Philippe Degraef, secretaris-generaal van de werkgeversfederatie Febetra, is op oorlogspad tegen de automatische koppeling van de lonen aan de index. Al jaren horen we deze klaagzang van de werkgevers, terwijl die indexering er gewoon voor zorgt dat de koopkracht van de werknemers (gedeeltelijk) op peil blijft.
De werkgeversargumenten zijn al jaren dezelfde: “Er is een concurrentienadeel, er komen faillissementen, wij kunnen dat niet betalen, … “ U kent de argumenten ondertussen wel.
De transportsector huivert voor verwachte torenhoge loonindexering. Belgische transportondernemingen kunnen nu al niet opboksen tegen buitenlandse concurrenten die dankzij lagere loonkosten, hun diensten goedkoper kunnen aanbieden. https://t.co/sTTVn9LV3i
— Philippe Degraef (@PhilippeDegraef) April 1, 2022
De index van vandaag is nochtans al lang niet meer wat die ooit was. De productenkorf is regelmatig “aangepast”. De brandstofprijzen worden niet meer meegeteld, we gebruiken een gezondheidsindex. Allemaal om de aanpassing van de lonen in functie van prijsstijgingen “af te vlakken”.
Afhankelijk van de sector zijn er vaste momenten van indexatie. In de transportsector is dit één keer per jaar, begin januari. De koopkrachtaanpassing loopt dus telkens een jaar achter op de reële kosten.
Dat gebeurde trouwens op verzoek van de transportwerkgevers die zelf argumenteerden dat ze op die manier ook hun transportcontracten kunnen aanpassen aan de realiteit. Met andere woorden de voorziene loonsverhogingen doorrekenen aan hun opdrachtgevers.
De werkgevers vragen geen afschaffing omdat ze het geld niet hebben, wel omdat ze het in hun eigen zakken willen steken. De index aanpassen is codetaal voor ‘meer winst boeken’.
In sommige buurlanden bestaat dit systeem inderdaad niet. De koppeling van de lonen aan de index bestaat echter wel nog in Luxemburg en Cyprus op algemene schaal. In landen zoals Frankrijk, Slovenië en Malta worden de minimumlonen nog automatisch geïndexeerd. Dus zo “uitzonderlijk” is het nu ook weer niet.
Wat de werkgevers er trouwens niet bij zeggen is dat men in andere landen ook onderhandelt over loonsverhogingen. Daar wordt dan wel vrij onderhandeld. Zonder belemmeringen.
“De “race to the bottom” van de prijzen moet stoppen. Correcte prijzen zorgen voor correcte lonen, die er op hun beurt voor zorgen dat de job van chauffeur terug aantrekkelijk wordt.”
En natuurlijk houdt men daarbij rekening met de stijging van de prijzen, zowel uit het verleden als naar de toekomst (inflatie-. vooruitzichten). Geen loonblokkering dus, geen carcan, geen dwingende maximale loonmarge van 0,4 % …
De werkgevers vragen deze afschaffing dus niet omdat ze het geld niet hebben, wel omdat ze het in hun eigen zakken willen steken. Een stelling die ook bijgetreden wordt door Paul Degrauwe in De Morgen: “Het gaat de bedrijven niet om tewerkstelling. De index aanpassen is codetaal voor ‘meer winst boeken’.”
“De winstmarges van de ondernemingen zijn vandaag historisch hoog en ze hebben buffers om een groot deel van de loonstijging op te vangen.” Dat zeg ik niet, dat zegt de Gouverneur van de Nationale Bank Pierre Wunsch.
“Veel transportarbeiders houden aan het einde van hun loon nog een flink stuk maand over.”
Door de index in vraag te stellen willen de transportwerkgevers de crisis laten betalen door hun werknemers. Hoeveel zijn de brandstofprijzen gestegen? Hoeveel kost een liter benzine of diesel aan de pomp?
Vandaag vermindert zowat de helft van de Belgen hun uitgaven voor voeding, kleding en vrijetijdsbesteding. De helft zet ook de verwarming een graadje lager. Dat concludeert ING-econoom Charlotte de Montpellier uit een enquête.
Veel transportarbeiders houden aan het einde hun loon nog een flink stukje maand over. Om maar te zeggen dat de prijzen de pan uit swingen en dat het koppelen van de lonen aan die prijsstijgingen niet meer dan normaal is.
Als Philippe Degraef de index in vraag stelt, dan stelt hij de facto een loonsverlaging voor in de transportsector. Terwijl we dat nu net niet nodig hebben.
Diezelfde werkgevers schreeuwen al jaren tevergeefs om voldoende chauffeurs. Om die te vinden is het eerder tijd voor een inhaalbeweging. De lonen in de transportsector liggen nog steeds onder die in de schoonmaaksector.
Als Philippe Degraef de index in vraag stelt, dan stelt hij de facto een loonsverlaging voor in de transportsector. Terwijl we dat nu niet nodig hebben.
Het wordt trouwens hoog tijd om het riedeltje van “gratis” transport naar de prullenbak te verwijzen. Transport is broodnodig maar kost ook geld. Willen we een duurzame en sociale transportsector, dan moeten er correcte tarieven betaald worden voor transport.
Pakjesbedrijven die “gratis” leveren binnen de 24 uur, die doen dat door hun koeriers uit te buiten. Transportbedrijven die steeds goedkopere prijzen aanbieden, kunnen dit enkel door sociale dumping te organiseren. Dumpingtarieven gaan immers hand in hand met sociale dumping, te lage lonen, uitbuiting, …
Foto: @Frank_Moreels
De “race to the bottom” wat de prijzen betreft moet nu maar eens stoppen. Correcte prijzen zorgen voor correcte lonen, die er op hun beurt voor zorgen dat de job van chauffeur terug aantrekkelijk wordt.
Dat zullen we niet verwezenlijken door de index in vraag te stellen.
Voor meer informatie over de historiek en de werking van het systeem van automatische loonindexering, zie Zeg nooit meer ‘indexering lonen’, zeg voortaan ‘bescherming koopkracht’).
