Massale executies

Op 24 januari werden in Bagdad 34 mensen, onder wie twee vrouwen, geëxecuteerd. Dat schoot bij de Hoge Commissaris voor de Mensenrechten van de VN, Navi Pillay, in het verkeerde keelgat. In een publieke verklaring veroordeelde ze in scherpe bewoordingen de executies.

“Zelfs als de meest nauwgezette standaarden voor eerlijke processen werden gevolgd, is dit een angstaanjagend aantal executies om te laten plaatsvinden op één dag”, zei ze.

“Gezien het gebrek aan transparantie in gerechtelijke procedures, maken wij ons grote zorgen over de eerlijkheid van de processen, en gezien de zeer brede waaier van strafbare feiten waarvoor de doodstraf kan worden opgelegd in Irak, is dit een schokkend cijfer. Het is erg verontrustend dat we geen enkel rapport hebben van iemand in de dodencel die gratie kreeg, ondanks het feit dat er goed gedocumenteerde gevallen zijn van bekentenissen verkregen onder dwang.”

Ondertussen meldde Human Rights Watch op 9 februari dat er al 65 mensen werden geëxecuteerd in 2012, en een woordvoerder van de Iraakse regering meldde dat er nog meer executies zouden volgen in de komende dagen.

Eveneens op 24 januari veroordeelde een Amerikaanse militaire rechter een marinier, die schuldig pleitte voor oorlogsmisdaden in verband met de gruwelijke moord op 24 Iraakse burgers in Haditha, tot een maximum gevangenisstraf van 90 dagen en een terugzetting in militaire rang.

Maar omdat hij schuldig pleitte, zal staff sergeant Frank G. Wuterich geen dag in de gevangenis slijten. Acht mariniers werden in eerste instantie in beschuldiging gesteld. Eén werd vrijgesproken, en voor de zes anderen werd de zaak geseponeerd. Het is begrijpelijk dat de Irakezen reageerden met verontwaardiging.

We vragen ons af waar de verontwaardiging bleef van Navi Pillay over dit vonnis. Was dit dan een voorbeeld van “transparantie in gerechtelijke procedures”? Maakte ze zich dan geen “grote zorgen over de eerlijkheid van de processen” in dit geval?

Over de wandaden van het Amerikaans leger gedurende de 9 jaar durende bezetting van Irak heeft Navi Pillay haar verontwaardiging zelden geuit. De Iraakse bevolking voelt zich daarom terecht in de steek gelaten door de wereldgemeenschap.

Bekentenissen verkregen onder dwang

De repressie van de regering Maliki blijft na de vermeende terugtrekking van de VS troepen een steeds hogere vlucht nemen. Je zal maar opposant zijn van dit regime, dat mensen doet verdwijnen, willekeurig arrestaties verricht, naar hartenlust foltert en moordt, en daarin gesteund wordt door de regering-Obama.

Eind mei 2011 ging een groep mannen op de Iraakse televisie over tot de bekentenis van een gruwelijke misdaad. In 2006, werd gezegd, ontvoerden zij als leden van een soennitische terroristische organisatie de hele huwelijksentourage van een gemengd sjiitisch en soennitisch paar. Vrouwen werden verkracht, kinderen in de rivier gegooid. Zeventig mensen werden naar verluidt vermoord. Radio Nederland Wereldomroep (RNW) deed een onderzoek naar die gebeurtenis, waarover voorheen nooit was bericht. RNW sprak via een contactpersoon met tribale leiders en ambtenaren van het sjiitische dorp Dujail, de woonplaats van de meeste van de slachtoffers. Die zeiden anoniem dat het bloedbad niet had plaatsgevonden.

Er wordt gezegd dat zeventig mensen waren gedood, en toch konden geen familieleden van de slachtoffers worden gevonden. Vermeende familieleden werden opgevoerd in de tv-uitzending. Toen een parlementaire delegatie echter naar Dujail reisde om hen te ontmoeten, bleek dat ze familieleden hadden verloren bij andere aanvallen.
De vijftien mannen werden ter dood veroordeeld op 16 juni 2011, slechts enkele dagen nadat ‘bekentenissen’ door een aantal van hen werden uitgezonden op de Iraakse televisie. Zij kregen geen eerlijk proces.

Op 24 november werden 12 van de ‘verdachten’ opgehangen in een gevangenis in Bagdad, voor een misdaad die waarschijnlijk nooit heeft plaatsgegrepen.

