder te doen (5). Het onderwijs krijgt de middelen niet die het nodig heeft, terwijl de reële belastingvoet voor werknemers nog steeds rond de 40 procent draait (6).

Als bovenstaande cijfers iets duidelijk maken, dan is het wel de gigantische scheeftrekking binnen ons socio-economisch bestel. Aan de ene kant wordt genieten de grootste verdieners tal van voordelen terwijl de rekening iedere keer opnieuw doorgeschoven wordt naar de midden en lage inkomens. Het is een teken des tijds, een grove onrechtvaardigheid die de sociale vrede en de welvaart in ons land bedreigt.

Njet

De kruik gaat zolang te waren tot ze barst. Ook voor wat het socio-economisch staatsbestel betreft gaat dit op. De grove onrechtvaardigheden van het huidig systeem, waarbij de zwakste schouders de zwaarste lasten dragen, vormen een dagelijkse kaakslag voor wie zijn inkomen uit loonarbeid haalt. Overleg om de wanverhoudingen recht te trekken leidden tot niets. Op de terechte vraag om een rechtvaardiger verdeling van de lasten kregen de werkgeversorganisaties weinig meer dan een hautain njet.

Meer zelfs. De voorbije maanden ging het verenigd grootkapitaal in het offensief. Men wil niet alleen de rekening voor de crisis naar de werknemers doorschuiven, nee, tezelfdertijd wil men ook nog eens de sociale rechten van de werknemers beknotten. Met dank aan de hand en spandiensten geleverd door de overheid werd de pensioenleeftijd al opgetrokken en werden tal van andere maatregelen – dienstencheques, tijdskrediet, loopbaanonderbreking – die de combinatie van gezinsleven en werk aangenamer moesten maken duurder en moeilijker gemaakt. De index, de garantie voor het behoud van de koopkracht voor loontrekkenden, lag op het kapblok en ontsnapte maar ternauwernood.

Hypocrisie

Dergelijk beleid is niet alleen onrechtvaardig maar evenzeer bijzonder hypocriet. Bijna dagelijks lanceren ondernemers- en werkgeversverenigingen oproepen om meer en hardere besparingen, hierin nagelopen door pers en politiek. Hierbij valt echter op dat iedere keer opnieuw de vooropgestelde besparingen vooral anderen treffen; werknemers, werklozen, kleine zelfstandigen, steuntrekkers allerhande. Want waar moet er volgens VOKA, het VBO en politiek België bespaard worden? Inderdaad ja, op de lonen en in de gezondheidzorg, openbare nutsvoorzieningen zoals openbaar vervoer en de sociale zekerheid. En dat zijn nu niet meteen de domeinen waar de leden van VOKA of het VBO vaak gebruik van maken.

Over besparingen in de miljarden subsidies en steun van de overheid aan het bedrijfsleven en op de fiscale vrijstellingen – notionele interestaftrek en dergelijke – hoort men nooit spreken. De persgroepen alleen al krijgen jaarlijks via allerlei omwegen – zoals een BTW-nultarief op kranten – meer dan 350 miljoen Euro toegestopt (7). Wie het toch aandurft hier vragen bij te stellen vloekt in de kerk. Besparingen zijn iets voor gewone werknemers en steuntrekkers, zo bleek nog recent nog toen het met overheidsgeld geredde Dexia ook in het rampjaar 2011 bonussen uitkeerde aan zijn hoger kaderpersoneel (8).

Masochisme

Om het plaatje helemaal absurd blijkt men er intussen alles aan te doen om diegenen die dit onrechtvaardig socio-economisch beleid aan de kaak stellen in diskrediet te brengen. De vakbonden zijn het eerste slachtoffer op korte afstand gevolgd door de weinige politici die zich nog durven verzetten tegen de hold-up van het kapitaal en uiteindelijk alles en iedereen – van sociale beweging tot gelegenheidsstaker – die een woord van kritiek durft geven.

De goegemeente blijkt bereidt haar eigen rechten en verworvenheden zonder enig verzet op te geven. Zonder enige vorm van kritiek slikt de bevolking zo dagelijks de oekazes van patroons en de regering als zou de enige oplossing voor de crisis nog harder werken voor nog minder loon zijn. De verklaring voor zoveel socio-economisch masochisme vindt men in het legertje opiniemakers dat als volwaardige rattenvangers de goegemeente verder de crisis inlokt met haar neoliberaal fluitspel.

