Trofee. Dit werk verdient een recensie. Het verhaal verdient ook veel lezers. Omdat ik zeer weinig tijd heb, maar veel sympathie voor de kundige schrijfster, die we allemaal kennen van haar bijdragen in De Standaard over de opinies van tientallen schrijvers m/v over het thema van doodgaan en er op een goede manier op af gaan, geef ik al even een korte indruk. Het werk blijkt echt topklasse in de drie thema’s die het behandelt. Als man met gewezen schoonfamilie en dozijnen vrienden uit sub Sahara Afrika, ben ik verwonderd en voldaan over de behandeling van het niet zo evidente thema van de Afrikaanse ziel (van mens en landschap) en van de kolonisatie (dat laatste komt zijdeling en zeer modern aan bod).
–
Wat het leidmotief betreft, de jacht in de open natuur op wilde dieren, en de ziel en motieven, het genoegen en de vele twijfels van de jager, is dit echt een stap vooruit. Gaea Schoeters verbaast mij opnieuw.
Ik ben zelf al bijna dertig jaar actief als opiniemaker over de jacht, zowel voor een publiek van jagers en drijvers als voor het ruime publiek. Ik heb herten en everzwijnen gestrekt in de uitgestrekte bossen van de Hoge Venen. Ik heb in het parlement als eenzaat in een ad-hoc parlementaire commissie “Jacht’ die was samengeroepen door Agalev, de groene partij, de standpunten, het bedrijf, de liefde voor het dier en de goede wil van de jager en zijn bijdragen aan het beheer van dier en natuurgebied uiteengezet. In De Morgen schreef ik een opiniestuk “Ben ik als jager een moordenaar?”.
Schoeters is de eerste in twee decennia of meer die danig diep de ziel van de jager in beeld krijgt, verkent, en hier een prachtverhaal om verteld. Mij lijkt dat enkel de grote Britse filosoof en schrijver Roger Scruton het even goed heeft gedaan, in het genre van de autobiografie, met zijn “On Hunting”.
Als overtuigde natuurliefhebber die de jacht van binnen uit kent, en ook wilde dieren goed kent, van rupsen tot zangvogels, steltlopers, roofvogels en de wilde zoogdieren, ben ik godsgelukkig dat het betreffende debat weer wat meer realiteitszin kan krijgen. Dat de jager, die per definitie zeer moeilijk uit zijn woorden komt om over zichzelf en zijn passionele levensstijl uitleg te bieden, om zijn ingewikkelde liefdesverhouding met de beesten te beschrijven in woorden en mensentaal, met dit verhaal kans maakt niet meer zo verkeerd begrepen te worden, stemt mij tevreden en hoopvol. Sinds de invasie met everzwijnen (Sus scrofa) en voordien al met de schade aangericht door vossen tot in de buitenwijken van steden, weten een toenemend aantal tuin-eigenaars en houders van neerhofdieren dat de jager geen booswicht is. Wel een nuttige figuur, een wat verre en mysterieuze bondgenoot. Die toenemende vertrouwdheid kan echter best nog een boost gebruiken.
Ik ben van vele markten thuis en heb een rist beroepen uitgeoefend, maar ik ken geen enkele figuur of functie die zo danig verkeerd begrepen blijft.
Dan is een roman die met kennis van zaken, met wonderbaar inlevingsvermogen ook is geschreven, goed nieuws. Volgens mijn lezing gaat het boek ten derde over de verhouding van de mens met de dieren. Over de Natuur als eeuwige grond van mensen. Ook die toonaard is prachtig in dit boek. En ook dat is waardevol en welkom. In mijn analyse is op een dieper niveau het botsen met virussen en met klimaatverandering immers het onvermijdelijke gevolg van de mentaliteit van de westerse mens. Die omarmt al zowat twee eeuwen met grote openheid en veel energie de nieuwe technologieën. Ook economie is gaandeweg zeer centraal komen te staan. Die evolutie heeft de mens veel geboden, onder andere menswaardig leefcomfort. Toch spreken veel observatoren ook duidelijk taal over “the World We have Lost”. De jager weet daar meer van. Gaea geeft daar woorden aan. Dat verdient aandacht van ieder die houdt van het ontdekken van een apart universum en van een goed boek!
SHS
–
Voor verder inlezen:
