“Voor de aanhangers van Vlaams Belang is migratie veruit het belangrijkste thema, terwijl dat voor de PVDA-fans weinig speelt – zij liggen vooral wakker van economische ongelijkheid. Maar beide electoraten delen één ding: een grote ontevredenheid met de democratie.”
Uit het “gedeelde ding” volgen logischerwijze twee vragen. Wat is er mis met onze democratie, en wat doen onze vertegenwoordigers er aan om het de daaruit ontstane ontevredenheid weg te nemen?
Om een antwoord te vinden op de eerste vraag moet vooreerst aangegeven worden wat onze democratie betekent. Deze vraag werd in een voorgaand artikel “Waarom de financieringswet onze parlementaire democratie ondermijnt” beantwoord.
Door die wet werd alle macht die aan de Natie, aan de gehele gemeenschap, toekomt overgedragen aan de enkelingen in de politbureaus en vooral aan niet door de Natie aangeduide partijvoorzitters.
Deze ongrondwettelijke machtsverschuiving is voor de burger al voldoende om er erg ontevreden over te zijn. Zowel hijzelf als de door hem verkozen vertegenwoordiger worden er volkomen door uitgeschakeld.
Wat onze vertegenwoordigers er aan doen wordt door een ander artikel aangegeven: “N-VA en het grensgebied van de democratische rechtstaat”.
“Daarom is een democratie ook een rechtsstaat, zijn er regels en voorschriften om te beletten dat de prijs voor de democratische besluitvorming, de macht van de enkele meerderheid, alles zou kunnen bepalen en het zou kunnen ontaarden. Als je geen mogelijkheid hebt om het legaal te doen blijft er maar één weg over: extralegaal. Dat is wat de N-VA leiders gemeen hebben met deze van het Belang.”
Naar aanleiding van het Egmontpact1, dat aan de Franstaligen in Brussel een inschrijvingsrecht gaf in ruil voor de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde, stapte premier Leo Tindemans op 11 oktober 1978, naar de Koning.
Hij verklaarde “Voor mij is de Grondwet geen vodje papier. (…) Ik ga van deze tribune weg, ik ga naar de koning en ik bied het ontslag van de regering aan.”
Mochten de toppolitici van vandaag nog dezelfde mening hebben over het belang van de grondwet dan zou geen enkele regering overheind blijven.
Erger nog is de schending van “het vodje papier” voor een kandidaat-premier als Bart De Wever een middel geworden om, extralegaal (om buiten de grondwet confederalisme te kunnen doorvoeren), met een volksberoep ( om door een gewone wet een rechterlijke uitspraak te kunnen overrulen) en door de miskenning van De Europese en de eigen Vlaamse regelgeving ( om de PFAS vervuiling niet door de vervuiler 3M te doen betalen) aan beleid te doen. Incivisme van de kwalijkste soort.
Je mag er ook een ander element aan toevoegen: “De kiezers van de PVDA en Vlaams Belang hebben wel wat gemeen. De twee partijen weten een jong publiek aan te spreken. Met Raoul Hedebouw en Jos D’Haese heeft de PVDA dan ook ware sterren op Tiktok, waar volgens de recentste Digimeter Vlaamse jongeren 80 minuten per dag op doorbrengen”.
Zet het op een rijtje en je hebt al voldoende reden om ontevreden te zijn: Geen democratie maar een “particratie” en een “egocratie”, geen rechtsstaat maar incivisme, geen parlementaire debat maar sterren op Tiktok.
Wat de “Egocratie” betekent kan je duidelijk merken door de recentste “stunt” van partijvoorzitter Bouchez (MR). De gezamenlijke lijst (voor de verkiezingen van het Brusselse Hoofdstedelijke Gewest) met Open Vld en de komst van Handichi tonen aan hoe hoog Bouchez inzet op Brussel.
Want Handichi is dan wel een stemmenkanon, hij behaalde die stemmen wel voor de PVDA/PTB. Een partij die op het vlak van neutraliteit van de staat of fiscaliteit vaak diametraal tegenover de MR staat.
Nu al circuleren op sociale media oude uitspraken van Handichi waarin hij uithaalt naar de MR en Bouchez in het bijzonder. “MR is resoluut voor het verbod op ritueel slachten, terwijl Handichi daartegen stemde”, zegt politicoloog Pascal Delwit (ULB).
“Hij stelt zich ook heel kritisch op tegenover Israël, terwijl de MR traditioneel goed scoort in gemeentes met een Joodse gemeenschap. Handichi kan MR zeker stemmen opleveren, maar hij kan hen in andere gebieden net stemmen kosten” (De Morgen, 7 maart 2024).
Het is zoals de uitspraak van de in ongenade gevallen partijvoorzitter van Vooruit: “De vele Rousseau-watchers op sociale en andere media zien in de onthutsende uitspraak ‘Als ik door Molenbeek rijd, voel ik me niet in België’ in Humo van Conner Rousseau een voorbode van een alliantie met N-VA op Vlaams en federaal niveau na de volgende verkiezingen in 2024” (Marc Le Bruyn, Lid van Vooruit in SAMPOL, 29 april 2022).
Wat is nog de betekenis van een politieke overtuiging als die in een coalitie als water en vuur tegenover elkaar staan? Daarom was de kibbelregering van Charles Michel gedoemd tot mislukken. Voor de Ego’s, de partijleiders komt het er vooral op aan te “scoren”.
Je moet doof en blind zijn om het niet te horen of het niet te zien. Dat zijn onze vertegenwoordigers ook niet. Daarom zijn ook zij, net als de burger ontevreden. Er zijn er zelfs die het niet meer kunnen harden en daarom uit de politiek stappen.
Dat doen vele kiezers nu ook: stemmen op een extreem of niet meer stemmen. En de democratie? Dat zal de scorende ego’s worst wezen.
Note:
1 In 1977 werd na onderhandelingen in het Egmontpaleis een akkoord gesloten dat de bedoeling had België om te vormen tot een federale staat en bepaalde regels vast te leggen die de verhoudingen tussen de taalgemeenschappen zouden vastleggen. Het akkoord botste echter op toenemend verzet en op 11 oktober 1978 kondigde eerste minister Leo Tindemans onverwacht – en vooral, zonder overleg met de partijen in zijn regeringscoalitie – het ontslag van zijn regering aan, wat hem door die partijen zeer kwalijk werd genomen (nvdr).
Steun voor een nieuwe website
We hebben uw hulp nodig voor een essentiële opfrissing van de website. Om die interactiever, sneller en gebruiksvriendelijker te maken hebben we 30.000 euro nodig. Elke bijdrage, groot of klein, helpt. Met uw donatie ondersteunt u onafhankelijke journalistiek die de verhalen blijft brengen die er echt toe doen. Laat uw hart spreken.
