In de algemene
vergadering van de Verenigde Naties in New York berispte Elio Di Rupo
ex-president George W. Bush voor diens illegale invasie in Irak. “De oorlog in Irak is
een van de oorzaken van de huidige problemen in het Midden-Oosten”, aldus Di
Rupo.

“Ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat de menselijke ramp die we
nu meemaken ook het gevolg is van een bittere fout van politieke
verantwoordelijken die de voorkeur gaven aan militaire oplossingen”, zei
hij. “België heeft enkele jaren
geleden geweigerd om deel te nemen aan een dergelijke operatie in Irak. Hoe
kunnen we niet inzien dat de frustraties en vernederingen het radicalisme
versterkt hebben?”

Mooie woorden en Di
Rupo doet daar nog een schepje bovenop. “Syrië en Irak in het bijzonder baren
ons zorgen. Daar zijn weerloze mensen, vrouwen en kinderen het slachtoffer van
moordpartijen, vervolging, vernietiging en diefstal van al hun goederen. Dit alles
omdat ze behoren tot verschillende culturen, waaronder die van de moslims, die niet
akkoord gaan met terroristen.”

Wie dacht dat Elio Di Rupo het had over het Iraakse regime,
slaat de bal mis. Hij bedoelde IS. Maken beide partijen zich dan niet schuldig
aan wrede mensenrechtenschendingen? En gaan wij dan één zijde steunen in een
burgeroorlog?

Twee tegenstemmen in Belgisch
parlement

“De militaire actie tegen IS in Irak vindt plaats op vraag van Irak (artikel 51 van Hoofdstuk VII van het VN-Handvest) met regionale steun, Iran zal een politieke rol spelen en leden van de Arabische Liga nemen deel aan de coalitie”, zo luidt het in Knack.

Slechts twee federale parlementsleden stemden
tegen luchtaanvallen op Irak: Raoul Hedebouw en Marco Van Hees, beiden van de PTB-PVDA. De voltallige sp.a stemde voor en de Groenen onthielden zich. 

Er werd gestemd voor:

– actieve deelname gedurende een maand aan de
internationale strijd tegen IS in Irak via het inzetten van F-16’s;
– gewaarborgde betrokkenheid van de Kamer. Bij een wijziging van de omstandigheden (bijvoorbeeld duur, plaats, materiaal)
moet er opnieuw overlegd worden;
– alle nodige inspanningen op politiek-diplomatiek, financieel, economisch en sociaal-humanitair
vlak om tot een duurzame oplossing voor de regio te komen;
– het treffen van de nodige maatregelen tot anticipatie op een mogelijke verhoging van het niveau van
binnenlandse terreurdreiging.

Wat gaan de F-16’s doen?

We weten al dat de VS in Syrië, samen met
Jordanië, Qatar en Saoedi-Arabië – de landen die IS hebben gecreëerd en groot
gemaakt – essentiële infrastructuur zoals olieraffinaderijen hebben vernietigd,
omdat IS ze zou controleren. Met andere woorden: Syrië moet volledig
worden vernietigd tot Assad er de brui aan geeft.

Er is geen enkele resolutie van de VN die deze
aanvallen op Syrisch grondgebied heeft goedgekeurd. Wat is de inzet? Wachten
tot de Syrische regering reageert op deze provocaties, zodat de ‘coalitie’
rechtstreeks de confrontatie zal aangaan met Assads regime? Volgens professor internationaal recht Jan Wouters (KUL) vertrekken onze F-16’s zonder waterdichte rechtsgrond. Dat kan volgens hem alleen met een resolutie van de VN-Veiligheidsraad (De Morgen, 27 september).

De eerste berichten over burgerslachtoffers
in Syrië sijpelen ondertussen binnen. Zo ook over protesten in de getroffen regio
tegen de luchtbombardementen. Het Internationaal Comité van het Rode Kruis (ICRC) meldde op vrijdag 26 september dat de VS-geleide luchtaanvallen op islamistische opstandelingen in Irak en Syrië de humanitaire crisis op het terrein nog zullen vergroten. 

