Gisteren was een fijne dag.

De moslimbroeders hadden hun marsen afgeblazen, wat gelukkig heeft vermeden dat het tot grote gevechten kwam tussen aanhangers en tegenstanders. Er zijn wel wat kleinere gevechten geweest waarbij ook een aantal kantoren van de moslimbroeders in brand zijn gevlogen. Er zijn wel wat gewonden gevallen tijdens gevechten tussen moslimbroeders en tegenstanders (zware gevechten in Mahalla) maar verder niets.

De sfeer op Tahrir was vanaf een uur of vier ook buitengewoon aangenaam. Marsen die uit verschillende hoeken van de stad waren vertrokken, bleven het plein binnenstromen. Er werd gediscussieerd, gepraat, gegeten, er was zelfs een concert van Rami Essam (een muzikant die vooral populair werd tijdens de revolutie in januari 2011). Slogans werden herhaald, als kwamen ze uit één mond.

Weg met het regime van Mursi. De revolutie gaat voort. Mubarak je mag content zijn, Mursi komt je achterna. Weg met de constituante.

Allemaal normale dingen. Voor de meeste mensen waar ik mee gesproken heb, was de constitutionele verklaring van Mursi de belangrijkste reden om naar Tahrir te komen. Je geeft niet zomaar de strijd op tegen de dictatuur na alles wat je geleden hebt. Mursi probeerde zichzelf buiten de rechterlijke controle te plaatsen zolang er geen parlement is, en maakte het onmogelijk om de Shoura (raadgevende tweede kamer) en de constituante (vooral gedomineerd door islamisten) te ontbinden. Deze uitzonderlijke presidentiële verklaring én macht was voor velen een teken van een nieuwe dictatuur. Protest tegen de verklaring én tegen een president die dit soort van verklaringen durft te maken.

Maar op de achtergrond speelde nog een ander conflict. Voor velen op Tahrir was de grondwettelijke verklaring een teken aan de wand waarbij de moslimbroeders het eigenlijke gevaar zijn. Met verschillende trucs hebben ze de macht naar zich toe weten te trekken en nu vormen ze een absolute bedreiging voor de Egyptische staat. Mensen met een politieke mening en zonder, en een belangrijke groep figuren van het vorige regime (fulul), staan samen op Tahrir tegen de ‘broederschappisering’ van hun land. En hier wordt het interessant om te zien hoe dit verhaal meer en meer aan populariteit wint. Verschillende slogans op Tahrir waren duidelijk tegen de moslimbroederschap gericht en dezelfde Rami Essam zong een nieuw lied waarin hij stelde dat er voor de moslimbroeder geen plaats is op ‘het plein’.

Dat terwijl de broeders overtuigd zijn van hun gelijk en de president voorlopig niet wil afzien van zijn verklaring. Volgens hen is de enige optie om uit de politieke impasse te geraken, het omzeilen van de rechterlijke macht die vooral door fulul gedomineerd wordt, figuren uit het vorige regime die de vooruitgang tegenwerken.

Op straat komen om politieke reden en reageren tegen beslissingen waar je niet mee akkoord gaat, is één ding. Maar verschillende slogans op Tahrir waren ideologisch getint, waarbij een stuk van bevolking duidelijk niet gewenst was. Er is een toenemende polarisering tussen islamisten en tegenstanders, waar dringend een oplossing voor gevonden moet worden. Het was niet moeilijk om ‘iedereen’ samen te brengen tegen Mubarak, maar je kan niet zomaar de moslimbroeders uit je maatschappij sluiten. De ruimte voor een dialoog is klein.

Tahrir gisteren was dus een leuk privéfeestje.