Dondermiddag, kwart na twee. De telefoon van de 52-jarige François rinkelt. Bevend neemt de man op. “Ik stop ermee”, klinkt het droog aan de andere kant. Wat al langer in de lucht hing, wordt werkelijkheid.

De telefoon ploft bruut neer. Bloed, zweet en tranen heeft het een half jaar geleden gekost om een nieuwe Belgische bondscoach te strikken. François was kinderlijk blij toen hij de befaamde Dick Advocaat kon voorstellen als redder van zijn Rode Duivels. “Onmogelijk”, piekert de man. “Waar heb ik dit aan verdiend?”

François zit vastgenageld aan zijn stoel. Hij weet hij niet wat doen. “Wat gaat de pers hiervan denken? Hoe moet ik dit in godsnaam uitleggen?”, vraagt hij zich af. “Dick had toch met mijn project ingestemd? Hoe kan hij zomaar van gedachte veranderen?” Zijn emoties krijgen voor de eerste keer de vrije loop. Hij roept verbolgen. “Geld, godverdomme, geld, daar zal het zijn misgelopen.”

François opent zijn computer en checkt naarstig de laatste berichten over Dick. Rusland zou zo maar eventjes 7 miljoen euro per jaar aan Advocaat bieden. “Poetin zet druk op Advocaat”, leest hij verbijsterd. “De premier van Rusland houdt zich persoonlijk bezig met het nationale voetbalteam, de premier zelf!”, krijst François. “De Belgische premier die zich met de Rode Duivels bezighoudt moet nog geboren worden. Ik sta er helemaal alleen voor. Ik krijg geen politieke of financiële steun. Hoe zou ik in godsnaam een trainer kunnen houden?”

Zijn secretaresse stormt het bureau binnen. “Alles goed met u?”, vraagt ze beleefd. François veegt het angstzweet op zijn voorhoofd weg. “Of alles goed gaat? Wel, ik heb net gehoord dat onze trainer opstapt. Voor de rest loopt alles gesmeerd”, antwoordt hij cynisch. “Ah zo”, reageert zijn secretaresse ongeïnteresseerd. “Nee, Suzy”, spreekt François gedeprimeerd, “erger kon niet.” “Voetbal is niet alles in het leven”, probeert Suzy. “Wel, laat voetbal nu net het belangrijkste zijn in mijn leven”, repliceert François verbeten. “Laat me alleen.”

François opent het raam van zijn bureau. “Alleen Suzy en ik weten hiervan”, zoemt het door zijn hoofd. “Ik sluit tien minuten mijn ogen en geniet van de frisse wind voor ik iemand anders inlicht.”Twintig seconden later onderbreekt telefoongerinkel hem bruusk. “Stapt Advocaat op?”, hoort François. ” Inderdaad”, antwoordt François, “en ik ga met hem mee.”

© 2010 – StampMedia – Tomas Bachot