In Irak zit de schrik er goed in,
behalve bij profiteurs in de Iraakse regering die het land om zeep hebben
geholpen en de oliemiljarden gebruiken om het repressieapparaat te versterken
en zichzelf te verrijken en die meestal veilig in de Green Zone of in het buitenland verblijven. 

Boots on the ground?

Er bestaat geen uitgewerkt plan, enkel het vooruitzicht dat deze oorlog vele jaren
zal duren. Zo’n tienduizend IS-strijders zijn verspreid over een oppervlakte zo groot als Engeland. Ze bevinden zich tussen de bevolking, want IS heeft geen militaire
basissen. Wat gaan en kunnen die F-16’s dan doen?

Er zal vooral veel schade
worden aangericht aan de resterende Iraakse infrastructuur die nog overeind staat en
heel veel burgers zullen hierbij omkomen. Elke locatie waarvan men vermoedt dat er zich IS-strijders schuilhouden, is een doelwit. Talrijke burgerslachtoffers zullen vallen. Vanuit de lucht kan men immers geen vriend van vijand onderscheiden.

Waarnemers zeggen dat heel
deze militaire operatie geen enkele zin heeft zonder boots on the ground (die op zichzelf nog meer vernietiging en collateral damage zullen veroorzaken). Maar noch Obama noch de NAVO heeft daarvoor een duidelijk plan. Bovendien wil Irak geen
vreemde soldaten op Iraakse bodem. 

Men spreekt steeds over diplomatieke initiatieven, maar dat klinkt al sinds 2007. Sindsdien is er op het diplomatieke front hoegenaamd niets gebeurd. Enkel omvangrijke
wapenleveringen, de intrede van Amerikaanse raadgevers in alle ministeries en een ambassade
groter dan Vaticaanstad met meer dan 10.000 Amerikaanse intelligence officers en
huurlingen of contractors waren tot nu toe het resultaat van al die ‘diplomatie’. 

Militaire tussenkomst en directe steun
van grootmachten zijn dus uit den boze. Enkel echte diplomatie en betrokkenheid van
lokale en regionale actoren kunnen enige kans op slagen hebben.

Vietnam revisited

Een corrupte regering
die een meerderheid van de bevolking tegen zich in het harnas jaagt en niet in
staat is om het hoofd te bieden aan een groeiende opstand in een eindeloze
burgeroorlog, verwacht van een supermacht aan de andere kant van de wereld om
haar te hulp te snellen. Dat is het verhaal van Irak vandaag. Een verhaal dat griezelige herinneringen opwekt??.

In juni 1964, toen de
omstandigheden snel verslechterden in Zuid-Vietnam, verzekerde president Lyndon
Johnson dat hij niet van plan was om een lange campagne te voeren. “We
zullen Saigon niet in de steek laten, maar we zijn niet van plan om Amerikaanse
troepen te sturen,” benadrukte hij. Hij rekende erop dat Amerikaanse militaire adviseurs genoeg zouden zijn om een nederlaag te vermijden.

Een halve eeuw later stuurt president Barack Obama in juni zo’n 300 adviseurs naar Irak in een poging om de ineenstorting
van het leger aldaar te stoppen. De vurige hoop van het Witte Huis was dat een
klein contingent zou volstaan. In
augustus stuurde hij er 100 extra, om de ‘Jezidi’s te helpen’. Op 10 september
stuurde hij nog eens 475 ‘militaire adviseurs’ naar Irak, wat het
totaal aantal nu brengt op ongeveer 1.700.

En “we gaan zeker geen
troepen sturen”,
dixit Obama. Dit wordt tegengesproken door voormalig minister van Defensie Robert
Gates, generaal Martin Dempsey en stafchef van het Amerikaanse
leger, Ray Odierno,
die het aanzwellende VS-koor leiden om meer gevechtstroepen te sturen. De boots on the ground komen er. De
VS is op zoek naar huurlingen, de zogeheten contractors, die de klus zullen moeten
klaren.