Een van de verdachten van het ‘Dujail bruiloft bloedbad’, Firas Hassan Fleih al-Juburi, was een organisator van de demonstraties tegen de Iraakse regering tijdens de ‘Iraakse lente’ in 2011. De ‘bekentenissen’ over de bruiloftsmisdaad werden uitgezonden op 28 mei, een paar dagen voor een grote demonstratie tegen de regering. Firas werd gepresenteerd op de televisie als een activist die een terrorist bleek te zijn. De ‘bekentenissen’ kwamen dus op een zeer geschikt moment voor de overheid. Naast het feit dat hij een mensenrechtenactivist was, was Firas ook lid van de Iraqiya partij, die geleid wordt door Ayad Allawi, de grote politieke rivaal van premier Nouri al-Maliki.

Stop de executie van 11 onschuldige jongeren

Op 25 januari 2012 verspreidde Amnesty International een dringende oproep om de executie van 11 Iraakse jongeren op te schorten. Ze werden ter dood veroordeeld op 14 januari 2010 door het Centrale Strafhof van Irak (Central Criminal Court of Iraq: CCCI) in Bagdad wegens hun vermeende betrokkenheid bij een bomontploffing bij de ministeries van Financiën en Buitenlandse Zaken in Bagdad op 19 augustus 2009.

Zeer weinig informatie is beschikbaar over het proces tegen de 11. Volgens berichten in de media was hun proces niet open voor het publiek of de media, en werd het snel snel afgehaspeld. Rechtszaken van de CCCI voldoen niet aan internationale standaarden voor eerlijke processen, aldus de VN-mensenrechtencommissaris.

Advocaat Badie Aref Izzat deed een beroep op de Iraakse juridische autoriteiten om de doodstraf van deze 11 veroordeelden te annuleren, en verklaarde:

“Deze jongens wachten in de dodencel en hun executie kan ieder ogenblik worden uitgevoerd, voor een misdaad die ze niet hebben begaan. Ze werden onrechtmatig veroordeeld en bijkomende omstandigheden maakten het onmogelijk om zich te verdedigen. Dit blijkt uit de tekenen van brutale folteringen, die nog steeds zichtbaar zijn op hun lichaam. Deze jonge mannen werden veroordeeld voor de bomaanslagen van bloedige woensdag, die het ministerie van Buitenlandse Zaken en Financiën zwaar beschadigden. Deze jongens werden veroordeeld voor hetzelfde misdrijf waarvoor een andere verdachte, Manaf Abdul Rahim al-Rawi, al schuldig heeft gepleit. Dat deze jongens onmogelijk schuldig kunnen zijn aan deze misdaad, is gebaseerd op feiten, die ik aan u kan voorleggen als u mij daartoe de gelegenheid geeft.”

Kafkaiaanse toestanden beheersen de Iraakse samenleving.

Irak is één grote gevangenis

Onrechtmatige arrestaties blijven doorgaan.

Volgens officiële cijfers van de ministeries van Defensie en Binnenlandse Zaken voerden veiligheidstroepen van de regering in december 2011 in 14 provincies 220 operaties uit en arresteerden daarbij 1.726 onschuldige burgers waaronder tientallen vrouwen. In januari 2012 werden 210 operaties uitgevoerd die leidden tot de arrestatie van 1.388 burgers waaronder meer dan 5 vrouwen. Veelvuldige arrestaties en schendingen van de mensenrechten door het ministerie van Nationale Veiligheid, Anti-Terreureenheden, Awakening Councils, Koerdische Peshmergatroepen en andere milities werden niet opgenomen in deze cijfers.

De krant Kitabat meldde op 18 februari dat kinderen van werknemers van de Iraakse Rode Halve Maan (onderdeel van het Internationale Rode Kruis) lukraak worden gearresteerd. Maliki’s horden vielen ook de ommuurde Soennitische enclave Adhamiya in Bagdad binnen en arresteerden er tientallen bewoners. De krant voegde er aan toe: ”Wie is de volgende op wie Nouri zijn pijlen zal richten en hoelang zullen zijn kruiperige volgelingen in de media nog steeds de andere kant opkijken?”

Het lot van veel van deze arrestanten is onbekend. Familieleden zijn wanhopig op zoek naar hun vermiste geliefden. Irak heeft trouwens het grootst aantal vermiste personen ter wereld: meer dan één miljoen.

Wie had gedacht dat we in Irak nu wel alles hadden gezien qua monstruositeiten, think twice. Het kan altijd nog een beetje erger. Maliki doet er nog een serieuze schep bovenop. Maar hij heeft het wel geleerd van zijn Amerikaanse broodheren en raadgevers die nog altijd in de Iraakse ministeries aanwezig zijn.

