Een vrouw komt buiten uit café Classic en spreekt twee mannen aan, die net toekomen. Ze hebben duidelijk met elkaar afgesproken. 

Deze simpele gebeurtenis verbaast me. De vrouw heeft kort krullend haar en een zwarte huidskleur, de mannen zijn vermoedelijk dertigers en blank. Ik ben niet verbaasd over het feit dat zwart en blank elkaar ontmoeten in mijn buurt (hoewel dat nog veel te weinig gebeurt). Maar het vreemde is dat de blanke mannen aanstalten lijken te maken om café Classic binnen te stappen. 

Café Classic ligt op de linkerhoek van de straat. Boven de deuropening hangt uitnodigende rood-witte lichtreclame in retrostijl. De afspanning is er nu ongeveer een jaar, misschien anderhalf. Binnenin vind je de standaardelementen die van een café een succes maken: biljarttafel, krukken, een televisiescherm en -het voornaamste- een toog. De man achter de toog is zwart, de mannen die biljart spelen zijn zwart, de tooghangers zijn zwart en de weinige dames die er soms rondhangen zijn ook zwart. Net als de mannen die ‘s avonds buiten voor de deur van het café staan te praten. 

Precies aan de overkant, op de rechterhoek van de straat, schittert de lichtreclame van karaokebar Firenze. Een heel ander verhaal hier. De Firenze moet -vermoed ik- een overblijfsel zijn van de tijd dat het Coninckplein een geliefde uitgaansplek was. Het café ademt “vroeger” uit, op een gezellige manier. Rode leren zetels, bijhorende retro lusters, verlichting zoals je die alleen nog vindt rond spiegels in kleedkamers van grote artiesten. Achteraan een mini-podiumpje, waar zo nu en dan eens een bijna vergeten Vlaamse zanger op verschijnt. Het enige wat ontbreekt in het interieur van de Firenze is Elvis himself. 

In de Firenze komen alleen blanke mensen. De man achter de toog is blank. De vrouw op respectabele leeftijd, die met haar laptop aan het tafeltje bij het raam zit, is blank. Ze intrigeert me, met haar volumineuze, krullende haardos (een pruik?) en vuurrode lippenstift. Ook de klanten die op een goede zaterdagavond in polonaise door de Firenze huppelen, zijn blank. 

Voor alerte voorbijgangers die het contrast opmerken, is het haast hallucinant absurd: links de zwarte Classic, rechts de blanke Firenze. Zouden ze nooit op het idee komen om de straat eens over te steken?