Jezidi-propaganda

Een goedgeïnformeerde en betrouwbare bron, Ramzi Baroud, schreef op Middleeasteye.net: “Een paar maanden
geleden wisten niet veel Amerikanen of Europeanen dat er een Jezidi-sekte
bestond in het noordwesten van Irak. Maar in een mum van tijd vormden de Jezidi’s
de aanleiding voor een nieuwe, door de VS geleide, Iraakse militaire campagne.”

Het was geen
verrassing dat de kleine Iraakse minderheid een doelwit bleek voor fanatieke
IS-strijders, die naar verluidt onuitsprekelijke misdaden
tegen de Jezidi’s hadden begaan en hen verdreven naar Dohuk, Erbil en andere
noordelijke Iraakse regio’s. Volgens de VN en andere groepen waren 40.000 Jezidi’s gestrand op de berg Sinjar, in afwachting van een op handen zijnde
“genocide”, als de VS en andere instanties geen actie zouden ondernemen om hen
te redden.

De rest van het
verhaal was vanaf dan gefantaseerd. De logica van interventie door middel van Amerikaanse bombardementen van IS-doelwitten is
vergelijkbaar met wat er meer dan drie jaar geleden in Libië is gebeurd. In het
begin van 2011 was een “imminente genocide” door Muammar Gaddafi in de
oostelijke stad Benghazi dé oorlogskreet die de westerse mogendheden
mobiliseerde. Sinds de
NAVO-interventie in Libië, die tienduizenden heeft gedood en gewond, is het
land ten prooi gevallen aan een eindeloze en meedogenloze strijd tussen
talrijke milities, gewapend en financieel en politiek gesteund door diverse
regionale en internationale machten. Libië wordt nu geregeerd door twee
regeringen, twee parlementen en duizenden milities.

Toen de Amerikaanse
speciale troepen arriveerden op de top van Mount Sinjar, realiseerden ze zich
dat de Jezidi ofwel waren gered door Koerdische milities, of er al woonden. Ze
vonden minder dan 5.000 Jezidi’s, de helft van hen vluchtelingen. De berg wordt
vereerd in de plaatselijke legende als de laatste rustplaats van de ark van
Noach. Het Jezidi-genocideverhaal kan daar nu bij. Deze
ontknoping kreeg nauwelijks aandacht, maar toch werd het verhaal
gebruikt om goodwill te creëren voor een westerse interventie in Irak.

We kennen allemaal de
gevolgen van de eerste invasie in Irak. Niet dat de brutale tactiek van IS in
het oosten, noorden en midden van Irak moet worden getolereerd. Maar de echte
genocide vindt al gedurende bijna twee decennia plaats in Irak, te
beginnen bij de Amerikaanse invasie in 1990-1991, gevolgd door een tien jaar durend embargo
en een verwoestende oorlog en bezetting vanaf 2003. Niet één keer gebruikte een
belangrijke krant in de VS de term “genocide” voor het doden en
verminken van miljoenen Irakezen.

In feite is de IS-campagne een onderdeel
van een bredere, soennitische opstand in Irak, in reactie op de Amerikaanse
oorlog en de onderdrukking door de sjiïtische regering in de loop der jaren.
Die context blijkt nauwelijks relevant in de berichtgeving over het
huidige geweld in Irak.

Emotionele argumenten

Amerikaanse beleidsmakers trekken zich niet veel aan van de Jezidi an sich. Die
dient de VS-belangen op geen enkele manier. De ervaring heeft echter
geleerd dat zulke minderheidsgroepen relevant kunnen worden in een op maat gemaakt
verhaal, voor een politieke
en strategische doelstelling. Zij zullen uit het nieuws verdwijnen van zodra die doelstelling bereikt is.