Vice-president veroordeeld zonder proces

Een rechterlijke macht hoort normaal de aanklachten in een onderzoek en bepaalt daarna de schuld, maar wat de rechterlijke macht in Bagdad op 16 februari heeft gepresteerd tart alle verbeelding: vice-president Tareq al-Hashemi (uiteraard een soenniet) werd door 9 rechters van het hooggerechtshof tijdens een persconferentie schuldig bevonden aan 150 bomaanslagen en dit zonder dat er een proces werd gehouden.

Niet alleen de gebeurtenis zelf biedt een angstaanjagende blik op de realiteit van het Iraakse rechtssysteem, maar het bevestigt ook de claim die al-Hashemi al lang heeft gemaakt: dat geen eerlijk proces mogelijk is in Bagdad.

Snap je? Je kunt niet de rechterlijke macht zijn en verklaren – vóór een proces – dat iemand schuldig is. Tareq al-Hashemi heeft absoluut gelijk. Of hij schuldig is of niet is niet de kwestie, want er is nog geen proces geweest. Maar wat we wel weten is dat de rechters al een veroordeling hebben uitgesproken nog voor een proces heeft plaatsgegrepen.

Artikel 19 van de Iraakse grondwet is zeer duidelijk op dit punt. Je bent onschuldig tot het tegendeel bewezen is in een rechtbank. De rechterlijke macht heeft ervoor gekozen om het proces over te slaan en hem nu al te veroordelen. Al Hashemi wil wel berecht worden, maar dan in het Koerdische noorden of in Kirkuk. Hij beweert dat sommige van zijn bodyguards onder dwang (foltering) gedeeltelijke bekentenissen zouden hebben afgelegd.

Irak wordt geregeerd door warlords

Een Women for Women International – Iraq rapport uit 2008 geeft een vrij nauwkeurig beeld van hoe de Iraakse politiek werkt en wie verantwoordelijk is voor deze Iraakse catastrofe:

“Binnen de centrale regering in Bagdad zit de Iraakse politiek in een impasse. De huidige regering bestaat grotendeels uit sjiitische politici, nauw verbonden met verschillende krijgsheren en hun milities.

De soennieten zijn niet goed vertegenwoordigd in de regering of het parlement, en tribale sjeiks van Anbar, Ninawah, en Salah al-Din provincies hebben de neiging om de overheid te zien als een front voor Iran. Zelfs bij de sjiieten geloven velen dat de politici in Bagdad werken in het belang van de milities, en niet in het belang van de sjiieten, laat staan in het belang van Irak.

Het probleem komt grotendeels voort uit de verkeerde beslissingen van de VS bij de installatie van de Iraqi Governing Council (voorlopig bestuur) in 2003 en de interim-regering van 2004. Nadat de VS de teruggekeerde ballingen en militieleiders in de regering hadden geparachuteerd en hen machtsposities hadden gegeven, werd het vrijwel onmogelijk om ze er nog uit te krijgen, en nog moeilijker om ze te overtuigen om compromissen te sluiten. De militieleiders gebruikten hun posities om hun macht te behouden en uit te breiden ten koste van hun concurrenten buiten de overheid en in de centrale overheid zelf.

Als gevolg daarvan is elk ministerie in Bagdad met handen en voeten gebonden aan de militie die ze controleert.”

Fundamentalisme vernietigt een moderne staat

Het ministerie van Hoger Onderwijs heeft opdracht gegeven om alle thesissen, doctoraatseindwerken en studies, uitgevoerd vóór 9 april 2003, te verwijderen uit alle universiteitsbibliotheken, dit om “te beginnen met een schone lei”. Dit is een zeer gevaarlijk besluit, omdat het de wetenschappelijke inspanningen en de accumulatie van kennis van de Iraakse academici gewoon wegveegt. De Iraanse minister van Hoger Onderwijs in Irak (jawel, die met zijn vervalst diploma) werkt nu verder af wat de Amerikaanse bezetter is gestart: de vernietiging van de cultuur en het erfgoed van Irak.

