Als je de kranten moet geloven werd een feest van diversiteit brutaal verstoord door enkele ‘heethoofden’ die de praalwagen van N-VA op de Pride te lijf gingen. Wat die activisten bezielde, kom je natuurlijk niet te weten. N-VA bepaalt immers de framing: N-VA, de meest homovriendelijke partij ever wordt gediaboliseerd door ‘Franstaligen’, zoals Theo Francken haastig in een blog schreef. Hij wist zich zoals gebruikelijk op te werpen als het grote slachtoffer.
Of je het nu eens bent of niet met de tactiek van de activisten die protesteerden tegen de aanwezigheid van N-VA op de Pride, er zit een heel verhaal achter dat verzwegen wordt. De discussie over het strijdkarakter van de Pride is al veel langer bezig.
De Pride is nog altijd de herdenking van de Stonewall-rellen in 1969 toen de bezoekers van een LGBTQ-bar in Greenwich Village in New York zich na jaren van pesterijen en geweld verzet hebben tegen een zoveelste politie-inval. Het strijdkarakter van toen is verwaterd, klinkt het bij critici. Het is in die context natuurlijk bijzonder ironisch dat deelnemers aan de Pride die wat slogans roepen bij de N-VA-praalwagen tegenmanifestanten genoemd worden.
Maar er is ook een ruimere context. Net zaterdag publiceerden honderd academici en activisten een opiniestuk dat bijzonder kritisch was voor het nieuwe interfederaal actieplan tegen homo- en transfobie van staatssecretaris Zuhal Demir (N-VA). Zij merken op dat de vorige plannen uitgewerkt werden op basis van de expertise van mensen en organisaties op het terrein. Demir schreef in het grootste geheim aan haar plan en legde het pas in laatste instantie voor aan enkele grote organisaties.
Dat een N-VA-regeringslid met zo’n plan uitpakt zonder daar een budget tegenover te stellen op het moment dat veel organisaties die werken rond gelijkheid moeten besparen en ook nog eens constant aangevallen worden vanuit N-VA-hoek, kan ook op weinig genade rekenen.
De ondertekenaars van het stuk hebben ook stevige kritiek op de inhoud van het interfederale actieplan. Zij vinden dat Demir te veel rekent op repressie en niet op ondersteuning en emancipatie.
Het plan van Demir wordt ook racistisch en homonationalistisch genoemd. “Dit plan stelt een racistische en homonationalistische politiek voor. Het document schildert op verschillende plaatsen de moslimbevolking af als homofoob, zonder enige nuance. Een dergelijke stelling roept vragen op. Veel van de studies die geciteerd worden tonen dat mannen en rechtse personen minder tolerant zijn. Die twee groepen worden nochtans nooit genoemd als problematische bevolkingsgroepen,” klinkt het. De ondertekenaars wijzen er op dat de twee eerste slachtoffers van een als homofoob erkende moord stierven door het geweld van witte daders en dat Ihsane Jarfi, één van die slachtoffers zelf moslim was.
Demir wordt ook verweten dat ze een monolithische kijk heeft op de LGBT-kwestie. De diversiteit binnen de gemeenschap wordt bewust over het hoofd gezien. “LGBTI-personen kunnen ook vrouw zijn, arm, zwart en/of moslim”, klinkt het.
Kortom: “Dit is een achterhoede-document dat bepaalde delen van de LGBTI-bevolking priviligieert en verschillende gediscrimineerde groepen tegen elkaar opzet.”
Het opiniestuk werd gepubliceerd op de website van de RTBF. Vrijdag werd Irène Zeilinger, één van de ondertekenaars ook geïnterviewd op de radio.
Talloze deelnemers aan de Pride (waaronder de coördinator van Arc-en-ciel Wallonie, de Waalse koepel van LBGTQI-verenigingen) ondertekenden een opiniestuk waarin N-VA een racistische en homonationalistische LGBT-politiek verweten wordt. Het toont alvast dat niet enkel de kleine groep activisten die zaterdag door de politie werd aangepakt, het moeilijk heeft met de aanwezigheid van de partij op de Pride.