Ik had nooit gedacht dat ik het zou kunnen zeggen, maar vandaag gebeurde het ondenkbare: ik kwam een bekende tegen op het De Coninckplein. Had je mij dat vijf jaar geleden gezegd, ik had je met een scheef oog bekeken en voor gek verklaard.

Het De Coninckplein is -zeker bij goed weer- de favoriete hangplek van een hele schare dakloze mensen. Niet dat iemand die schone naam echt gebruikt: we hebben het doorgaans over ‘t Keuningsplèntje. Zwarte en witte, oude en jonge daklozen, man en vrouw. Sommigen zitten op de bankjes een blikje bier te drinken en houden de gebeurtenissen op het plein in ‘t oog. Anderen hangen rond op het voetpad -eveneens met een blik bier- en voeren hoogoplopende discussies, ondersteund door grote gebaren. 

Aardbeien

Ik kwam dus toevallig een goede vriendin tegen op het Coninckplein. Ze was net naar de bibliotheek geweest. Ik heb het pleintje nooit gekend zónder bibliotheek. Naar het schijnt hing er vroeger een veel guurdere sfeer, voor de heraanleg. Naar het schijnt was het decennia geleden de favoriete uitgaansbuurt voor de generatie van mijn grootouders. En naar het schijnt is de smos Martino er uitgevonden! 

We blijven gezellig even staan in het zonnetje en doen een klapke. Lang geleden. Twee twintigers fietsen voorbij, een koppel, met een felgekleurde ligstoel onder de arm. Ze komen uit de richting van Park Spoor Noord. Ze zien er ontspannen uit. Een man die aan de tramhalte zit, kotst ondertussen de ziel uit zijn lijf. Terwijl we praten over schilderwerken en interieurinrichting stellen we vast dat de man aardbeien heeft gegeten. 

Met hoge hakken over kasseien

‘t Coninckpleintje. Meer dan twee jaar geleden stond ik in het midden van het plein te wachten, met bonzend hart. Mijn -toen nog toekomstig- lief zou naar Antwerpen afzakken voor een eerste date. Een gps had hij niet, maar het Coninckplein, dat wist hij liggen. Ik zie die rode auto nog zo het plein oprijden.

De prachtigmooie lichtballonnen van het project Kunstlicht, die er een maand lang hadden gezweefd in de lucht, waren toen net weggehaald. Maar ik zie ze nog voor me: kunstig versierd, wiegend in zuchtjes wind, en ‘s avonds als een warm, lichtgevend dak voor het plein. 

Als ik -zeker in het weekend- laat in de nacht thuiskom en over de kasseien langs het Coninckplein moet lopen (picture: jonge vrouw, rokje, hoge hakken), kan ik een lichte angst niet onderdrukken. Angst grotendeels gebaseerd op lucht, maar ook op enkele onaangename ervaringen. Tot vorig jaar hingen er nog veel drugsverslaafden rond op het plein, en ik ben wel eens door één van hen aangeklampt. Ogen rooddoorlopen of spierwit, de pupillen helemaal weggedraaid. Weg van de wereld. Dan heb ik schrik, ja. Wat moet ik tegen een volwassen man? 

Aiki Noodles en harira

‘t Coninckpleintje. Met de grootste en aangenaamste stadsbibliotheek die ik ken, waar ik al vele uren doorbracht. Met de nachtwinkel waar ik lange tijd Aiki Noodles of harira (Marokkaanse soep) ging inkopen, op dagen dat ik pas om 22 uur weer thuiskwam van het werk. Met de vriendelijkste bakker van de buurt, een sympathieke en immer goedlachse man die me niet laat gaan zonder een praatje over het weer gedaan te hebben. Met het lekkerste afhaalrestaurant van ‘t stad (de Sangam Tandoori, Indisch-Pakistaanse schotels). Zeker eens uitproberen wanneer ze terug open zijn in juli!