The Decemberists hebben altijd talent uitgeademd als was het sigarettenrook. We denken maar aan ‘Picaresque ‘ (2005) en de opvolger ‘The Crane Wife’ (2006). Platen die niet enkel lieten horen dat er goede muzikanten aan het werk waren, maar ook mensen met een visie en een interessante mening. Hun vorige cd ‘The Hazards Of Love’ werd dan ook algemeen verwacht als de grote doorbraak, maar de plaat greep te hoog. Niet dat er geen goede songs op stonden, het was gewoon dat het werkstuk als geheel te dicht in elkaar geweven zat, als een knoop die onontwarbaar wordt. 

Velen vroegen zich dan wat Meloy en C° hierna zouden bekokstoven. En daar zit ‘m nu net de verrassing. Het is een hele stap, van een topzware progrockopera naar een plaat die pure americana uitademt. Decemberistsbaas Colin Meloy kiest deze keer niet voor moeilijke toestanden, maar de pure essentie. Eén van de factoren daarbij is de mooie achtergrondzang van Gillian Welch die de stem van Meloy knap countert. 

Het begint met het hakkende ‘Don’t Carry It All’. Je voelt meteen dat dit soort van acuresse de groep uit Oregon gemakkelijker toegankelijk maakt, maar toch laat de kwaliteit het niet afweten. Daarvoor zijn er de sublieme melodieën (zoals in ‘This Is Why We Fight’) of de R.E.M.-achtige drive (met Buck op gitaar) van ‘Calamity Song’ en ‘Down By The Water’. 

Invloeden? Behalve R.E.M. is er ook Neil Young. Bij voorbeeld in ‘All Arise!’ dat ons doet denken aan Neils ‘Motorcycle Mama’ qua sfeer en swingende violen. Maar we weten niet of R.E.M. of Neil Young nog in staat zijn om een zo goede plaat als deze te maken in de toekomst. 

Als we het over Americana hebben, dan moeten we natuurlijk ook ergens een dobro horen en op het derde nummer ‘Rise To Me’ is het zover: een glorieuze klaaglijke streep van de steelgitaar trekt het nummer als een ochtendzonnetje open, net als de subtiele mondharmonica. 

Onze persoonlijke favoriet is ‘January Hymn’, een song over opstaan in de winter die past bij de hoes. Het lijkt wel een eeuwenoud folknummer, waarin de hoofdfiguur buiten stapt om sneeuw te ruimen, met ‘april als een oceaan ver weg’. En dan gaat het van de natuur naar de verteller en de personen die ver weg zijn. Even later is er ook ‘June Hymn’. Al even tijdloos, maar heel lieflijk, niet in het minst door de samenzang met Welch. Moderne folk waar we (niet) goed van worden. 

En met dat spelen met het verleden, het vergeten en die in pijnlijk precieze woorden gieten, komen we het dichtst bij het hart van deze overdonderend directe plaat.

Beoordeling: ++++(Rough Trade)