Chairlift kennen we reeds van Does You Inspire You, een plaat uit 2008 die een jaar later op bredere schaal werd uitgebracht. Toen reeds bleek dat de groep uit New York uitstekend avant-garde aan een grote popsensibiliteit paarde. Achteraf gezien lijkt het wel dat Chairlift – meer dan tijdgenoten van MGMT  – ook een voorloper van Florence and The Machine was, al zaten er heel wat rauwere kantjes aan hun synthesizersound.

Caroline Polachek en Patrick Wimberly bleven over van de oorspronkelijke band en perfectioneren op Something wat toen als fris en haaks werd ervaren. Niet dat deze plaat totaal anders is, maar als luisteraar groeit gaandeweg het gevoel dat deze cd meer dan een luchtich suikerspin is, hoe licht alles op het eerste gehoor ook klinkt.

Muzikaal moeten we denken aan Siouxsee and The Banshees in haar hoogdagen, maar de stem van Polachek is dan weer helder als bronwater en herinnert (ook door de muzikale omgeving) aan die van Annie Lennox van Eurythmics en aan – wie kent haar nog? – Pauline Murray. De productie was in handen van zwaargewichten Alan Moulder (Depeche Mode, Jesus and Mary Chain, Foo Fighters, My Bloody Valentine, Arctic Monkeys, Interpol…) en Dan Carey (CSS, M.I.A., Franz Ferdinand, Miles Kane, The Kills…) en het mag duidelijk zijn dat ze de band naar een hoger plan tillen. Meteen krijgen we ook het soort pop waar de radio naar zou moeten snakken.

het soort pop waar de radio naar zou moeten snakken

Tekstueel handelt het allemaal over relaties, maar Polacheck is duidelijk het schrijverstype en combineert opmerkelijke verhalen met dito one-liners. En dat allemaal verpakt in een rondje glorieuze pop zoals ‘I Belong In Your Arms’ die we na één keer draaien voor geen geld ter wereld uit ons hoofd kunnen krijgen. Niet dat we dat zouden willen.

Beoordeling: ++++
(Columbia)

De groep speelt in de Gentse Charlatan op 21 februari. En vedrer op 4 maart in de Botanique in Brussel. We zijn benieuwd.