Bovendien werden de religieuze Hawza-certificaten in januari van dit jaar gelijkgesteld met een doctoraatsdiploma. Een verdere stap in de richting van volledige islamisering van de voorheen seculiere staat Irak. (Lees ook het artikel: https://www.dewereldmorgen.be/artikels/2012/01/07/brandende-vuren-fictieve-diploma-s-en-geweren-met-geluidsdempers)

Vrouwenrechten teruggeschroefd

Het achterlijke fundamentalisme dat door de bezetter naar Irak werd gebracht is verstrekkend. Op 10 februari verklaarde Abtihal Alzidi, de Iraakse minister voor Vrouwenzaken in de regering Nuri Al Maliki, dat ze niet gelooft in de gelijkheid tussen vrouwen en mannen.

“Ik ben tegen de gelijkheid tussen man en vrouw”, zei ze. “Als vrouwen gelijk zijn aan mannen zullen ze veel verliezen. Tot nu toe sta ik dankzij de kracht van de man in de samenleving. Als ik mijn huis verlaat, moet ik mijn man vertellen waar ik heen ga. Dat betekent niet dat de rol van de vrouw in de samenleving verschraalt, integendeel, het zal de vrouw meer macht geven als een moeder die zorgt voor de opvoeding van de kinderen”.

“Acht jaar na de Amerikaanse invasie wordt het leven in Irak nog steeds slechter voor vrouwen en minderheden, terwijl de journalisten en de gedetineerden worden geconfronteerd met grove schendingen van de mensenrechten”, zei Joe Stork, adjunct-directeur Midden-Oosten van Human Rights Watch, op 21 februari 2011. “De vrouwen en meisjes van Irak zijn de grootste dupe van dit conflict en de daaruit voortvloeiende onzekerheid en onveiligheid”, aldus Stork. “Voor Iraakse vrouwen, die de hoogste niveaus van bescherming van hun fundamentele rechten en van maatschappelijke participatie hadden in de regio vóór 1991, is dit een enorm bittere pil om te slikken.”

Ontvoeringschandaal onopgelost

In november 2006 werden tussen de 140 en 150 academici van het ministerie van Hoger Onderwijs ontvoerd in vol daglicht. Het was de grootste ontvoeringsoperatie in de Iraakse geschiedenis. De inval vond plaats op klaarlichte dag, op 1 km van de Groene Zone, in een gebied dat zeer streng beveiligd was door de grote aanwezigheid van Iraakse troepen en een aantal checkpoints.

De naar schatting ten minste 50 à 100 paramilitaire krachten, getraind en bewapend door de US Special Forces en in uniformen van de Iraakse Special Police Commandos, kwamen in een vloot van 20 à 30 camouflage pick-uptrucks van het type zoals het Ministerie van Binnenlandse Zaken er had. In een oogwenk werd het gebouw omsingeld. Ze verrichtten hun arrestaties op basis van lijsten, controleerden de identiteit van de aanwezigen, die vervolgens geboeid en geblinddoekt in hun pick-uptrucks werden geladen. Ze reden weg door het drukke verkeer zonder tegenstand, ondanks de aanwezigheid van politievoertuigen.

De meesten werden later vermoord, terwijl over het lot van meer dan 60 nog steeds niets bekend is. premier Maliki verklaarde dat dit niet een geval van terrorisme, maar een geschil tussen ‘milities’ was. Ondanks de verklaringen van de VS dat ze alles zouden doen om dit misdrijf op te helderen, werd van een eventueel onderzoek niets meer vernomen.

Waren Iraakse veiligheidstroepen betrokken bij het Bagdad Church bloedbad?

Op 31 oktober 2010 werd de Our Lady of Salvation kerk, in de wijk Karrada in Bagdad, aangevallen door ‘Al Qaeda’. In de dodelijke aanval bestormden gewapende mannen het gebouw en schoten de priester en de gelovigen neer, voordat ze hun zelfmoordvesten tot ontploffing brachten.

Ondanks aanhoudend protest tegen aanvallen op christenen, zijn de aanslagen op kerken in Irak een frequent gegeven sinds de Amerikaanse invasie van het land in 2003. In totaal stierven 68 gelovigen die dag tijdens het bijwonen van de kerkdienst, en nog eens 98 raakten gewond.

Op 2 augustus 2011 veroordeelde een Iraakse rechtbank drie mensen tot de doodstraf voor hun rol in deze aanslag en onderstreepte de noodzaak voor de bescherming van religieuze minderheden, die op de rand van uitsterven zijn. De executie-orders werden getekend op 2 februari 2012.

