In het prille 2012 is de nieuwste van de Belgische band Isbells één van de meest verwachte platen. De groep kan niet alleen in België rekenen op veel belangstelling, dat kan ook in de VS, Duitsland en zelfs China. Maar voorlopig denkt zanger Gaëtan Vandewoude, de baas en songwriter achter Isbells, alleen aan de ontvangst hier bij ons. Want – het blijft een constante in de popmuziek – de tweede cd is vaak degene die bands maakt of breekt. Specialisten spreken van het tweede-plaat-syndroom. Zeker als de eersteling – het titelloze debuut uit 2009 – zo’n doorslaand succes op alle fronten was. Ook Vandewoude weet dat een opvolger een lastige dobber is. Hij heeft het zelf aan de lijve ondervonden:

“Ja, deze cd is een heel ander verhaal dan de vorige. Daar begon het avontuur nog maar pas. Ik besloot namelijk op een dag mijn job op te geven en me volledig te concentreren op muziek. Veel mensen vinden dat een grote stap en ik begrijp hen wel, in het huidig maatschappelijk bestaan. Maar ik heb werken altijd gezien als iets voorlopig, ik deed dat niet echt graag. Ik dacht uitsluitend aan muziek. Ik kan geen gevoel van veiligheid plaatsen boven geluk, zo zit ik niet in elkaar.Ik deed het niet met het idee om de wereld te veroveren, maar eerder met een naïeve veronderstelling dat het wel goed zou komen. Alleen door het onwaarschijnlijke verhaal dat toen begonnen is, kan ik ervan leven. Ik besef elke dag dat ik enorm veel geluk heb.”

Maar het hele proces van de nieuwe plaat liep niet echt van een leien dakje?

“Ik werd op een bepaald moment geplaagd door twijfels, vragen of het wel goed was, of het wel een geheel vormde… De cd is ook contrastrijker dan de vorige. Op een bepaald moment ben ik dan gaan lopen met de iPod met daarop muziek die ik zelf heel mooi vind: Alexi Murdoch en Adam Cohen. Toen ben ik weer naar mijn eigen muziek gaan luisteren en heb ik vastgesteld dat dat inderdaad was wat ik wilde maken. Het was niet gemakkelijk, er waren meer hindernissen dan bij de eerste plaat. Maar ik werd er door mijn vrouw en vrienden doorheen geholpen. En natuurlijk door de andere leden van Isbells.”

Waar zaten die andere hindernissen?

“Achteraf bekeken ging de eerste plaat in feite vanzelf. Ik wist gewoon dat ik moest vertrekken vanuit mijn demo’s en dat bleek de sleutel tot het succesverhaal. Deze ging muzikaal even gemakkelijk, maar de omstandigheden lagen moeilijker. Dan heb ik het voornamelijk over de druk, van mezelf en van buitenaf. En ook puur operationeel. Ik nam de vorige cd in de zomer op in mijn stal en nu was het winter. Het was daar ijskoud en ik ben daar na een paar weken gevlucht naar de keuken, met als gevolg dat ik mijn gezin ’s nachts wakker maakte…”

Je wordt steevast als een Leuvenaar voorgesteld, maar ondertussen woon je al een paar jaren in het Limburgse Borlo (Gingelom). Is daar deze plaat begonnen?

“Ik heb altijd in en rond Leuven en Brussel vertoefd. Erps-Kwerps, Brussel, Meerdaal… Als ik ergens denk dat ik me thuis voel, dan is het wel Leuven. Sinds een aantal jaar ben ik wel verhuisd. Ik denk dat ik daar gewoon gemakkelijk tot rust kon komen. Maar de plaat is helemaal ergens anders begonnen. Na de eerste cd en de tournees ben ik met mijn gezin namelijk twee maanden naar Spanje getrokken. In een huis op een berg. Het lag heel afgelegen, want om de twee dagen moesten we met de auto naar het dorp om eten. Ik had de rust nodig, zowel muzikaal als voor mijn gezin. Na twee hevige jaren elkaar en jezelf terugvinden! Ik ben daar de eerste maand als een gek gaan lopen. In het begin was dat 500 meter , maar tegen het einde van die maand was dat 10 à 12 kilometer per dag. Met de iPod op en nadenken over van alles. Het eerste dat er muzikaal uitkwam – ik had natuurlijk mijn gitaar mee – was ‘Stoalin’’ en opmerkelijk is dat de versie op de plaat – buiten de zang – integraal ginder opgenomen is.”

Het liedje begint met een geluid dat lijkt op een deur die dicht slaat, of niet?

“Wel, ik zet me gewoon goed op mijn stoel. Met veel reverb. Het tekent wèl de sfeer: een nieuwe plaat die begint en ik zet me schrap. Dat nummer is inmiddels gebruikt voor de kortfilm Robyn O. (14) van Cecilia Verheyden en daar is me gevraagd om dat geluid weg te halen, omdat het een beetje storend werkte. Wat ik wel kan begrijpen. Het was trouwens de eerste keer dat ik muziek aan een film bijdroeg.”

Je werkt op de plaat nog steeds autobiografisch, maar ze is duidelijk wat harder en minder liefelijk.

“Dat klopt, maar dat betekent misschien net meer betrokkenheid. Soms greep ik inderdaad terug naar lang geleden. Door het schrijven stuit je automatisch op een aantal thema’s. ‘Heart Attacks’ bij voorbeeld gaat rechtstreeks terug op mijn kindertijd. En naar die van iedereen. Ik heb geprobeerd het universeler te maken, omdat het anders te moeilijk werd voor mezelf.”

Er zijn ook nieuwe invalshoeken, we horen onder meer flarden Cohen, zelfs Brassens, surfgeluiden… De cd klinkt rijk, doordacht en zeker niet als een herhalingsoefening. Was dat dè must?

“Het was zeker een uitgangspunt. Niet dat herhalen zo gemakkelijk zou geweest zijn, maar ik denk dat elke artiest sowieso de drang kent om zichzelf opnieuw te gaan uitvinden, te herbeginnen.”

Je hebt het inderdaad op Stoalin’ vaak over opnieuw starten. Het woord in kwestie bestaat zelfs niet, het is een nieuw woord.

“Inderdaad, de meeste songs draaien rond het tegemoet gaan van iets nieuws. Ik denk aan ‘Stoalin’, ‘Erase and Detach’, ‘Heading For The Newborn’… Dat is de rode draad: ik heb even naar mezelf gekeken en me afgevraagd: wie ben ik en wat wil ik? Waarom ben ik zo? Wil ik wel zo zijn? Het gaat over mijn eigen kleine wereldje.”

En die wereld gaat blijkbaar voorbij aan de politiek?

“Het blijft allemaal enorm persoonlijk. Ik heb het heel moeilijk met grote ideeën te verkondigen. Eén van mijn allereerste teksten ooit was wel heel politiek. Onbewust plagieerde ik toen John Lennon, want ik had het over een ‘working class hero’. Het handelde over arbeiders en rijken en de ongelijkheid. Ik had dat geschreven en was er fier op, maar toen ik het wilde zingen vond ik het verschrikkelijk. Ik heb geen nood om de mensen iets bij te brengen. Ik ben zelf zoekende. Ik zou het op dit moment van mezelf zelfs arrogant vinden, maar misschien verander ik nog wel van gedachte. Wie weet?”

Beoordeling: ++++
Stoalin’ is nu uit op zeal records.