Bedenk bijvoorbeeld dat IS al jaren gruwelijke
oorlogsmisdaden pleegt in het westen en het noorden van Syrië, net zoals de
troepen die loyaal zijn aan president Bashar al-Assad en de militanten die behoren tot de
verschillende oppositiegroepen daar. Honderdduizenden Syriërs werden reeds gedood en
verwond. Verschillende minderheidsgroepen werden en worden bedreigd
met genocide. Toch wordt het gruwelijke bloedvergieten in Syrië niet alleen
getolereerd, maar in feite aangemoedigd.

Verzonnen zijn de
verhalen over vrouwen die als slavinnen
worden gebruikt en over de IS-bankroof in Mosoel en Tikrit. Verzonnen zijn ook de verhalen over
slachtpartijen onder christenen in Irak. Ja, ze worden verdreven en ja, er zijn
gevallen bekend van moordaanslagen, maar die zijn er al sedert 2003, onder het
goedkeurend oog van de VS-bezetter, zonder de verontwaardiging van
onze beleidsmakers. En hier kan je een YouTube-filmpje bekijken met een getuigenis van Ida Hassan, een Jezidische vrouw, die verklaart dat vrouwen op Mount Sinjar niet werden verkracht en vermoord door IS, maar door Koerdische Peshmerga’s.

Wat er ook van zij, de discussie in het Belgische parlement over eventuele deelname aan operaties tegen IS is gevoerd op basis van emotionele argumenten ten gevolge van de mediahype, niet op basis van feiten en los van de Iraakse politieke context. 

Tijdens de Amerikaanse
bezetting en onder het bestuur van premier Maliki werden tussen 2003 en 2013 in Irak 404 mediamensen vermoord.
Er werd geen coalitie in stelling gebracht tegen de VS en de Iraakse regering voor
deze wandaden. Maar als IS twee journalisten in een goedgeorkestreerde mediashow ombrengt,
staat de wereld op zijn kop – terecht overigens.

De verontwaardiging is bijzonder selectief. Door milities verbonden met het Iraakse overheidsapparaat werden honderden universiteitsprofessoren
recent vermoord. Op 17 juni werd Dr. Saad Al Azzawi vermoord in Bagdad. Op 26 juni werd Dr. Osama
al Rawi vermoord door de veiligheidstroepen in Bagdad. Op 28 augustus werd departementshoofd Dr. Ibrahim Hamad vermoord in Ramadi. De lijst kan worden aangevuld. Waar
zijn de noodkreten van media en politici hieromtrent?

Hoe sterk is IS?

Volgens de CIA bedraagt het aantal strijders dat behoort tot
de extremistische groepen nu tussen de 20.000 tot 31.500. Dat is drie keer hoger
dan gedacht: “Dit
nieuwe totaal weerspiegelt een toename van leden als gevolg van sterkere
rekrutering sinds juni na militaire successen en de stichting van een
kalifaat”. De CIA-rapporten van mei tot augustus duiden aan dat er onder de
strijders in Syrië ten minste 15.000 buitenlanders zijn, onder wie 2.000
westerlingen.

IS zal alleen maar
groeien met nieuwe bombardementen en westerse inmenging. En een meerderheid van
de Iraakse bevolking is tegen nieuwe westerse inmenging. Op 20 september nog
was er een grote betoging in Bagdad, georganiseerd door de aanhangers van de
sjiitische geestelijke Moqtada al Sadr.