Maar de Assyrische christelijke gemeenschap, Iraakse bloggers en zelfs sommige politici beschuldigden openlijk de Iraakse regering voor haar gebrekkige afhandeling van de aanval.

a) Zij wijzen erop dat de terroristen explosieven en wapens naar de kerk brachten in auto’s met donker getinte ruiten en zonder kentekens, die alleen beschikbaar zijn voor functionarissen met een hoge veiligheidsmachtiging. Zij konden ongehinderd door alle checkpoints zonder te worden tegengehouden.

b) Zij wijzen ook op de trage reactie van de veiligheidstroepen, en de mislukte aanpak van de reddingspoging zelf. Het blijft nog steeds onduidelijk hoeveel van de slachtoffers werden gedood of gewond door het Iraakse reddingsteam, dat in het wilde weg het vuur opende zodra ze de kerk bestormden.

c) Een hoge officier van de Iraakse politie, die anoniem wenst te blijven als gevolg van de gevoeligheid van het onderwerp, zei dat in de 10 dagen voorafgaand aan de aanval veiligheidstroepen van het ministerie van Binnenlandse Zaken geleidelijk de barrières van hun checkpoint dichter naar de kerk opschoven, totdat de terroristen tot recht voor de kerk konden rijden.

d) Dr Duraid Tobiya, het hoofd van de Assyrische Democratische Beweging in Mosul, de grootste christelijke politieke partij in Irak, vertelde aan NewsMax: “Ik kan niet direct de regering beschuldigen, want ik heb geen echte bewijzen gezien. Maar dit is wat we hebben gehoord van overlevenden en van ooggetuigen die spraken met mensen die in de kerk aanwezig waren.”

Duraid en andere seculiere christelijke leiders in Noord-Irak zijn van mening dat de sjiitische Dawa-partij van premier Nouri al-Maliki, die het ministerie van Binnenlandse Zaken controleert, medeplichtig was aan de aanval, en dat de Iraakse politie is uitgegroeid tot het instrument van de heersende partij, niet een beschermer van de Iraakse staat.

Hij wees erop dat direct na het bloedbad, het stadsbestuur van Bagdad, dat ook wordt gecontroleerd door de Dawa-partij, nieuwe wetten uitvaardigde die drankslijterijen, nachtclubs en educatieve verenigingen gerund door christenen verboden. “Zelfs aan de universiteiten in Bagdad werden nieuwe kledingvoorschriften opgelegd en studenten in gescheiden klassen naar geslacht ondergebracht, net als bij de Taliban.”

Duraid en andere leiders in het noorden zijn van mening dat de terreuraanslagen tegen christenen niet louter op religieuze gronden worden uitgevoerd, maar ook een poging zijn om Assyriërs als een etnische minderheid uit Irak te verdrijven. “Wij zijn de oorspronkelijke inheemse Irakezen”, zei Duraid. “Dus het doel van deze aanvallen is om de christenen uit te roeien en ons te dwingen het land te verlaten. De orders voor deze terreuraanslagen zijn afkomstig van organisaties en politieke partijen binnen de overheid.”

Zoals gebruikelijk prees de regering-Obama de Iraakse regering voor haar afhandeling van het onderzoek. “Al-Qaida dreigde kerken aan te vallen, er was een kerkaanval, en dan heeft Al-Qaida de verantwoordelijkheid opgeëist. Ik kan niet geloven dat Maliki of zijn veiligheidstroepen, ondanks al hun tekortkomingen, dit gedaan heeft. De Verenigde Staten hebben geen bewijs gezien dat de overheid van Irak medeplichtig was aan de aanval op de kerk. Integendeel, de Iraakse regering heeft de aanval op de kerk en de aanvallen op christenen en leden van alle religies veroordeeld”, aldus het ministerie van Buitenlandse Zaken. Zijn die Amerikanen blind, vraag ik me af? Of zijn ze tot over hun oren betrokken bij het verspreiden van dit soort terreur en chaos?

Dit zijn de gevolgen van sektarisme en het counterinsurgency beleid, ingevoerd in Irak door de Anglo-Amerikaanse bezetters. En Irak blijft vernietigd achter. Teruggebracht tot een “nature state”, een “failed state”.

En dat is wat er momenteel gebeurt in Libië. Dat is ook wat er zal gebeuren als de VS en/of de Zionistische staat Israël zouden beslissen om Syrië en/of Iran binnen te vallen. De doos van Pandora staat wijd open.

Strange times indeed …

Dirk Adriaensens

Dirk Adriaensens is de coördinator van SOS Iraq en lid van het BRussells Tribunal. Tussen 1992 en 2003 leidde hij verschillende delegaties naar Irak om er de effecten van de sancties te observeren. Hij is ook coördinator van de Global Campaign Against the Assassination of Iraqi Academics.