Confederacion de los Trabajadores del Cobre
Nieuws, Economie, Vakbonden, Chili, Nationalisering, Energiesector, Mijnsector, Dictatuur van Pinochet, Metaalsector, Privatizering -

Syndicale mijlpaal Chili : mijnen, metaal en energie coördineren acties

In Santiago proberen vakbonden van de mijnen, de metaal- en de energiesector van Chili een gezamenlijk actieplan uit te werken. De bijeenkomst, de eerste van die aard, is een mijlpaal voor Chili’s arbeiderswereld. Die is door de Pinochet-dictatuur versplinterd. De nieuwe coördinatie eist onder meer de afschaffing van de arbeidswetten van de dictatuur.

donderdag 20 maart 2014 10:15
Spread the love

Voor de nationale vakbondsbijeenkomst van mijnen, metaal en energie daagden vanochtend zo’n 80 afgevaardigden op. De vergadering duurt twee dagen. Ze vindt plaats in het nieuwe hoofdkwartier van de Confederacion de los Trabajadores del Cobre (CTC), de vakbond van de mijnwerkers van de staatsmijnfirma Codelco. Vandaag moeten de syndicalisten een gezamenlijk eisenpakket en actieplan hebben. Na deze vergadering blijven ze hun acties coördineren.

Versplintering

De vergadering is een mijlpaal in de sociale geschiedenis van Chili. De organisatoren brengen namelijk syndicalisten uit de drie strategische sectoren van Chili’s economie samen. Dat was allesbehalve vanzelfsprekend. “Voorheen spraken we gemakkelijker met de patroons, dan met collega’s van andere vakbonden”, zegt Gustavo Tapia van de Federacion Minera de Chile (FMC), de vakbond van de mijnwerkers van de privé-ondernemingen.

In de drie sectoren bestaan er nu ontelbaar veel vakbonden. “Hoeveel? Ik zou het niet weten”, zegt Manuel Ahumada, de voorzitter van de CTC, “maar het zijn er honderden”. De oorzaak ligt in de Arbeidswet die door de militaire dictatuur (1973-1990) is ingevoerd en in de neoliberale politiek van de dictatuur en daarna. Die politiek gaf de ondernemingen vrij spel, maar versplinterde de syndicale organisaties. “De arbeiders hebben zich per onderneming moeten organiseren”, zegt Ahumada, “sectorvakbonden waren niet mogelijk. Pas nu beginnen we ons weer over de grenzen van de ondernemingen en de sectoren heen te organiseren”.

Herstel sociale rechten

De tweedaagse conferentie in Santiago werkt aan vier thema’s: eisen over het werk, pensioenen en sociale zekerheid, een nieuwe politiek voor de mijnsector en de gezondheid, de veiligheid en de milieu-impact van de bedrijven.

De eerste bekommernis is dat de Chileense arbeiders hun rechten terugkrijgen. Want de dictatuur gaf uiterste vrijheid aan de ondernemingen, maar stelde de arbeidersorganisatie buiten de wet. De ondernemingen kunnen arbeiders ontslaan wanneer en hoe ze willen. In februari zette de firma SalfaCorp, die voor de grote mijnbedrijven werkt, in één klap 5000 werknemers op straat omdat ze samen eisen stelden.

Collectieve onderhandelingen, voor alle werknemers van één ondernemingsgroep, zijn nog altijd verboden. Het is ook verboden de productie te verlammen, laat staan om te staken. Syndicalisten worden vervolgd, onder andere door ervoor te zorgen dat ze geen werk meer vinden. Vorige maandag, twee dagen voor deze conferentie, stond ineens de politie bij de CTC. Ik was er getuige van dat de Carabineros wilden weten waarom er ‘een massale bijeenkomst’ zou plaatsvinden.

Toekomst

De tweede werksessie ging over de sociale zekerheid en in het bijzonder over pensioenen. Het pensioenstelsel is totaal geprivatiseerd. Arbeiders zijn verplicht te sparen bij privé-pensioenfondsen, die met dat spaargeld speculeren en het in grote ondernemingen beleggen om er winst mee te maken. Maar met de crisis in 2008 verloren de fondsen 37,5 miljard dollar. Aan de spaarders keren ze armzalige pensioenen uit. Een algemene eis is nu om dat systeem af te schaffen en het pensioenstelsel te hernationaliseren.

Het doel van de bijeenkomst van mijnen, metaal en energie is gezamenlijke eisen op te stellen en een actieplan. “Chili doet bijna niets anders meer dan exporteren”, zegt Horacio Fuentes van Constramet, de vakbond van de metaalarbeiders. “Maar een land zonder industrie, dat is geen land. As we dat willen veranderen, hebben we een vakbondsbeweging van de arbeidersklasse nodig. Deze bijeenkomst is een toonbeeld van serieus werk in die richting”.

Raf Custers is auteur van het boek ‘Grondstoffenjagers’, EPO, Antwerpen 2013, en is nog tot augustus in Zuid-Amerika om documentatie te verzamelen omtrent de winning van natuurlijke rijkdommen.

take down
the paywall
steun ons nu!