Enkele bedenkingen over het Irak van vandaag

– Het land werd vernietigd
onder het voorwendsel dat democratie zou worden gebracht. Maar Irak is thans een failed state.
– De regering-Maliki
heeft een virulent sektarisch beleid gevoerd, waarbij de soennitische minderheidsgroep vervreemd en uitgesloten werd van het politieke proces.
– Er is geen verbetering
zichtbaar in de dienstverlening, noch is er sprake van wederopbouw.
Journalist Dexter Filkins: “Bagdad in
2014 ziet er net uit zoals in 2004, ondanks het feit dat de Iraakse regering
enorme hoeveelheden olie oppompt en bakken geld verdient: ze zijn de op een na
grootste producent in de OPEC. We hebben het over tientallen miljarden dollars,
meer dan 85 miljard dollar per jaar. Er is gewoon niet veel bewijs dat het oliegeld
goed wordt besteed en ik denk eerlijk gezegd dat het komt, omdat veel van dat geld
wordt gestolen. Het is geen gelukkig verhaal, Bagdad is een wrak. Ik bedoel,
het ziet er net zo uit als tijdens de oorlog.”
– De soennitische
minderheid wordt geterroriseerd, vervolgd, gemarteld en gedood door Maliki’s
regime. Voldoende rapporten spreken over massale
executies, bekentenissen verkregen onder dwang, vervolging en moord op de
gay community en emo-jongeren,
lukrake arrestaties enzovoort… Het recentste diepteonderzoek van Human Rights Watch dateert van februari 2014 en handelt
over massale verkrachtingen en
martelingen van vooral soennietische vrouwen, mannen en kinderen in de Iraakse gevangenissen. Meer dan de helft van de bevolking is ofwel gedood, gewond,
getraumatiseerd, in de gevangenis, ontheemd, of in het buitenland in
ballingschap.
– Het land kampt met torenhoge
werkloosheid, een uitzichtloze situatie voor jongeren, volledige instorting van
de gezondheidszorg en onderwijs, fundamentalisme dat door de strot wordt geduwd
van de Irakezen in de nieuwe family law, die legalisatie biedt van prostitutie (via tijdelijke
of mut’a huwelijken, die duren van enkele uren tot enkele jaren) en pedofilie
(meisjes mogen huwen vanaf de leeftijd van 8 jaar en de vader heeft het
volledige beslissingsrecht). 
– Irak is zowat het
meest corrupte land ter wereld met miljoenen weduwen en wezen zonder middelen
van bestaan. Dat geeft aanleiding tot mensenhandel
en organenroof.

De nieuwe Iraakse premier Haider al Abadi had
beloofd om lukrake
bombardementen op Fallujah’s residentiële wijken, scholen en hospitalen
stop te zetten. Maar van die belofte is vooralsnog niets in huis gekomen. De
bombardementen maken dagelijks ettelijke
burgerslachtoffers. Als klap op de vuurpijl is het Iraakse parlement de komende twee weken met reces. Het land is dus stuurloos.

Niet verwonderlijk dat de bevolking de zijde kiest van
iedereen die zich verzet tegen deze staatsterreur, corruptie en totale politieke incompetentie. Dit regime is de vruchtbare voedingsbodem voor groepen als IS.
En dit regime zal België ondersteunen met zijn F-16’s.

Nogmaals Vietnam revisited

Een verschil met
Vietnam is dat het besluit van Obama komt in de nasleep van een catastrofale,
Amerikaanse interventie in Irak. Een ander
verschil is dat België en andere NAVO-landen deze catastrofe enthousiast hebben gesteund. De parallellen tussen
de twee oorlogen zijn echter opvallender dan ooit.

De eigen militaire macht wordt
overschat. De Verenigde Staten hadden een enorme voorsprong in technologie,
middelen en mankracht op de Noord-Vietnamezen en de Vietcong. Toch behaalden
ze geen overwinning. Het Iraakse leger was snel
verslagen, maar de VS was niet voorbereid op de daaropvolgende guerrillaoorlog.
Het Iraakse verzet had geen kans op slagen in conventionele gevechten, maar gebruikte bijvoorbeeld bermbommen. Vooral genoten de opstandelingen de steun
van de bevolking. Motivatie is van
cruciaal belang en die konden de VS niet leveren.

