De mooiste platen hebben vaak een stomme hoes. Zo ook de eersteling van Josh T. Pearson. Op ‘Last Of The Country Gentlemen’ knielt de voormalige zanger van Lift To Experience aan de voeten van een halfnaakte cowgirl. Cheap en desperate, maar die benaming dekt slechts deels de lading die deze man op de plaat presenteert.

Legende

Pearson is een legende. Hij maakte met Lift To Experience ruim tien jaar geleden één van de platen van het millennium. ‘The Texas-Jerusalem Crossroads’ was en is een imposante countrypost-rockplaat. Eén stroom van opwindende diepreligieuze rockmuziek waar we – nu nog – bij elke luisterbeurt niet goed van worden. De groep was live nog een stuk pakkender, zoals we in 2001 in een Londens café konden ondervinden. Om u toch maar even te schetsen: Lift To Experience speelde er in een dubbele affiche met Sparklehorse op haar toppunt en de deejays waren twee leden van Radiohead… Toch was het de show van Lift To Experience die het meest indruk op ons maakte.

Noodlot

Maar toen sloeg het noodlot toe: net voor een tournee stierf de echtgenote van de bassist van Lift To Experience. De man stopte met musiceren en even later ging de drummer volledig door het lint. Pearson bleef achter en raakte volledig vervreemd van het muziekestablishment. De Texaan bleef muziek maken, maar nieuwe platen verschenen er niet. Net toen we dachten dat we nooit meer van hem gingen horen (behalve hier een daar geruchten van verbijsterende soloshows) verscheen er nieuws dat Pearson een plaat gemaakt had. En om dat kracht bij te zetten, verscheen er zelfs een voorproefje van de plaat, een versie van ‘Sweetheart, I Ain’t Your Christ’, een versie (met pianist Dustin O’ Halloran) van één van de songs van deze plaat, die u hier kan vinden.

Pijnlijk zorgvuldig

Nu is er de cd in kwestie en ze overtreft alle verwachtingen. Pearson laat deze keer zijn verzengende elektrische gitaar thuis, maar kiest voor een akoestische stream of consciousness. Alleen zijn alle woorden pijnlijk zorgvuldig gekozen, want deze plaat gaat over verlies en lijden op een confronterende manier. Qua sfeer deed ze ons denken aan ‘Music For A New Society’ van John Cale en qua muzikaal palet aan Leonard Cohens ‘Songs of Love and Hate’ en Bob Dylans ‘Blood On The Tracks’. Meesterwerken waar deze plaat gerust naast mag staan. 

Meanderend

Pearsons stem klinkt als gelouterd door een lange tocht door een geestelijke woestijn, maar de muziek zelf is elegant en uiterst subtiel. Dit is het soort cd waarbij je van de eerste noten beseft dat ze nooit zal kunnen fungeren als achtergrondmuziek. Hoe zacht de sound ook is, het zijn de stuwende woorden en de originele opbouw van de songs die de luisteraar als een doelgerichte lasso vastbinden. Qua opbouw van de nummers moesten we denken aan het werk van de door Joanna Newsom zo bewonderde Roy Harper. Dat uit zich in de meanderende structuur van de songs en hun vaak grote lengte. Niet minder dan vier van de zeven songs passeren de grens van de tien minuten zonder dat het lijkt alsof er ook maar één noot te veel op deze plaat staat.

Dit is donkere, belijdende muziek waar je in deze tijden die vaak bol staan van holle woorden alleen maar van kan zwijgen. Muziek die verhaalt van een tocht door de vallei van de dood. Bijbels, bezwerend en onvergetelijk. Eén van de platen van het jaar? Zeker weten.

Beoordeling: ++++1/2

(Mute)