2 april
O Leven, vertraag

Nu heeft de klok getikt en ben ik 23 jaar oud geworden. Ik weet niet hoe ik plotseling die leeftijd bereikt heb. Ik ken de weg naar mezelf niet of hoe ik er in detail uitzie en erg veranderd ben. “Vertraag een beetje, wacht op mij”, zeg ik tot mijn leeftijd telkens ik mezelf bekijk in de spiegel.

Ik weet nog, toen ik klein was, dat ik op mijn moeders schoot zat. Ik schikte mijn dromen naast mijn hoofdkussen en stopte ze onder het deken om ze warm te houden. Ik haatte het, ’s nachts te slapen, omdat de nacht de metgezel van geliefden was en van mensen die dromen. Ik bracht de ganse tijd door al praten met de sterren, en ook al waren we het soms oneens, hield ik van ze, en zij hielden van mij, en we kenden elkaars geheimen. Nu weet ik dat er vele jaren zijn voorbij gegaan sedert dat mijn vader mij een fiets schonk voor mijn vierde verjaardag. Telkens mijn moeder ’s nachts wakker werd, vond ze mij rijdend op die fiets en toerend rondom het huis, en als ik moe was, ging ik ermee naar bed. Mijn tekenleraar kon mijn tekeningen eruit vissen tussen duizenden tekeningen van leerlingen. Om het even wat de leraar mij vroeg om te tekenen, herinner ik me niet dat ik ooit iets anders getekend heb dan een landelijk huis op een oever met een tuin vol met bloemen, een hemel met een regenboog en mijn geliefde en ik die elkaars handen vasthielden en samen renden en gelukkig waren.

Geloof me, ik ken die persoon niet die wit haar begint te krijgen en een lange baard op de leeftijd van 23 jaar. Mijn eerste geboorte was toen mijn hart liefdevol begon te slaan op 2 april 2010. Ik werkte toen bij het Tamer-instituut voor gemeenschapsopvoeding als jeugdcoördinator en uitgever van Yaraat Magazine. In de gangen van de instelling ontmoette ik degene die mijn hart deed kloppen, die mij leven en liefde gaf. Ik ontmoette mijn geliefde. In mijn ogen vertegenwoordigt ze alle vrouwen, en ik wil niemand anders dan haar op deze wereld. Mijn geliefde is advocaat, en ze schildert en schrijft. Ze steelt mijn hart als ze haar gedichten schrijft en haar schilderijen schildert. Ik ben smoorverliefd op haar, maar de enige vergissing die we gemaakt hebben, is, dat we Palestijnen zijn!

Volgens mijn vader duurt het drei uren met de wagen om bij haar te komen. Maar er zijn lange afsluitingen en hoge muren, die de bezetter opgericht heeft, tussen ons. Je kan het onmogelijke doorbreken, maar je kan die afsluitingen niet doorbreken! Telkens ik de Israëlische bezetter om een vergunning vraag om Palestina te betreden, is het antwoord: “afgewezen”. Als je van de Gazastrook bent, is alle kansen voor altijd uitgesloten! Ik heb op alle mogelijke manieren geprobeerd, om haar op een dag eens te verassen. Bij voorbeeld, wou ik haar verassen door bij de ingang van de Universiteit te wachten, of door op haar huisdeur te kloppen, haar te kussen en weg te lopen. Maar het is mij alsnog niet gelukt …

Misschien ken ik de weg naar haar huis niet, maar niemand kent de weg naar haar hart zoals ik die ken. Misschien kan ik op dit ogenblik niet dansen, maar in haar bijzijn zal ik een danser zijn en onze muziek spelen, ons liefdeslied. Misschien heb ik nog geen koffie gedronken, maar ik ben er zeker van dat het bij haar perfect zal smaken. Mijn geliefde is groot, groot in mijn hart en in de liefde. Drie jaren zijn voorbij gegaan en ik denk eraan, hoe onze eerste ontmoeting zal zijn en droom van de details… Drie jaren zijn voorbij gegaan en iedere seconde heeft een vingerafdruk achtergelaten op mijn lichaam. Drie jaren zijn voorbij gegaan en ik weet nog altijd niet, hoe lang ik nog zal moeten wachten om haar te kunnen ontmoeten, en dat is allemaal omdat we ons vergist hebben toen we verliefd werden: we zijn Palestijnen.

Ik zal je een aantal geheimen vertellen:

• Telkens één van mijn vrienden mij uitnodigt om één van de naburige landen te bezoeken, zoals Frankrijk, ben ik gelukkig alsof het mijn trouwdag was, tot ik bij de grens kom tussen België en Frankrijk. Ik zal de afstand tussen België en Frankrijk altijd “afsluitingen” blijven noemen, hoewel het een open hemel is, omdat mijn hoofd vol is met geïmplanteerde afsluitingen. Ik stap uit de wagen. Ik doe één stap voorwaarts en ik ben in Frankrijk. Ik stap snel terug om in België te zijn. Ik heb het nog nooit aangedurfd, mijn reis af te maken. Ik ga altijd snel terug. Mijn hoofd is gevuld met geïmplanteerde afsluitingen.