Met een mix van doembeelden – staken leidt tot onherstelbare schade – en vijandsbeelden – de ander, de stakers zijn profiteurs, domoren, onverlaten, in de minderheid,… enz – wordt de goegemeente enerzijds gesust om zich toch maar niet te verzetten en anderzijds opgehitst tegen wie zich toch verzet tegen de grove socio-economische onrechtvaardigheden die zich voltrekken (9). Verdeel en heers is het devies. Wie toch verder het verzet durft aan te gaan, wordt bovendien onmiddellijk ontmoedigd – de staking is een achterhaald wapen – of gewoon het zwijgen opgelegd en overstemt door de nodige gezagsgetrouwe stemmen (10).

Moed

Onrecht blijft echter onrecht. En hoe meer men probeert de zaak te verbloemen, hoe duidelijker de socio-economische onrechtvaardigheid van onze tijd wordt. Hoe meer men probeert door dreigementen en verdachtmakingen het verzet het zwijgen op te leggen, hoe duidelijker de grove tekortkomingen van het systeem worden. Hoe meer men probeert de zaken te minimaliseren – zowel het onrecht zelf als de graad van verzet – hoe duidelijker wordt dat er zich wel degelijk een probleem stelt.

Maandag staakt het land. Niet om de mensen lastig te vallen, stakers gebruiken ook het openbaar vervoer. Niet omdat de stakers parasieten, luiaards of potverteerders zijn, staken kost de stakers ook geld. Niet omdat de stakers de doorsnee ondernemer, de kleine zelfstandige geen aardige winst gunnen voor het risico van het ondernemen. Niet omdat ze niet beseffen wat er op het spel staat, dat beseffen ze maar al te goed (11).

Maar wel omdat meer en meer mensen het ronduit beu zijn dat iedere keer opnieuw de rekening naar de werknemers, de midden- en lagere klassen doorgeschoven wordt. Het antwoord aan de niet-stakers, werkgevers- en ondernemersorganisaties en overheid is dan ook eenvoudig; de beste remedie tegen stakingen is een rechtvaardiger socio-economisch beleid! Dat vergt moed, maar uiteindelijk hebben we daar allemaal bij te winnen.

——————————————–
Noten:

(1) Dirk Vandermaelen, 03/08/2011, Een stuwmeer van 12 miljard, http://dirkvandermaelen.spa.openminds.be/2008/een-stuwmeer-van-12-miljard.html
(2) Nieuwsblad, 07 december 2011, Grote bedrijven betalen nauwelijks belastingen,  http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=DMF20111207_125
(3) Pacolet J. en Strengs, T., De kost van fiscale en parafiscale uitgaven en ontwijking in België, 2011, HIVA – K.U. Leuven, http://hiva.kuleuven.be/nl/publicaties/publicatie_detail.php?id=3278
(4) deredactie.be, 13/01/2012, Tekort op begroting 2011 groter dan gepland, http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/politiek/1.1194946
(5) Knack, 26 november 2011, Wat betekent het akkoord van Di Rupo voor u?,  http://www.knack.be/nieuws/belgie/wat-betekent-het-akkoord-van-di-rupo-voor-u/article-4000010468727.htm
(6) De Morgen, 04 januari 2012, Werknemers betalen minder belastingen, zelfstandigen steeds meer,  /2012/01/04/Werknemers-betalen-minder-belastingen-zelfstandigen-steeds-meer.dhtml
(7) Dewereldmorgen, 28 juni 2010, Mediaconcerns krijgen elk jaar 350 miljoen euro overheidssteun, https://www.dewereldmorgen.be/artikels/2010/06/28/mediaconcerns-krijgen-elk-jaar-350-miljoen-euro-overheidssteun
(8) Trends, 06 januari 2012, Forse bonussen bij Dexia,  http://trends.knack.be/economie/nieuws/bedrijven/forse-bonussen-bij-dexia/article-4000027079064.htm
(9), (10) De Standaard, 26 januari 2012, Alles op alles om niets te bereiken,  http://www.standaard.be/meningen/commentaar/index.aspx
(11) De Gevolgen, Het ACV zoekt de gevolgen van de sanering voor je uit, http://www.degevolgen.be/