De Amerikanen spendeerden
acht jaar en
25 miljard dollar aan het trainen van de Iraakse militairen, maar toen het kleine
ISIS een offensief startte in Mosoel met zo’n 800 strijders, stortte het
regeringsleger in elkaar. De Zuid-Vietnamese
bondgenoten van de VS waren notoir onbetrouwbaar, terwijl de Vietcong-soldaten verbeten
vochten, ondanks vreselijke omstandigheden. “‘Ik wou dat ze aan onze kant
stonden”, was een reactie vaak geuit door Amerikaanse officieren, schreef
Stanley Karnow in
“Vietnam: A History“. Nadat Amerikaanse
troepen waren verdwenen, lanceerden de Noord-Vietnamezen een campagne om de
oorlog te winnen in twee jaar. Het duurde nog geen twee maanden.

Je kunt
geen democratie planten in onvruchtbare bodem. De VS
probeerde het in beide landen, en in beide plaatsen creëerden ze een
autocratisch corrupt regime dat met brutaal geweld de bevolking onderdrukt. Het
regime van de Zuid-Vietnamese president Nguyen Van Thieu viel zeer snel omdat
het geen steun had bij de bevolking. De sjiitische
regering en de Iraakse premier Nouri al-Maliki’s creëerden een schrikbewind en vervreemdden
de soennieten, de Koerden en andere minderheden. Het resultaat was een algemene,
vreedzame opstand die bloedig werd onderdrukt. De militaire debacles in
Zuid-Vietnam en in juni in Mosoel waren het resultaat van hun politieke
mislukkingen.

Het Phoenix-moordprogramma

De counterinsurgency-strategie van de VS, die tienduizenden Irakezen de dood heeft ingejaagd en wordt verdergezet door de Iraakse regering tegen de soennieten –  in
samenwerking met de VS – heeft vorm gekregen in Vietnam: the
Phoenix Program.

Een bloemlezing uit enkele martelmethoden die werden gebruikt: verkrachting, groepsverkrachting, verkrachting
en sodomisering met harde voorwerpen, verkrachting gevolgd door moord,
waterboarding, afranselingen met rubberen slangen en zwepen, het gebruik van
politiehonden om gevangenen te terroriseren, het inbrengen van een 6 inch plug
in het oorkanaal van gedetineerden tot de hersenen doorboord worden, elektrische apparatuur
verbonden met de vagina’s van vrouwen en testikels van mannen, het laten verhongeren van gevangenen in een
kooi…

De meesten van de ‘ondervraagden’ werden gemarteld tot de dood
en degenen die de martelingen overleefden, werden over
het algemeen daarna gedood. De martelingen werden meestal uitgevoerd door
Zuid-Vietnamezen, met de CIA en Special
forces in een toezichthoudende rol. Tussen 1968 en 1972 ‘neutraliseerde’
het Phoenix-programma zo’n 81.740 Vietnamezen.

Een identiek verhaal
kan over Irak
worden verteld. De Iraakse
inlichtingendiensten gebruiken dezelfde methoden. 

Besluit

Waarom
moeten we IS militair aanpakken? Tegenover
de psychopaten van toen zijn de IS-strijders van vandaag niet wreedaardiger. Velen zijn
overigens getraind door militaire adviseurs uit de VS. 

Als de bevolking toch zo belangrijk is voor de
nieuwe oorlogscoalitie, waarom gebeurt een nieuwe aanval op Syrië en Irak dan
in samenwerking met de meest fundamentalistische en repressieve regimes in de
regio: Saoedi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten en Qatar?

Waarom wordt
een imploderend regime militair gesteund door een westerse alliantie Zou het
niet beter zijn om ferme diplomatieke druk te zetten op de Iraakse regering en
de economische, politieke en sociale oorzaken weg te nemen, die maken dat IS kan
groeien? We weten echter al langer dat politieke vriendschappen niet gebaseerd
zijn op humanitaire motieven, maar op geostrategische belangen… zoals oliewinning.

Afghanistan, Libië: als er iets is wat onze politici hebben geleerd uit deze recente miskleunen, is het dat ze helemaal niets hebben geleerd.