• Enkele dagen geleden was ik geschokt. Mijn leraar Nederlands kwam de klas binnen en ze was vervuld van blijdschap, alsof ze een klein kind was dat kon vliegen. Het geluk op het gezicht van mijn leraar was iets enigs en de spanning in mij groeide met elke seconde om de reden van haar blijheid te kennen. Ik deed niets anders dan denken aan de mogelijke redenen voor die blijheid. Ik dacht dat ze eindelijk met haar geliefde zou trouwen en ons zou uitnodigen voor haar huwelijk. Ik staarde haar aan terwijl ze wachtte op de onderbreking, maar deze keer had ik geen geluk met het raden. Ze vertelde ons dat ze blij was omdat haar dertiende hond aan een zwemcursus begonnen was, en mijn leraar maakt een korte film over de stadia die haar hond doorloopt bij het leren zwemmen. Toen mijn vriend Naseer de verbazing zag op mijn gezicht, fluisterde hij me toe: “Je weet niet, dat ze geen geliefde heeft. Ze heeft dertien honden en die zijn alles waarom ze geeft in haar leven. En niet te vergeten, het belangrijkste is nog, dat elke hond een paspoort heeft dat hem toelaat om zich van één plaats naar een andere te begeven, en de honden hebben ontelbare rechten”. Dat zei Naseer.

  Ik begon mij te voelen alsof de wereld aan het tollen ging. De klas werd griezelig. Iedereen begon over de avonturen van zijn hond te vertellen, hun verlangens en de landen waar ze geweest waren. Ze vertelden allen heel opgetogen… O God, wie doet hen stoppen met vertellen! Ik vraag me af of de leraar zou aanvaarden om te bemiddelen tussen mij en één van haar 13 edelachtbare honden, om me voor één dag zijn paspoort te lenen? Voor één dagje maar… Al wat ik wil doen, is, naar mijn geliefde toe gaan, haar kussen en haar aangezicht aanraken. Ik beloof mijn leraar en haar hond, dat ik de foto op het paspoort niet zal veranderen, want ik ben bang dat de dierenrechtenorganisaties me zouden vervolgen! Ik ben jaloers op de 13 honden van mijn leraar …

• Ik hou van de geliefden, hun geheimen en hun verhalen. In bus nr. 40, die ik elke dag neem om naar school te gaan, kom ik veel leerlingen tegen. Op een dag wandelde ik in het park en zag ik het dertienjarige meisje dat altijd tegenover mij zit in de bus. Ze verborg zich met haar vriendje tussen de bloemen, ze kusten. Toen ze me zag, bloosde ze. Ze rende weg, maar haar vriendje volgde haar en gaf haar haar schooltas. Wanneer ik haar ’s morgens zie nadat dit gebeurd is, open ik het leerboek Nederlands en vraag ik: ““Mag ik je iets vragen? Wat betekent deze zin hier? “Ik hou van jou!”” Ze bloost en zegt geen woord…

• In de integratieklas kwam ik mijn Vietnamese vriendin Doin tegen. Doin had een liefdesaffaire met haar Belgische vriendje Rodi via het internet. Zij hielden van mekaar en ten slotte kwamen ze samen in een huis, hier in Roeselare. Telkens Rodi liefde voelde, reisde hij naar het huis van geluk en schoonheid; naar zijn geliefde. Telkens ik Doin zag, vroeg ik haar, mij te vertellen over hun liefdesaffaire, in detail. En tegelijker tijd vroeg ik me af: “Waarom landen er geen vliegtuigen in mijn land? Ik beloof haar, dat ik van mijn hart een luchthaven voor haar zal maken. Ik zal er een haven van vrede van maken voor haar. Zeg haar, dat ze moet landen …

• Telkens iemand mij vertelt dat hij met zijn vriendin op vakantie gaat, verbeeld ik me, dat ik met haar praat en vraag “Waarom gaan we niet kort met vakantie, schat?” Ik zal je haar kammen. Jij zal ’s ochtends mijn kleren uitzoeken en je zal me kussen terwijl we koffie drinken, om het nog lekkerder te maken. Waarom spelen we niet met de bloemen in onze veranda? Waarom praten we niet heel de tijd? Waarom vang jij mijn hart niet op telkens het valt, wanneer je hier bent? Waarom is tijd niet al wat er nodig is om de sterren te tellen die in slaap vallen in je wangen en ze mooi te schikken?”

Mijn liefste, om eerlijk te zijn, ik hou niet van vakanties, omdat jij er niet bij bent. Ik hou niet van de vragen die mijn leraar Nederlands stelt, zoals “Waar ga je op vakantie” of “Beschrijf het huis waarin je woont.” Die vragen herinneren mij aan mijn eenzaamheid, mijn liefste. Eenzaamheid betekent wanneer ik ween, mijn hoofd onder de dekens houdend zodat ik mijn vrienden uitwijkelingen niet wakker maak en we allen samen beginnen te wenen in een zaal die onze pijn niet kan verzachten. Eenzaamheid is wanneer ik doodziek word en niemand heb om mij een glas water te brengen om mijn medicijn in te nemen. Eenzaamheid is wanneer alle spraak aan mijn mond ontsnapt terwijl ik wacht, aan de rand van de weg, voor de lente die nooit komt. Eenzaamheid is wanneer ik muziek hoor en mijn lichaam niet door mekaar schudt. Eenzaamheid is wanneer koude mijn enige vriend wordt. Eenzaamheid is moeheid en dood zonder jou, mijn liefste.

Mijn liefste, die geschapen zijt van licht en vuur, vandaag is onze derde verjaardag. Voor je gaat slapen, vergeet niet, de nacht in je wangen te omsluiten, en laat de sterren niet verlegen met de maan achter. Maak er je derde deken van. Mijn liefste, waarom krijgt de taal vleugels en vloeit ze uit mijn mond, telkens ik aan jou begin te denken? Weet je, er is geen verschil tussen jouw stem en koude, beide doen mijn lichaam rillen … .

Ik zal je met een halve naam benoemen, zo zullen de vijanden de weg naar mij niet vinden…

Mohamad Alsaftawi